«Έχω κουραστεί, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω. Βλέπω ότι το καθήκον συνεχίζεται. Ο αγώνας που θα κάνω για όσο ακόμα ζήσω ίσως είναι ο πιο πολύτιμος μέχρι στιγμής. Οι νέοι είναι η ελπίδα για τον κόσμο του μέλλοντος και πρέπει να μάθουν τι μπορεί να συμβεί αν δεν αντιστεκόμαστε έγκαιρα. Αν ξεχάσουμε τα αποτρόπαια και ακατανόητα γεγονότα του 1944, τότε μπορεί να επαναληφθούν». O Αργύρης Σφουντούρης, που σε ηλικία 4 ετών έχασε τους γονείς του στη σφαγή του Διστόμου και αφιέρωσε τη ζωή του για να δικαιωθούν οι νεκροί των μαρτυρικών χωριών, έδωσε το στίγμα της επόμενης μέρας του αγώνα του, στην παρουσίαση της ελληνικής μετάφρασης της βιογραφίας του “Θα μείνω για πάντα εκείνο το τετράχρονο αγόρι” από τον Πάτρικ Ζάιμπελ (εκδ. Βεργίνα), την Πέμπτη το βράδυ, στην κατάμεστη αίθουσα του Ωδείου Αθηνών. Η εκδήλωση μάλιστα διοργανώθηκε από την πρεσβεία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
Ο Αργύρης Σφουντούρης γεννήθηκε το 1940 στο Δίστομο. Στη σφαγή της 10ης Ιουνίου 1944 έχασε τους γονείς του και το σπίτι του. Ο ίδιος επέζησε τυχαία μαζί με τις τρεις αδελφές του. Από το Ζάννειο ορφανοτροφείο τον έστειλαν το 1949 στην Ελβετία. Μετά από σπουδές Πυρηνικής Φυσικής, Αστροφυσικής, Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής, εργάστηκε ως καθηγητής. Παράλληλα, μετέφραζε και παρουσίαζε στις γερμανόφωνες χώρες Έλληνες ποιητές και λογοτέχνες. Μετά το 1994 ασχολήθηκε εντατικά με τις ελληνογερμανικές σχέσεις με θέμα τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης στην Ελλάδα και τη Γερμανία και ιδιαίτερα με το ζήτημα της αναγνώρισης και αποζημίωσης των θυμάτων των θηριωδιών των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής στην Ελλάδα.
Για πολλούς, ο Αργύρης Σφουντούρης δεν γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1940, αλλά τέσσερα χρόνια μετά, την κατάμαυρη 10η Ιουνίου. Πώς κατάφερε λοιπόν να μετατρέψει το μίσος που ένιωθε για τη Γερμανία σε αγάπη και να απλώσει το χέρι; «Το έζησα πολύ έντονα όταν ήμουν 26 ετών. Μέχρι τότε μισούσα και εγώ, όπως όλοι στο χωριό. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε σε τι χρησιμεύει το μίσος. Κάποια στιγμή έγραφα ένα θεατρικό έργο και όταν έφτασα στο σημείο να περιγράψω το μίσος, συνειδητοποίησα πόσο περιττό και απαίσιο είναι. Είναι μια αρνητική ενέργεια που δεν προσφέρει τίποτα. Κατάλαβα τι είναι το μίσος και από τη μία στιγμή στην άλλη σταμάτησα να μισώ. Ήταν μεγάλη τύχη που το κατανόησα, γιατί με βοήθησε να πλησιάσω τους Γερμανούς και να συμφιλιωθώ μαζί τους» σημείωσε χαρακτηριστικά και έστειλε το δικό του μήνυμα, εισπράττοντας το θερμό χειροκρότημα: «Μόνο μαζί μπορούμε να επεξεργαστούμε το παρελθόν και μόνο μαζί μπορούμε να βρούμε μια συμφιλίωση για το μέλλον».
Παράλληλα, προχώρησε σε μια σύνδεση των εγκλημάτων του Διστόμου με τη σημερινή παγκόσμια κατάσταση. «Οι άνθρωποι είναι όπως ο Οδυσσέας, πανέξυπνοι, βρίσκουν κάθε φορά άλλους τρόπους για να οργανώσουν το προσωπικό τους συμφέρουν και να μη σκεφτούν τι συνέπειες θα υπάρχουν για τους άλλους. Από εκεί προκύπτουν όλες οι ασχήμιες που ζούμε. Σήμερα, οι πολλοί πρόσφυγες που φεύγουν από τα σπίτια τους φέρνουν στη μνήμη κάτι παρόμοιο με τις σφαγές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μπορεί να μην τους εκτελούν, αλλά τους καταστρέφουν την πατρίδα» ανέφερε ο Αργύρης Σφουντούρης.
Γερμανός πρεσβευτής: Θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη...
«Το έγκλημα του Διστόμου και τα υπόλοιπα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τους Γερμανούς αποτελούν ένα μαύρο κεφάλαιο της Ιστορίας μας. Το περιεχόμενο των κειμένων του βιβλίου με κάνει να ντρέπομαι και να θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη» είπε ο Γερμανός πρεσβευτής στην Ελλάδα Γενς Πλέτνερ στον χαιρετισμό του ανοίγοντας την εκδήλωση. «Η 10η Ιουνίου του 1944 είναι μια ημέρα που άλλαξε πολλά. Τελείωσε με τον πιο βάναυσο, εγκληματικό τρόπο τη ζωή 218 ανθρώπων. Ποτέ ξανά η ζωή δεν ήταν η ίδια» τόνισε και σημείωσε ότι για τους Γερμανούς που γεννήθηκαν αργότερα είναι αναγκαίο να «φέρουν την ευθύνη της μνήμης, έτσι ώστε να μεριμνήσουν μη συμβεί ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Ποτέ ξανά να μην παραβιαστεί η αξιοπρέπεια του ανθρώπου».
Απευθυνόμενος προς τον Α. Σφουντούρη, ο Γ. Πλέτνερ εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του που συμφώνησε να δεχθεί την υποστήριξη της γερμανικής πρεσβείας για την ελληνική μετάφραση του βιβλίου του Π. Ζάιμπελ και ανέφερε πως δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς από την ίδια την ιστορία του. «Αυτό ισχύει με έναν άσχημο τρόπο τόσο και για τα θύματα όσο και για τους θύτες. Ισχύει και για τους απογόνους. Πώς αντιμετωπίζουμε μία τόσο δύσκολη, βαριά, κοινή Ιστορία; Θα μας χωρίζει για πάντα ή μήπως μπορούμε να βρούμε τον δρόμο προς μια κοινή συλλογική μνήμη; Η ευρωπαϊκή ήπειρος δεν θα ησυχάσει ποτέ αν δεν βρούμε τον δρόμο προς αυτή την κοινή συλλογική κουλτούρα μνήμης» υπογράμμισε ο Γερμανός πρεσβευτής, ο οποίος ωστόσο απέφυγε να τοποθετηθεί επί της ουσίας για το θέμα των γερμανικών επανορθώσεων, παρά τις επίμονες ερωτήσεις από το κοινό που ζητούσε δικαιοσύνη.
Πάτρικ Ζάιμπελ: Η Γερμανία έχει ηθικό χρέος να καταβάλει αποζημιώσεις
«Η Ιστορία δεν έχει τελειώσει, συνεχίζεται. Είναι ξεκάθαρο ότι η Γερμανία έχει το ηθικό χρέος να καταβάλει στην Ελλάδα επανορθώσεις και αποζημιώσεις. Χρωστάει στους Έλληνες δισεκατομμύρια» είπε από την πλευρά του ο συγγραφέας Πάτρικ Ζάιμπελ και αποκάλυψε τι τον οδήγησε να γράψει το βιβλίο. «Κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης, ένιωσα μεγάλη συμπόνια για την Ελλάδα και αγανάκτηση για τη γερμανική πολιτική, ειδικά από την πλευρά του Σόιμπλε. Την ίδια στιγμή, υπήρχε μια άδικη για την Ελλάδα αναπαραγωγή ειδήσεων στα γερμανικά ΜΜΕ. Όταν είδα τον Σφουντούρη σε εκπομπή στη γερμανική τηλεόραση, με εξέπληξε και σκέφτηκα ότι πρέπει να τον γνωρίσω. Ήξερα ποια θα είναι η μικρή μου συνεισφορά» ανέφερε χαρακτηριστικά και στάθηκε στην ανάγκη ενημέρωσης των Γερμανών για τα γεγονότα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τη στιγμή που, όπως είπε, στη χώρα του υπάρχει μια ανησυχητική τάση προς την Ακροδεξιά. «Αν διάβαζαν αυτό το βιβλίο, τότε θα μπορούσε να γίνει το θαύμα και να καθίσουν σε ένα τραπέζι οι ιθύνοντες και να μιλήσουν για λεφτά».
