Παρατηρώντας τον κόσμο στην πόλη, αλλά και τις ειδήσεις στο Διαδίκτυο την εβδομάδα που πέρασε, ένα θέμα κυριαρχεί: το ηλεκτρονικό εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Σκηνές που μεγεθύνθηκαν, κόσμος που περίμενε, ερωτήσεις και απαντήσεις. Και το πανταχού παρόν Διαδίκτυο να γεμίζει κρίσεις, κριτικές, απαντήσεις, δηλώσεις, σχόλια. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, καθώς δικαιούμαι κι εγώ να εκφράσω μία, το όλο ζήτημα που προέκυψε αυτές τις ημέρες οφείλεται στην κακή πληροφόρηση.
Τα γκισέ των μέσων μαζικής μεταφοράς εκδίδουν τις ηλεκτρονικές προσωπικές κάρτες ήδη από τα τέλη Σεπτεμβρίου. Ποιος φταίει λοιπόν; Η εταιρεία που δεν πληροφόρησε σωστά το επιβατικό κοινό; Η νοοτροπία "άσ’ το για την τελευταία στιγμή" που μας χαρακτηρίζει; Η έλλειψη ενημέρωσης και πληροφόρησης; Η λανθασμένη πληροφόρηση;
Πολύς κόσμος στάθηκε στην ουρά μη γνωρίζοντας καν τι πάει να κάνει εκεί. Κάπου άκουσε, κάτι πήρε το αυτί του ότι τα καινούργια εισιτήρια κ.ο.κ. Κάποιοι άλλοι, έχοντας την πληροφορία για το τι μέλλει γενέσθαι, απλώς την αγνόησαν. Η εταιρεία ίσως αρκέστηκε σε υποτονικές ανακοινώσεις όλο το προγενέστερο διάστημα και δεν έτρεξε μια σοβαρή καμπάνια πληροφόρησης. Όπως και να έχει το πράγμα, φαίνεται ότι το όλο θέμα δημιουργήθηκε από κακώς πληροφορημένους πολίτες.
Και είναι ένα σημαντικό ζήτημα αυτό. Η πληροφορική παιδεία στην Ελλάδα, η εύρεση δηλαδή, η αξιολόγηση και η χρήση των πληροφοριών, είναι σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Αν σε αυτό προστεθεί και η κακοσχεδιασμένη πληροφόρηση εκ μέρους του θεσμού που επιθυμεί να κοινοποιήσει κάτι, το πρόβλημα μεγεθύνεται. Πάνω σε αυτό το υπόστρωμα, διαδικτυακοί τόποι και μέσα ενημέρωσης διαστρεβλώνουν την αλήθεια ή και διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, από την πολιτική τοποθέτηση μέχρι το "ψάρεμα likes" στα κοινωνικά δίκτυα. Επιπλέον, η προσωπική προκατάληψη του καθενός (confirmation bias) τον οδηγεί στο να αναζητήσει τις πληροφορίες που θα ικανοποιήσουν τη σκέψη του και θα αυξήσουν την προκατάληψή του. Όλα αυτά ως θεωρητικό σχήμα θα είχαν λίγη σημασία αν δεν βλέπαμε με τα μάτια μας τις συνέπειές του.
Είναι λοιπόν ευκαιρία να αναλογιστούμε από τα συμβάντα και να σκεφτούμε πώς μπορούμε ως κράτος, μέσω των θεσμών που διαθέτει (σχολεία και βιβλιοθήκες), να εφαρμόσουμε μία πολιτική πληροφόρησης. Να εκπαιδευτούν οι πολίτες για την αναζήτηση και χρήση πληροφοριών και κυρίως για την αξιολόγησή τους. Οι βιβλιοθήκες προσφέρουν γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη του πληροφοριακού γραμματισμού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, στην εποχή της υπερ-προσφοράς της πληροφορίας, σημαντική δεξιότητα δεν είναι μόνο η ανάγνωση αλλά και η κριτική θέση. Η σωστή πληροφόρηση έχει πρακτικό αντίκτυπο στη ζωή μας.
