Από τον κύριο Fauzi - για τα αφεψήματα και τα βιβλία του είχαμε μιλήσει σε προηγούμενο σημείωμά μας μέχρι τους βιβλιοθηκάριους του Τιμπουκτού που διέσωσαν τις πολύτιμες συλλογές τους από την επέλαση των ισλαμιστών, από τη βιβλιοθηκάριο της Βασόρα, η ιστορία της οποίας έχει γίνει βιβλίο για το πώς διέσωσε τη συλλογή της μέσα στον πόλεμο, μέχρι τους βιβλιοθηκονόμους στα ορεινά χωριά της χώρας μας που συγκεντρώνουν την άυλη πολιτιστική κληρονομιά του τόπου τους, υπάρχει μία γραμμή που συνδέει ανθρώπους και αντικείμενα.
Είναι περίεργα όντα οι βιβλιοθηκάριοι. Συντροφιά τους μόνιμη τα βιβλία των συλλογών τους, τους έχουν γίνει δεύτερη φύση. Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο γίνεται το Παγκόσμιο Συνέδριο Ενώσεων Βιβλιοθηκών, σε άλλη χώρα και σε άλλη ήπειρο κάθε χρονιά. Σε αυτά τα συνέδρια βλέπεις ολοκάθαρα την κοινή γραμμή που αναφέραμε, τη γραμμή που ενώνει ανθρώπους και αντικείμενα. Ακούς ιστορίες για συλλογές, βιβλία και ανάγνωση από διάφορα μέρη του κόσμου. Για τις θαυμαστές βιβλιοθήκες των μητροπόλεων της Δύσης και το έργο που επιτελούν, μέχρι τις βιβλιοθήκες της Σρι Λάνκα που δούλευαν για χρόνια κάτω από τα διασταυρούμενα πυρά ενός πολυετούς πολέμου.
Σε ένα τέτοιο συνέδριο, στη Νότια Αφρική, κάποιοι σύνεδροι επισκέφθηκαν τις βιβλιοθήκες των παραγκουπόλεων. Όσο περίεργο και αν ακούγεται, ναι, κάθε παραγκούπολη έχει τη δική της βιβλιοθήκη, που λειτουργεί και σαν το κέντρο της κοινότητας. Βιβλιοθήκες που παρέχουν φωτισμό και καθαρό αέρα στα παιδιά για να διαβάσουν τα μαθήματα του σχολείου, που κάνουν διαγωνισμούς ανάγνωσης με δώρο ένα βιβλίο, που παραχωρούν τον κήπο τους στις γυναίκες της κοινότητας για να καλλιεργήσουν λαχανικά, που παρέχουν πληροφορίες για όλο το σύστημα γραφειοκρατίας προς τους ανθρώπους που θέλουν να ανοίξουν μια μικρή τοπική επιχείρηση, που έχουν ραπτομηχανές στο υπόγειο για να μπορούν οι άνθρωποι της κοινότητας να επιδιορθώνουν τα ρούχα τους, που στις κεντρικές προθήκες τους δεν θα βρεις βιβλία, αλλά όλους τους τύπους των ναρκωτικών ουσιών συνοδευόμενους από επεξηγήσεις για το πόσο βλαβερό είναι για τον οργανισμό το καθένα από αυτά.
Βιβλιοθήκες τις οποίες ο βιβλιοθηκάριος ανοίγει κάθε πρωί με το πιστόλι στο χέρι από τον φόβο μια ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας που βασανίζει αυτούς τους τόπους.
Παρ’ όλα αυτά, κάθε πρωί ανοίγει τη βιβλιοθήκη, βάζει το όπλο στο συρτάρι και οπλίζει τα βιβλία του. Τα δανείζει, τα κυκλοφορεί, τα σπρώχνει κυρίως προς τα νέα παιδιά. Γνωρίζει ότι η γνώση είναι απαραίτητη για να μπορέσουν κάποτε να βγουν από την παραγκούπολη. Ο βιβλιοθηκάριός μας εκεί, κοντολογίς, κάνει κάθε μέρα αυτό που κάνουν όλοι οι συνάδελφοί του σε όλον τον κόσμο.
