Της Ευγενίας Μπογιάνου
Το «Μεταξοχώρι (Αλφάβητο για όρη)" του Κωστή Γκιμοσούλη ανήκει στη σειρά «Μικρές ιστορίες για τον κόσμο» των εκδόσεων Καλειδοσκόπιο. Πρόκειται για ένα χαμηλών τόνων εσωτερικό ταξίδι ενός ανθρώπου, παίρνοντας ως αφετηρία ένα ένα τα γράμματα του αλφαβήτου, που παρατηρεί τα πάντα γύρω του και στοχάζεται για το καθετί, προσπαθώντας να «διαβάσει» πίσω από τα προφανή αλλά και να γευτεί μέχρι το μεδούλι της ύπαρξής του όλα όσα του αποκαλύπτει, καθώς συνεχώς του αποκαλύπτεται, ο φυσικός κόσμος. Μια προσπάθεια επίσης να συμβιβαστεί κανείς με την εφήμερη φύση του που δεν βρίσκεται, δεν μπορεί να βρίσκεται, στο κέντρο του κόσμου, καθώς «καλά ή κακά, όλα περνάνε. Η φύση γύρω σου αλλάζει, οι κερασιές ψηλώνουν, ανθίζουν και πεθαίνουν κι εσύ θα είσαι τυχερός αν παρακολουθήσεις το γλυκύτερο τίποτα». Στον κόσμο του αφηγητή, ο Θεός δεν βρίσκεται «ούτε στα τσίπουρα με γλυκάνισο ή χωρίς, ούτε στα στριφτά της Αθανάτης, ούτε στο κρασί της Τούλας», αλλά βρίσκεται «στο θρόισμα των φύλλων, στα φιλικά χαμόγελα των ανθρώπων του χωριού, στα σιωπηλά βράχια, στην αλλαγή της θάλασσας, στο τρέμουλο της πεταλούδας όταν προσγειώνεται πάνω στα λουλούδια, στα μάτια των άγριων ζώων». Το Μεταξοχώρι, ένα όμορφο χωριό του Κισσάβου, αντιπροσωπεύει την ουτοπία. «Διδάσκει» - σε όσους έχουν την ικανότητα να διδαχθούν - ταπεινότητα, καθώς τοποθετείται η μικροσκοπική πρόσκαιρη φύση του ανθρώπου μέσα στο μεγάλο κάδρο της απαστράπτουσας αήττητης φύσης. Η επέλαση του χρόνου θα «μας λιανίσει όλους», το κελάιδισμα του πουλιού όμως και η ανθοφορία δεν τελειώνουν πουθενά.
Η φιλοσοφία του Γκιμοσούλη είναι απλή, φαντάζει και απλοϊκή κάποιες φορές, είναι όμως αυτή η ιδιαίτερη ματιά του δημιουργού, που παλεύει με τις λέξεις του, αμετανόητα πιστός σε αυτές, που προσπαθεί να τις τιθασεύσει έτσι ώστε να του αποδώσουν τους πιο μεστούς καρπούς τους, που κάνει το «μήνυμά» του να μας αφορά όλους. Άλλωστε, πρόκειται πιο πολύ για την επιθυμία αυτού που, στην πορεία της ζωής του, καθώς προχωρά κατανοώντας, αλλά διατηρώντας και μια έκπληξη στη ματιά του, θέλει να μοιραστεί. Να μοιραστεί το βίωμα και την αγωνία. Από αγάπη προς τον μικρό μεγάλο ανίσχυρο άνθρωπο. Όχι σαν πολυμαθής γκουρού, αλλά σαν σύντροφος στην περιπέτεια. Σαν ένας κόκκος ροδιού σφιχταγκαλιασμένος με όλους τους άλλους κόκκους.
Συγχρόνως, το «Μεταξοχώρι» είναι μια ελεγεία στη φιλία. Το σπίτι στο χωριό είναι «δωρόσπιτο», καθώς «ένας πρίγκιπας που ευτυχώς δεν θα γινόταν ποτέ βασιλιάς», ο ποιητής Γιάννης Κοντός, του το παραχώρησε. «Επειδή τα πιο αξιόλογα είναι πάντα δωρεάν». Ο ποιητής Γκιμοσούλης συνομιλεί με τον ποιητή Γιάννη Κοντό. Δεν νοσταλγεί, αλλά θυμάται. Αναγνωρίζει τις οφειλές όπου κι αν αφορούν αυτές. «Το σπιτάκι μυρίζει ελευθερία» λέει. Τα όρια της γλώσσας συνεχώς διευρύνονται. Ο έμμετρος λόγος που παρεισφρέει οδηγεί την αφήγηση σε άλλα μονοπάτια, σε ανεξερεύνητες κοίτες. Κάθε γράμμα του αλφαβήτου οδηγεί σε μια νέα γλώσσα, αποκαλύπτει καινούργιες οπτικές. Η πάλη με τον θάνατο οδηγεί σε μια νέα αντίληψη ζωής. Αρκεί να είσαι εκεί. Να αφουγκράζεσαι. Να μπορείς να δεις.
Οι ονειρικές αφαιρετικής ρευστότητας εικόνες του κειμένου, απολύτως εναρμονισμένες με τον ονειρώδη κόσμο του Γκιμοσούλη είναι του Θοδωρή Κανάκη, σε μια έκδοση αισθητικής αρτιότητας.
Κωστής Γκιμοσούλης, «Μεταξοχώρι (Αλφάβητο για όρη)»
Εκδ. Καλειδοσκόπιο
56 σελ. Τιμή: 12,90 ευρώ
