Ο Τραμπ ίσως γίνει ένας ακόμη Αμερικανός πρόεδρος που θα υποκύψει στον «πειρασμό» μιας στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ, με όποια μορφή θα έχει αυτή, στη Μέση Ανατολή.
Στην Ουάσινγκτον αυξάνονται οι προσδοκίες ότι ο πρόεδρος σύντομα θα εισακούσει τις ισραηλινές εκκλήσεις και θα προσπαθήσει να καταφέρει ένα αποφασιστικό πλήγμα στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν χρησιμοποιώντας όπλα που μπορούν να καταστρέψουν καταφύγια και τα οποία μόνο οι ΗΠΑ διαθέτουν και μπορούν να χρησιμοποιήσουν.
Από την ατάκα του στη σύνοδο της G7 ότι θέλει «τερματισμό της σύγκρουσης και όχι απλή εκεχειρία», η ρητορική άλλαξε απότομα και πήρε τη μορφή επιτακτικών μηνυμάτων προς την Τεχεράνη αφότου η τελευταία έδειξε ότι έχει την ικανότητα να αντεπιτεθεί παρά τη αρχική επιτυχία του πρώτου μπαράζ επιθέσεων του Ισραήλ.
Περιφερειακή πηγή πληροφοριών που επικαλείται το Reuters υποστηρίζει ότι το Ισραήλ έχει δημιουργήσει ένα «πραγματικά εκπληκτικό» δίκτυο πρακτόρων του στη Τεχεράνη, παρομοιάζοντας τις στοχευμένες δολοφονίες κορυφαίων στρατιωτικών αξιωματούχων και πυρηνικών επιστημόνων με τα χτυπήματα που δέχτηκε η ηγεσία της Χεζμπολάχ στο Λίβανο πέρυσι. Η ικανότητα του Ισραήλ να «διεισδύσει στην Τεχεράνη από τα μέσα» είναι εκπληκτική, σχολιάζει η ίδια πηγή. Ο Τζάστιν Μπρονκ, ανώτερος ερευνητής στη δεξαμενή σκέψης RUSI στο Λονδίνο, λέει με τη σειρά του ότι το Ιράν έχει πραγματικά «λίγες απαντήσεις σε τεχνικό επίπεδο» στον συνδυασμό ισραηλινών αεροσκαφών F-35 ικανών να διεξάγουν ηλεκτρονικό πόλεμο εναντίον των αντιαεροπορικών συστημάτων του, με την υποστήριξη F-16 και F-15 που φέρουν βαλλιστικούς πυραύλους ακριβείας.
Προκλήσεις επί του πεδίου
Ωστόσο, όλα αυτά αποτελούν μέρος μόνο της συνολικής εικόνας. Ο Αντρέας Κριγκ, ανώτερος λέκτορας στη Σχολή Σπουδών Ασφάλειας στο King's College του Λονδίνου εξηγεί ότι το Ισραήλ έχει καταφέρει μέχρι στιγμής αρκετές επιχειρησιακές και τακτικές επιτυχίες. Όμως, η μετατροπή αυτών των επιμέρους επιτυχιών σε μια μεγάλη στρατηγική επιτυχία θα απαιτήσει περισσότερα από όσα μπορεί να του προσφέρει η αεροπορική ισχύ, ακόμη κι όταν αυτή συναντά ελάχιστη αντίσταση. Επομένως, η «προσφυγή» στην αμερικανική υποστήριξη δείχνει «αναπόφευκτη». Αλλά και μ' αυτή, δεν είναι όλα δεδομένα...
Οι στρατιωτικοί αναλυτές θεωρούν ότι ακόμη και οι ειδικές βόμβες ανατίναξης καταφυγίων των ΗΠΑ, όπως οι κατευθυνόμενες «Massive Ordnance Penetrator» των 30.000 λιβρών μπορεί να δυσκολευτούν να διεισδύσουν στις καλά θωρακισμένες τοποθεσίες βαθιά μέσα σε ορεινούς όγκους όπου το Ιράν έχει κρύψει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του. Η εκτίμηση αυτή υποδηλώνει ότι για την επιτυχία μιας τέτοιας επιχείρησης υψηλού ρίσκου ενδέχεται να χρειαστούν ειδικές δυνάμεις τύπου κομάντο που θα δράσουν επί τόπου.
Πιθανότατα η προσέγγιση του προέδρου στο θέμα εμπλοκής των ΗΠΑ στην ισραηλινή εκστρατεία «εξελίχθηκε» και η φαινομενική επιτυχία των πρώτων ισραηλινών επιθέσεων κατά του Ιράν λειτούργησε σαν δέλεαρ στις σκέψεις του. Μιλώντας τη Τρίτη χρησιμοποίησε πληθυντικό αριθμό στις αναφορές του για τις ισραηλινές επιθέσεις λέγοντας χαρακτηριστικά «εμείς» έχουμε πλέον «πλήρη και ολοκληρωτικό έλεγχο του εναέριου χώρου του Ιράν».
Η μεγάλη «παράλειψη»
Ένα πιθανό περιβάλλον χαμηλού κινδύνου για τα αμερικανικά βομβαρδιστικά οπλισμένα με βόμβες διάτρησης θα μπορούσε να δελεάσει έναν πρόεδρο που μπορεί να διαισθανθεί μια γρήγορη νίκη παρουσιάζοντας ένα «επίτευγμα» στην εξωτερική πολιτική του προκειμένου να αντισταθμίσει την αποτυχία του να είναι ο «ειρηνοποιός» που υποσχέθηκε προεκλογικά. Και, φυσικά, θα ήθελε πολύ να διατυμπανίζει ότι αυτός - και όχι ο Μπους, ο Ομπάμα ή ο Μπάιντεν - κατόρθωσε να εξαλείψει την «απειλή» του Ιράν.
Από όλες αυτές τις, ενδεχόμενες σκέψεις του προέδρου, και ίσως και σχέδια, λείπει βέβαια κάτι πολύ σημαντικό και ουσιαστικό: Οποιαδήποτε αναφορά ή συζήτηση, ή εκτίμηση για το τι μπορεί να συμβεί στη συνέχεια. Πρόκειται για μια τεράστια και επικίνδυνη παράλειψη λαμβάνοντας υπόψη τις τραγικές συνέπειες των μακρόχρονων αμερικανικών στρατιωτικών επεμβάσεων σε Ιράκ και Αφγανιστάν στις αρχές του 2000.
Ακόμη χειρότερα, ο Τραμπ ίσως πάρει ένα ρίσκο που θα τον φέρει να διαψεύδει τις δικές του διακηρύξεις και υποσχέσεις προς το κοινό του. Η δική του καυστική περιφρόνηση για τους προέδρους των ΗΠΑ που ιδεολογικοποίησαν τις αλλαγές καθεστώτων στη Μέση Ανατολή και ευαγγελίζονταν την «διάδοση της δημοκρατίας» έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφασή του να κατέβει στον πολιτικό στίβο το 2015. Αν τώρα πάει σε πόλεμο με το Ιράν θα δείξει ότι αγνοεί ένα δυναμικό τμήμα του κινήματός του «Πρώτα η Αμερική» ενώ κι ο ίδιος θα γίνει ο «παρεμβατιστής» που απεχθανόταν…
