Live τώρα    
23°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
23 °C
21.1°C25.3°C
3 BF 46%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
23 °C
20.2°C24.2°C
2 BF 48%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
19 °C
18.8°C21.0°C
3 BF 64%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
22 °C
19.3°C21.8°C
2 BF 68%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
25 °C
24.5°C24.5°C
3 BF 40%
O βιολιστής από τη στέγη της Μουσικής
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

O βιολιστής από τη στέγη της Μουσικής

Γράφει ο Ιλάν

«Όπου και να βρίσκομαι, έχω φτάσει!» μας είπε κοντά στο τέλος της πολύωρης συνάντησής μας, συντροφιά με την αγαπημένη σύντροφο της ζωής του, την Αιμιλία. Και όμως, ο Γιώργος Μαγκλάρας που αύριο γιορτάζει τα γενέθλιά του, «επιστρέφει», κι ας μην ένοιωσε ποτέ απών.

Πρόκειται για έναν μουσικό που νιώθει και είναι καινοτόμος σε ότι αφορά τη δημιουργία. Μια πολυσχιδής, τελειομανής οντότητα που περιστρέφεται γύρω από τη φιλοσοφία της μουσικής. Συνειδητός πολέμιος του ''συρμού'', ένιωθε πάντα απομονωμένος από το θορυβώδες πλήθος.

Γεννήθηκε το 1953 μέσα στα έλατα, σ’ ένα χωριό της Ναυπακτίας, την Ελατού, σε υψόμετρο 1.100 μέτρα, στον ''επάνω μαχαλά''. Από εκεί, τα έβλεπε όλα από ψηλά. Μεγάλωσε σε μια σκληρή μετεμφυλιακή εποχή. Πέτρινα χρόνια, πέτρινοι και οι άνθρωποι. Χρωστάει όμως το είναι του, τα πρώτα ακούσματα που χάραξαν τις μνήμες του, την ίδια τη φιλοσοφία της ζωής του, την αισθητική του, στον παραδοσιακό επαγγελματία μουσικό της Ρούμελης πατέρα του, και νιώθει ευγνώμων.

Στα πανηγύρια

Το καλοκαίρι, με το που άρχιζαν τα πανηγύρια, ο Κώστας Μαγκλάρας εξαφανιζόταν. Επειδή όμως από νωρίς ο μικρός Γιώργος είχε έφεση στη μουσική, τον έπαιρνε μαζί του στους γάμους και τα βαφτίσια, γιατί τον απειλούσαν: «αν δεν φέρεις τον μικρό, να μην έρθεις»! Κάποιος φίλος από την Πάτρα τού χάρισε ένα μαντολινάκι και μ' αυτό συνόδευε τον πατέρα του.

Στο σπίτι τους υπήρχαν από νωρίς πικάπ και δίσκοι. Εκείνη την εποχή, λίγο μετά, ο Γιώργος την είχε βρει με τους Led Zeppelin αλλά και με τον John Coltrane και τον Charlie Parker. Το 1966 η οικογένειά του έφτασε στην Αθήνα, στου Ζωγράφου. Εκεί ο μικρός Γιώργος έκανε παρέα με ενήλικες φίλους που του έδωσαν τα σωστά βιβλία να διαβάσει, τις σωστές μουσικές να ακούσει. Αυτοί τον πήγαν για πρώτη φορά στο Ροντέο όπου έπαιζε με τα Μπουρμπούλια ο Σαββόπουλος.

Και τότε άρχισαν οι μουσικές σπουδές του στο Ωδείο Αθηνών. Ήταν ήδη πολύ προχωρημένος σε σχέση με τους άλλους γιατί, παρά το ότι ο πατέρας του -που δεν ήθελε ο γιος του να γίνει κι αυτός μουσικός- έκρυβε το βιολί του στα ψηλά ράφια μιας ντουλάπας, ο μικρός φιλόδοξος βιολιστής έβαζε μια καρέκλα και το κατέβαζε, κρυφά. Αυτό το βιολί δεν βόλευε τους μικρούς δακτυλισμούς του. Του έπεφτε πολύ μεγάλο. Ο θείος όμως του πήρε ένα άλλο, στα μέτρα του.

Πρώτος και ιδιαίτερα αποτελεσματικός δάσκαλός του ήταν ο κ. Ιωάννης Λάμπος, ένας ταλαντούχος τελειόφοιτος του Ωδείου που αργότερα βρήκε τον δρόμο του στις Συμφωνικές Ορχήστρες της Ευρώπης. Ο Γιώργος πέρναγε γρήγορα τις τάξεις, αλλά ποτέ δεν πήρε το δίπλωμα. Οι οικονομικές ανάγκες της οικογένειας τον ώθησαν να αποκτήσει από νωρίς προσωπικές ικανότητες επιβίωσης. Παίζοντας ροκ και τζαζ με σπουδαίους άλλους μουσικούς, μπροστά στο κοινό ένιωσε δυνατός σαν βιολιστής και σαν προσωπικότητα.


Θεσσαλονίκη 1971 με τον Ηρακλή και τη “Λερναία Ύδρα”

Η Μαρίζα και η Λερναία Ύδρα

Ένα βράδυ του 1972, όταν έπαιζε με τον Ηρακλή και τη «Λερναία Ύδρα» του με κιθαρίστα τον Λάκη Παπαδόπουλο, ανέβηκε στο πατάρι τους στην Πλάκα η «φίρμα» της εποχής με τα χρυσά μαλλιά. Κάποιος φίλος τής είχε μιλήσει γι’ αυτόν τον τρελό βιολιστή με τη μακριά χαίτη που έπαιζε... παπάδες! Του την «έπεσε» αμέσως. Τον κάλεσε στο τραπέζι της και από το επόμενο πρωί, ο Γιώργος βρέθηκε στο συγκρότημά της. Δέχτηκε την πρόταση με πολύ ενθουσιασμό. Η Μαρίζα τότε έπαιζε στην Πλάκα και μαζί μετά οργώσανε όλη την Ελλάδα. Ήταν η πρώτη σκληρή επιλογή της καριέρας του. Ο Γιώργος έγινε ο «κακός». Ξεπεράστηκε όμως κι αυτό.

Περιοδείες, συναυλίες, η Χούντα πέφτει, οι δρόμοι της Ελλάδας ανοίγουν. Και τότε ο Νιόνιος έμαθε πως υπάρχει κάπου ένα βιολί που του ταιριάζει πολύ. Κάθε βράδυ sold out στον ''Ρήγα'', με τους Αχαρνής. Μαζί τους σπουδαίοι μουσικοί, ο Γιώργος Γαβαλάς, ο Νίκος Κεχαγιάς, ο Θεολόγος Στρατηγός.

Σαν τον Καραγκιόζη - 10 Χρόνια Κομμάτια - Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ - Happy Day. Τέσσερις σεζόν με τον Πάριο, μετά με τη Γλυκερία και σε όλα αυτά μια σταθερή αξία, η φιλία του και οι ηχογραφήσεις του με τον σπουδαίο φίλο του Νίκο Μαμαγκάκη. Η συνάντησή του με τον νέο συνθέτη Βαγγέλη Κατσούλη στα Εργαστήρια του Τρίτου, οι ηχογραφήσεις με τον ομότεχνό του Γιώργο Κόρο και το δημοτικό βιολί του, οι περιοδείες και οι συναυλίες στην Γαλλία με την ορχήστρα του σπουδαίου συνθέτη και ερευνητή της βυζαντινής μουσικής Χριστόδουλου Χάλαρη. Η γνωριμία του με τον «θεό» της τζαζ Κώστα Γιαννουλόπουλο των Φεστιβάλ Praxis και του JazzFM, που τον τίμησε με τη φιλία του, γράφοντας εγκώμια για τη μουσική του στα «Νέα» και το περιοδικό «Ήχος». Αξέχαστες στιγμές μιας πορείας ζωής με και για τη μουσική.


Θανάσης Γκαϊφύλιας, Γιώργος Μαγκλάρας, Πέτρος Πρωτόπαπας, Θανάσης Μπίκος

Μεταπολίτευση

Το 1974 ξεκινάει με τη Χάρη Αλεξίου μια μεγάλη διεθνή περιοδεία, είχε ανοίξει τότε η αγορά της Αυστραλίας. «Ήταν χάρμα τότε η Αλεξίου, ανεβασμένη πολύ». Μετά έπαιξε με τον «Θείο Νώντα», τον Δημήτρη Πουλικάκο, στο «Crazy Love στου Ζωγράφου», την περίφημη εκείνη «συναυλία της βροχής», και μετά με τον Γιάννη Μαρκόπουλο σε όλη την Ευρώπη, την Αυστραλία, τη Ρωσία -από τη Μόσχα μέχρι τον Καύκασο- σε sold out συναυλίες.

«Με τον Σαββόπουλο όμως ήταν ό,τι πιο σημαντικό έκανα. Άκουγα το βιολί μου καλά, λειτουργούσε το πράγμα, στη χορωδία ο Σακής Μπουλάς, ο Μανώλης Ρασούλης, ο Νίκος Παπάζογλου, ο Θεολόγος Στρατηγός στην κιθάρα, ο Κεχαγιάς από την Τασκένδη στο μπάσο, ο Γιώργος Γαβαλάς με τα νταούλια του στην ορχήστρα. Τι ωραία που ήταν!» έλεγε πρόσφατα στον Γιάννη Αλεξίου.


Στη Θεσσαλονίκη το 1974 με τον Ηρακλή και τη «Λερναία Ύδρα». Αριστερά: Πέτρος Πρωτόπαπας (φλάουτο) και Γιώργος Φιλιππίδης (μπάσο)

Με τους Socrates στο Κύτταρο

Για ένα φεγγάρι βρέθηκε να παίζει ηλεκτρικό βιολί στο Κύτταρο με τους Socrates. Τον Γιάννη Σπάθα, τον Αντώνη Τουρκογιώργη, τον Κώστα Δουκάκη και τον Τρανταλίδη, γιατί ο Μαγκλάρας είναι «ροκ». Αγαπάει όμως και την αγνή δημοτική μουσική, απ’ όπου και αν προέρχεται. Τη Θράκη, την Ήπειρο, τη Μακεδονία, την Κρήτη. Αυτήν ενσωματώνει και στους δίσκους του. Το «Through Memories», τις jazzy «Πνοές» του, με κορυφαίους τους Τάκη Πατερέλη, Γιώτη Σαμαρά, Βασίλη Ρακόπουλο, Παντελή Μπενετάτο, Βασίλη Τσαμπρόπουλο, Σπύρο Παναγιωτόπουλο και τον Κώστα Θεοδώρου στις tablas και τα άλλα κρουστά. Μετά έκανε το πιο παραδοσιακό άλμπουμ «Ammos», όπου λύρα παίζει ο πολύς Ross Daly, ο Χρήστος Τσιαμούλης ney και ούτι και συμμετέχει ο αγαπητός Αρμένης μελωδός Haig Yazdjian.

Στη διάρκεια της ιδιαίτερα παραγωγικής δεκαετίας του 1990 ο Γιώργος έκανε σπουδαία πράγματα με τον πάντα ανήσυχο κιθαρίστα της τζαζ Βασίλη Ρακόπουλο σε δίσκους, στο Μέγαρο Μουσικής, στο Δημοτικό Θέατρο Πάτρας, με τον Τάκη Φαραζή στο πιάνο και τον Σπύρο Παναγιωτόπουλο στα τύμπανα. Μουσικές σε ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο, που τον έπεισαν πως είχε βρει το μουσικό του ''ταίρι''. Όνειρό τους τότε ήταν να συνθέσουν και να παίξουν μαζί παντού. Τα όνειρα όμως δεν διαρκούν αιώνια. Παράλληλα έγραφε μουσικές για το σινεμά και το θέατρο. Τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη σε σκηνοθεσία Κώστα Φέρρη, το «1922» του Νίκου Κούνδουρου και τους «Πέρσες» του σπουδαίου θεατράνθρωπου Σπύρου Ευαγγελάτου, στην Αρχαία Επίδαυρο.


Μια υπέροχη συνεργασία: Γιώργος Μαγκλάρας και Βασίλης Ρακόπουλος

Στο τζαζ κλαμπ του Μπαράκου

Η γνωριμία του με τον Ούγγρο κιθαρίστα της τζαζ Johnny Lambizi, που κι αυτός έφυγε πρόσφατα, τον έφερε σε επαφή με άλλες μεγάλες μορφές της τζαζ, που αγνοούσε. Μουσικούς σαν τον Καταλανό πιανίστα Lennie Tristano, τον Joe Pass και τον πρωτοπόρο της τζαζ κιθάρας Wes Montgomery. Ήταν η εποχή που το τζαζ κλαμπ του Γιώργου Μπαράκου έγινε το στέκι του και αξέχαστες οι εμπειρίες του ακούγοντας τους δεξιοτέχνες της ουγγρικής τζαζ σκηνής που ο Lambizi μας σύστησε εκεί.

Μετά το οριστικό τέλος της ενασχόλησης του Μαγκλάρα με την παμφάγο «νύχτα» και τα μαγαζιά της, γνώρισε τη μουσική τού επίσης Ούγγρου συνθέτη Béla Bartók, που ταξίδεψε απ' άκρου σ' άκρο στα Βαλκάνια και την εγγύς Ανατολή για να ψάξει και να εντάξει τους ήχους τους στη μουσική του. Το συναίσθημα αυτών των έργων επηρέασε τις μελλούμενες επιλογές του. Η συμμετοχή του στη Διαβαλκανική Ορχήστρα -μια ιδέα του παραγωγού Νίκου Βαλκάνου- δίπλα στον διεθνή πολυμήχανο Τούρκο ντράμερ Okay Temiz και τον επίμονο αυτοσχεδιαστή σαξοφωνίστα Φλώρο Φλωρίδη στο Διεθνές Φεστιβάλ της Πάτρας, τη Θεσσαλονίκη και αλλού, του φώτισαν τον δρόμο προς τη δημιουργική μουσική, μαθαίνοντάς του την αξία, την εμπειρία του αυτοσχεδιασμού.


Με τη σύντροφο της ζωής του Αιμιλία Σαρρή

Ινδικές Ragas και τζαζ αυτοσχεδιασμοί

Ο Γιώργος Μαγκλάρας γεννήθηκε μουσικός, δεν ξέρει τι άλλο θα μπορούσε να έχει γίνει. Έχει συμμετάσχει όμως σε πολλές δεκάδες ηχογραφήσεις, που σήμερα του φαίνεται παράδοξο πως τις έχει κάνει. Ποτέ όμως δεν μετάνιωσε που δεν έγινε ένας straight jazz βιολιστής, γιατί η προσωπικότητά του περιέχει τα πολλά του ψαξίματα στις ινδικές Ragas του Ravi Shankar και του Subramaniam που τις θεωρεί εξίσου σημαντικές με μια τζαζ μπαλάντα του Bill Evans ή μια σύνθεση του Satie και του Ellington. Πειραματίζεται με πρότυπό του τον John Coltrane και αυτοσχεδιάζει, με παρτενέρ του τον κιθαρίστα της τζαζ Απόστολο Λεβεντόπουλο, που του προσφέρει σιγουριά και μια σημαντική μουσική «συγγένεια», έναν «κοινό τόπο». Εκεί γεννιέται ένα μουσικό προϊόν που αγγίζει τις μύχιες προσδοκίες του πολύπειρου βιολονίστα.

Ο Γιώργος Μαγκλάρας παίζει βιολί από την τρυφερή ηλικία των 6 ετών. Και το βιολί του έχει γίνει ένα με το κορμί του. Ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης, οι Led Zeppelin και η τζαζ υπήρξαν κάποιες από τις πιο σημαντικές επιρροές του. Του αρέσει να λέει πάντα την αλήθεια, με όποιο τίμημα. Είναι ένας σεμνός μουσικός με πολύ ξεχωριστή προσωπικότητα, που δεν του πολυαρέσουν οι συνεντεύξεις. Με κάποιες εξαιρέσεις. Στη μακριά του διαδρομή, συνάντησε πολλές αυθεντίες αλλά και πολλές «δευτεράντζες» που δεν ικανοποιούσαν την αισθητική τού ανήσυχου και πάντα δημιουργικού βιολιστή. «Όπου και να βρίσκομαι, έχω φτάσει» μας είπε κοντά στο τέλος της πολύωρης συνάντησήςς μας, συντροφιά με την αγαπημένη σύντροφο της ζωής του, την Αιμιλία.

Ο αξιότιμος κ. Γιώργος Μαγκλάρας, ένα βαθιά συναισθηματικό και σκεπτόμενο άτομο που δημιουργεί χωρίς καμία ιδιοτέλεια, από μόνος του είναι μια πρόταση. Και το βιολί του έχει την εντελώς δική του σωματώδη και εκφραστική φωνή.


ΜΟΤΟ

Ο Γιώργος Μαγκλάρας γεννήθηκε μουσικός. Ποτέ όμως δεν μετάνιωσε που δεν έγινε ένας straight jazz βιολιστής, γιατί η προσωπικότητά του περιέχει τα πολλά του ψαξίματα στις ινδικές Ragas του Ravi Shankar και του Subramaniam που τις θεωρεί εξίσου σημαντικές με μια τζαζ μπαλάντα του Bill Evans ή μια σύνθεση του Satie και του Ellington

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL