Live τώρα    
24°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
24 °C
21.7°C26.3°C
2 BF 38%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
23 °C
20.6°C24.9°C
3 BF 38%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
19 °C
19.4°C24.3°C
2 BF 55%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
21 °C
20.4°C21.6°C
2 BF 64%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
22 °C
21.9°C23.5°C
0 BF 37%
Μια ζωή μουσική / Στα κλαμπάκια της Πατησίων
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Μια ζωή μουσική / Στα κλαμπάκια της Πατησίων

Τα Ιουλιανά.

Του Ιλάν Σολομών

Εκλογές βίας και νοθείας, παρακράτος της Δεξιάς, 1-1-4, πυρηνική απειλή, κρίση της Κούβας, δολοφονία Κέννεντυ, δολοφονία Γρηγόρη Λαμπράκη, παραίτηση Καραμανλή, διαδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας με το ''Ζ'' να γεμίζει τους τοίχους της Ελλάδας όλης, το παλάτι και οι αυλόδουλοι πολιτικοί υποτελείς του, στην εξουσία... Τα Ιουλιανά. Οι Λαμπράκηδες. Οι πρώτες διαδηλώσεις, πηδώντας τα διπλά κάγκελα του σχολείου της Κωλέττη. Και τα βράδια, κολλημένος στο ραδιοφωνάκι για να ακούσω τη μαγική φωνή της Τόνιας Καράλη στο κρατικό, να τα μαθαίνω όλα πρώτος και να τρέχω ανήσυχος να φέρω τα νέα στην παρέα του πατέρα μου, που αγωνιούσε καθημερινά για τις εξελίξεις. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Η χούντα φόρτωνε τα κανόνια της κι εμείς, οι teenagers της εποχής, βράζαμε από καταπιεσμένο ερωτισμό.


Παρίσι, Μάης 1968

Cheek to cheek στα κλαμπάκια της Πατησίων

Ήταν η εποχή που για να βγούμε -αποκλειστικά τα Σαββατόβραδα- φοράγαμε υποχρεωτικά κουστουμάκι με γραβάτα στενή και λαδώναμε το μαλλί. Παίρναμε από το σπίτι τα κορίτσια που μας εμπιστευόντουσαν οι μαμάδες μόνο και μόνο επειδή ήταν ο Ιλάν και ο τάδε στην παρέα μαζί και πηγαίναμε για χορό και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει στα μικρά μουσικά κλαμπάκια, τα στέκια της αστικής νεολαίας της Αθήνας των sixties, για να ακούσουμε τις γκρουπάρες που έπαιζαν εκεί: Τους Juniors, τους Idols, τους Sette Amici, μια πολυμελή μπάντα με πνευστά και τραγουδιστή τον Λάκη Τζορντανέλι. Παίζανε καλή soul music αλλά και χορευτικά ιταλικά ρυθμικά και μελωδικά σουξεδάκια σ’ ένα κλαμπ της οδού Κεφαλληνίας, στην Πατησίων, στο ύψος της Φωκίωνος Νέγρη. Τα πρώτα cheek to cheek, τα πρώτα κλεφτά φιλάκια. Τα πρώτα συγκροτήματα και η μουσική πάντα εκεί, να σχηματίζει τη δική μας εικονική πραγματικότητα. Να μας κάνει να ονειρευόμαστε.

Ξεκινήσαμε στο σχολείο με ένα τετραμελές συγκρότημα συμμαθητών, τους «Master Sounds». Έτσι λεγόταν το νεανικό συγκρότημα του κιθαρίστα Wes Montgomery -είπα τότε: «ποιος να το ξέρει;»- και έγραφα κασέτες με τις μουσικές προτάσεις μου για το ρεπερτόριο που ήταν κυρίως των Shadows αλλά και απόπειρες για ακουστική κιθαριστική τζαζ, καθώς ήταν όλοι τους τεχνίτες στην κιθάρα. Μετά η παρέα, πλην ενός, μπήκε στο Πολυτεχνείο, εγώ πήγα ένα χρόνο έξω και όταν πια γύρισα με υποδέχθηκαν στον Σταθμό Λαρίσης με τύμπανα και τρομπέτες! Άκουγα από μακριά ένα θόρυβο να πλησιάζει -λέω "λες;"- σκύβω από το παράθυρο και βλέπω τον Κώστα με ένα τύμπανο κρεμασμένο μπροστά και τον Γιάννη να παίζει τρομπέτα. Σωστή υποδοχή!


Aphrodite's Child - "End of the World", 1968

Aphrodite's Child

Εκεί στην Ελβετία, στον χριστουγεννιάτικο χορό των Ελλήνων φοιτητών, ο κροίσος μπαμπάς συμφοιτητή μας, o εφοπλιστής Λαιμός νομίζω πως ήταν, έσκασε 600 χιλιάρικα -όσα πήραν και οι Who στο Woodstock την ίδια χρονιά- για να φέρει τους «Aphrodite’s Child» στη μεγάλη αίθουσα ενός deluxe ξενοδοχείου. Μυθώδες ποσό, απ’ όποια πλευρά και να το δεις. Ξεκίνησαν με το «The End Of The World» κι εγώ είχα μπροστά μου τον Ντέμη Ρούσο με το μπάσο του, την απίστευτη φωνή και την α λα «Seargeant Pepper’s» σατινέ στολή με τα σιρίτια, τον επιβλητικό Βαγγέλη Παπαθανασίου που είχε πάρει το Hammond όργανο, το είχε ανοίξει και είχε συνδέσει από πίσω του ''κουτάκια'' -πρωτόγονες ηλεκτρονικές παραμορφώσεις- και έπαιζε στα πλήκτρα μαζί με τον Ντέμη Βισβίκη, δίπλα - δίπλα, που ήταν καλός στα ηλεκτρονικά. Του είχε δώσει την αριστερή οκτάβα κι αυτός είχε προσθέσει ήχους από ορχηστρικά κρουστά κι έπαιζε πράγματα εκπληκτικά, δίπλα στα τύμπανα του Λουκά Σιδερά.

Και ξαφνικά, ενώ τα χαϊδεμένα πλουσιόπαιδα της Λωζάννης -ανάμεσά τους κι εμείς- χόρευαν «cheek to cheek» με τα καλοστολισμένα κοριτσάκια τους με τα τακουνάκια και τα σκουλαρικάκια τους, έρχεται προς τα εμάς ένας τοίχος ήχου κι εγώ πιάνω τη δικιά μου, τη φέρνω στο πλάι μου και στήνομαι για ν’ ακούσω. Δεν υπήρχαν τότε τέτοια όργανα, τέτοιος ήχος στην Ελλάδα. Λίγη ώρα μετά, ο χώρος γύρω μας άδειαζε από χορευτές και γινόταν σιγά-σιγά ένας κύκλος έκθαμβων ακροατών. Και η βραδιά εξελίχθηκε σε μια αξέχαστη συναυλία, όπως τους έπρεπε.


"Aphrodite's Child", 1972

«Rain and Tears». Στο Παρίσι του Μάη του '68

Η τύχη τούς είχε χαμογελάσει επιδεικτικά όταν, την προηγούμενη χρονιά, τα «Παιδιά της Αφροδίτης», με προορισμό το Λονδίνο και τη διεθνή καριέρα, κόλλησαν στο εξεγερμένο Παρίσι του Μάη του '68. Τις μαζικές απεργίες και τις διαδηλώσεις των εργατών και των αγωνιζόμενων φοιτητών ενάντια στην ασφυξία που τους επέβαλλε η συντηρητική γαλλική κοινωνία των γονιών τους και της κυβέρνησης του ήρωα του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου στρατηγού De Gaulle.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ανασφάλειας για το μέλλον τους, οι Aphrodite’s Child θα ηχογραφήσουν εκεί το «Rain and Tears» που πούλησε σε ελάχιστες μέρες 800 χιλιάδες αντίτυπα γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία και παίρνοντας τη θέση του στο σάουντρακ του γαλλικού Μάη. Η μουσική του, σε στίχους του Boris Bergman, ήταν βασισμένη στο έργο Canon in D Major, μια υπέροχη μελωδία του προκλασικού συνθέτη Johann Pachelbel. Ο τίτλος του κομματιού αποτελεί μια έμμεση αναφορά στο κλίμα των ημερών - «rain» για την Παρισινή βροχή και «tears» εξαιτίας των δακρυγόνων που έπεφταν στους δρόμους σαν βροχή.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL