Συνέντευξη στον Ανδρέα Πετρόπουλο
* Την περασμένη εβδομάδα κατατέθηκε η διάταξη για τις απεργίες στα πρωτοβάθμια συνδικαλιστικά σωματεία. Τι αλλάζει όσον αφορά την απόφαση προκήρυξης απεργιακής κινητοποίησης από ένα πρωτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο;
Με βάση τη διατύπωση της τροπολογίας και σε ό,τι αφορά τα πρωτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα απαιτείται για την απαρτία και για την απόφαση η πλειοψηφία των μελών του συνδικάτου. Αυτή η διάταξη φαίνεται να αλλάζει την ισχύουσα νομοθεσία σε δυο παραμέτρους. Α) Απαιτείται απαρτία από τις γενικές συνελεύσεις της πλειοψηφίας των οικονομικά τακτοποιημένων μελών. Που σημαίνει ότι τα μέλη θα πρέπει να έχουν τακτοποιήσει τις συνδρομές τους. Β) Αφήνει να εννοηθεί ότι αυτή η διάταξη αφορά και τις πανελλαδικής εμβέλειας πρωτοβάθμιες οργανώσεις. Φαίνεται δηλαδή να αλλάζει την ισχύουσα νομοθεσία, σύμφωνα με την οποία απαιτείται απόφαση του Δ.Σ.
* Πώς ορίζεται αυτή η διάκριση για τη λήψη απόφασης;
Αυτή η διάκριση δικαιολογούνταν στον Ν.1264/82 από τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν τα πανελλαδικής εμβέλειας συνδικάτα να συγκαλέσουν γενική συνέλευση για τη λήψη απόφασης απεργίας. Αν ισχύσει και για τις οργανώσεις αυτές, τότε θα υπάρξει διπλή δυσκολία. Και για την δυνατότητα απαρτίας σε τοπική κλίμακα και για την απόφαση της απεργίας, δηλαδή για την επικύρωσή της από το 50% + 1.
Αυτό μας επιστρέφει στο άρθρο 4 του Ν.1365/83 για τις κοινωνικές επιχειρήσεις. Ωστόσο αυτό το άρθρο αποσύρθηκε και αφορούσε όλες τις τότε ΔΕΚΟ, ενώ τώρα επεκτείνεται σε όλο το φάσμα του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.
* Η υπουργός Εργασίας υποστηρίζει ότι η διάταξη που θα επανακατατεθεί δεν θα αφορά τα πανελλαδικά και περιφερειακά πρωτοβάθμια σωματεία.
Αν είναι έτσι, προφανώς αφαιρεί από τη ρύθμιση τα πανελλαδικά σωματεία. Τίθεται ένα ερώτημα όμως. Αυτή η δέσμευση προκύπτει από το τρίτο Μνημόνιο. Η πίεση των δανειστών αλλά και εγχώριων οικονομικών κύκλων θα αφορούσε μόνο επιχειρήσεις που έχουν δραστηριότητα μόνο σε έναν τόπο και άρα επιχειρήσεις και κλαδικά σωματεία με τοπική εμβέλεια; Αντιθέτως, γνωρίζουμε να λειτουργούν οργανώσεις πρωτοβάθμιων σωματείων σε επιχειρήσεις του Δημοσίου που κάποιες από αυτές πρόκειται να ιδιωτικοποιηθούν, σε τράπεζες και οργανισμούς, αλλά και πρωτοβάθμια σωματεία πανελλαδικής εμβέλειας σε μεγάλες επιχειρήσεις. Επομένως υπάρχει σοβαρός προβληματισμός για το αν περιορίζεται αυτό το μέτρο σε τοπικής εμβέλειας επιχειρηματική δραστηριότητα με τα αντίστοιχα συνδικάτα ή πρόκειται να καλύψει και τη συνδικαλιστική δράση σε επιχειρήσεις που είναι πανελλαδικής κλίμακας.
* Ένας επιπλέον αντίλογος είναι ότι με την πλειοψηφία του 50% +1 για τη λήψη απόφασης για απεργία ενισχύεται αντικειμενικά ο ρόλος των εργαζομένων και η συμμετοχή τους. Δεν το συμμερίζεστε;
Μια τέτοια άποψη, που επικαλείται βασικές δημοκρατικές αρχές, εκτός από τα πρακτικά προβλήματα που δημιουργεί με τους πρόσθετους περιορισμούς που υπάρχουν στους ήδη πολλούς για την άσκηση του απεργιακού δικαιώματος, θα πρέπει να συμβαδίζει με μια γενικότερη εικόνα στο πεδίο της πολιτικής, αλλά και της αγοράς εργασίας.
Δεν είναι συμβατό να γίνεται επίκληση αυτής της αρχής όταν πολιτικές εξουσίες στηρίζουν τη δύναμή τους σε μειοψηφίες ελέω εκλογικού νόμου, αλλά διατηρούνται παράλληλα μνημονιακοί νόμοι προκειμένου να εφαρμοστούν ελαστικά ωράρια εργασίας. Η σύμφωνη γνώμη που επιδιώκει ο εργοδότης σε αυτή την περίπτωση απαιτεί τη σύμφωνη γνώμη των "Ενώσεων Προσώπων" που εκπροσωπούν το 15 ή το 25% του προσωπικού. Με άλλα λόγια, όταν θέλει ελαστικότητα (ο εργοδότης) μπορεί να την πετύχει με τη συμφωνία του 15% ή του 25% μέσω της συλλογικής καρικατούρας της "Ένωσης Προσώπων", ενώ σε απεργία θα απαιτείται το 50%.
