Live τώρα    
24°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
24 °C
21.7°C26.3°C
2 BF 38%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
23 °C
20.6°C24.9°C
3 BF 38%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
19 °C
19.4°C24.3°C
2 BF 55%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
21 °C
20.4°C21.6°C
2 BF 64%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
22 °C
21.9°C23.5°C
0 BF 37%
Το σπίτι από μακριά: Παρουσίαση του νέου βιβλίου της Ευ.Λουπάκη
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Το σπίτι από μακριά: Παρουσίαση του νέου βιβλίου της Ευ.Λουπάκη

Στον υπέροχο κήπο του Νομισματικού Μουσείου, συνέρρευσαν εκατοντάδες άνθρωποι το βράδυ της Δευτέρας για την παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής της Ευγενίας Λουπάκη “Το σπίτι από μακριά”, είναι η τρίτη συλλογή της και  κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ.

Το βιβλίο παρουσίασαν η Μάρω Δούκα και ο Σέργιος Γκάκας, αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου Χαλανδρίου. Ποιήματά της διάβασε η Ευγενία Λουπάκη και σε κάθε ποίημα αντιστοιχούσε ένα τραγούδι από την εξαιρετική Αφεντούλα Ραζέλη, τον Δημήτρη Πάντο στην κιθάρα και τον Παναγιώτη Μπουζέα στο μπουζούκι.

Η βραδιά μας επιφύλαξε μια σπουδαία έκπληξη: Ο Σταμάτης Κραουνάκης αυτοσχεδίασε στο πιάνο πάνω σε στίχους που του διάβαζε τυχαία η Ευγενία.

Σύμφωνα με το Κόκκινο ανάμεσα στους εκατοντάδες φίλους που βρέθηκαν εκεί, ήταν η Θεανώ Φωτίου, ο Νίκος Φίλης, ο Νίκος Μπελαβίλας, η Μαρία Κανελλοπούλου, ο Θανάσης Καρτερός, ο διευθυντής του σχολείου των Φυλακών Αυλώνα Πέτρος Δαμιανός, ο γλύπτης Κυριάκος Ρόκκος, ο Αλεξ Κ. από τους Last Drive, ο δήμαρχος Χαλανδρίου Σίμος Ρούσσος, οι αντιδήμαρχοι Ελενα Χριστούλη και Θύμιος Κουράσης, ο ποιητής Κώστας Καναβούρης,  η συγγραφέας Ευγενία Μπογιάνου, η σεναριογράφος Αννα Χατζησοφιά, οι ηθοποιοί Ντίνα Αβαγιανού και Νίκος Αρβανίτης, ο καθηγητής Οικονομικών και αντιπρόεδρος του Δημοσιονομικού Συμβουλίου Δημήτρης Σερεμέτης, η καθηγήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας Ράνια Αστρινάκη, ο διοικητής της ΔΕΗ Μανώλης Παναγιωτάκης.

Η σπουδαία μορφή της Λογοτεχνίας και της Αριστεράς, Μάρω Δούκα, στην παρέμβασή της, είπε:

Ευγενία Λουπάκη: Μαχητική, υπεύθυνη, ευαίσθητη,
με κρίση και με γνώση δημοσιογράφος, από τα νεανικά της χρόνια.

Θα μπορούσε να είχε γίνει ηθοποιός, 
παθιασμένη με τη μουσική, ωραία γυναίκα,
αποφασισμένη, ανυποχώρητη αλλά και ευάλωτη,
στα απρόσμενα και στα αναπότρεπτα της ζωής.

Και με αυτές τις αποσκευές, η διαρκής, όχι κυρίαρχη,
αλλά ζωτική και συχνά επείγουσα ανάγκη της να  παρηγορηθεί,
να υπάρξει και να συνυπάρξει,
να διαδηλώσει και να υποδηλώσει τη σχέση της με τον κόσμο και την άχρονη ροή
της ανθρώπινης μοίρας—την οδήγησε στην ποίηση.

Και βρισκόμαστε απόψε εδώ. 

1999. Ανάμεσα σε δύο καλοκαίρια , «Εκδόσεις Νεφέλη».

Πρώτη ποιητική συλλογή της Ευγενίας.
 
2010. Ακολουθία Fibonacci, «Εκδόσεις Απόπειρα». Δεύτερη ποιητική συλλογή

(Kατά την Ακολουθία Φιμπονάτσι οι  δύο πρώτοι αριθμοί είναι το 0 και το 1, και κάθε επόμενος αριθμός είναι το άθροισμα των δύο προηγούμενων—σαν να μας λέει, δηλαδή, η Ευγενία, ότι το κάθε επόμενο ποίημα, το κάθε επόμενο συναίσθημα, ο κάθε επόμενος πόνος, το κάθε επόμενο ερέθισμα είναι το άθροισμα των δύο προηγούμενων)

Και επτά χρόνια αργότερα  η τρίτη ποιητική συλλογή
από τις «Εκδόσεις Μελάνι»,
(σχεδιασμός και επιμέλεια της έκδοσης από την Πόπη Γκανά),

Το σπίτι από μακριά

Τριάντα έξι νέα ποιήματα, το καθένα με τον δικό του τίτλο,

δημιουργικής, θα έλεγα, υπομονής, και αθόρυβης αναζήτησης,
ποιήματα υψηλής ευθύνης, ευαισθησίας, στοχασμού.
Και αυτή η τρίτη ποιητική συλλογή,
κλήθηκε να συμπεριλάβει επιλογή ποιημάτων
από τις δύο προηγούμενες ποιητικές συλλογές,
προκειμένου να κρατήσουμε στα χέρια μας ένα βιβλίο,
(με τον χαρμόσυνο ανατρεπτικό πίνακα του Γιώργου Μακρή)
που θα μπορούσε, προς το παρόν, να μας συντροφεύει
ως μια επιτομή-ανακεφαλαίωση  της ποιητικής διαδρομής της Ευγενίας 
από το σήμερα στο χθες,δίνοντας τον τόνο και τον ρυθμό
στη φωνή και τον βηματισμό της
με το θαυμαστής λιτότητας πρώτο ποίημα προς τον γιο της,
(αλλά και του πατέρα της προς αυτήν, θα έλεγα εγώ,)
 
Άλλος σταμάτησε να βλέπει, άλλος ν’ ακούει,
            άλλος να γράφει
Τ’  ότι δεν πεθάναμε, παιδί μου

Δεν σημαίνει πως δεν σκοτωθήκαμε

και με το, αποθεωτικής τρυφερότητας, τελευταίο ποίημα του βιβλίου,
(προς τον γιο της και πάλι, πριν από δέκα οχτώ χρόνια)

Μετά έπαιρνε τα λόγια του και τα κένταγε
Με κλώνους λεμονιάς και άνθη ανίκητα
«Μαμά, το σκοτάδι ακούγεται»
σαν γδούπος βαρύς και σαν ψίθυρος
Ένα απόγευμα απότομο κι ένα ήσυχο βράδυ
«Το ακούω, μαμά» και τα μάτια του γέμιζαν 
Δυο αστέρια πανσέληνα
 
Σύνολο εβδομήντα εννέα ποιήματα.
1999, 2010, 2017 οι σταθμοί της Ευγενίας. Από βιβλίο σε βιβλίο.
Από δεκαετία σε δεκαετία προς την ωρίμανση,
ερωτικά πολιτική και πολιτικά ερωτική η ποίησή της,
ικανή να συνομιλήσει διακειμενικά με την ιστορία και τον καιρό,
και γι’ αυτό ικανή να συγκινήσει.
 
Μοτίβο, βαθύτερη αιτία, θα έλεγα, πόνος και συναίσθηση, του βιβλίου, 
ο σεφερικής θερμοκρασίας στίχος:

Βουβά τριγύρω κάθονται τα λόγια μας και μας κοιτάζουν σαστισμένα
 
Τα λόγια μας  που είμαστε εμείς,
αυτά που είπαμε, αυτά που δεν είπαμε,
αυτά που συνειδητά αποκρύψαμε, αυτά που απλώς αποσιωπήσαμε,
αυτά που ανήμποροι χρεωθήκαμε, αυτά που άβουλα αποδεχτήκαμε--
αυτά τα λόγια μας που υπήρξαμε, εντέλει,
τα κέρδη και οι ζημίες μας, οι προσευχές, οι ευχές, οι κατάρες,
οι προδοσίες, οι αφέλειες, το μέγα παράπονο.

Το σπίτι από μακριά, λοιπόν.
Διαβάζω το ομότιτλο ποίημα:
 
Όταν νόμισε  ότι είχε φτάσει πια σε απόσταση ασφαλείας
Τόλμησε μια κλεφτή ματιά πάνω απ’ τον ώμο
Κι είδε το σπίτι να ’ρχεται ξοπίσω του τρέχοντας
Με γιγάντιο διασκελισμό, με πελώρια ορθάνοιχτα χέρια

Και στο στόμα που έχασκε κρέμονταν

Τα καμένα λαμπάκια όλων των παιδικών του Χριστουγέννων.
 
Και σπίτι από μακριά, δεν είναι παρά το σπίτι που μας ακολουθεί,
το παλιό μας σπίτι, ο χώρος μας, ο τόπος μας,
οι ρίζες, όπως θα έλεγε αλλιώς και η Ευγενία,
τα παιδικά χρόνια, οι μνήμες, τα βιώματα,
αλλά και τα όνειρα που μας παρηγόρησαν
οι ουτοπίες που μας στέγασαν
το σπίτι από μακριά στον χρόνο,
αλλά και πάντα εκεί, ορατό, για να ορίζει, να δίνει νόημα
στην οδοιπορία της καθημερινότητας,
είτε το πλησιάζουμε επιστρέφοντας
είτε το αφήνουμε πίσω μας, όπως εδώ,
δακρυσμένοι ή χωρίς δάκρυα, με ή χωρίς μαντίλι αποχαιρετισμού,
το σπίτι από μακριά και ως ιδεόγραμμα
των μυστικών, της προδοσίας, της ματαιωμένης ευτυχίας.
Το σπίτι με τα γλυκίσματα και το σπίτι με τις μυρωδιές,
τα γέλια και τα κλάματα, τις διαψεύσεις και τις ανείπωτες χαρές.
 
Ποιήματα πολύστιχα αλλά και ποιήματα ενός μόνο στίχου,
δίστιχα, τρίστιχα, τετράστιχα, όλα με τίτλους-οδοδείκτες,
ισχυρής εικονοποιιτικής αποτύπωσης,
επιγραμματικής πυκνότητας, αποφθεγματικής αυτοτέλειας.
Ποιήματα που θα μπορούσαν να σε συνοδεύουν
παρηγορητικά και καλότροπα στο πήγαιν’ έλα της ζωής.
Ποιήματα που εντυπώνονται αβίαστα, όχι γιατί εσύ έχεις την ικανότητα
να τα θυμάσαι αλλά γιατί αυτά είναι ικανά να σου θυμίζουν,
αναμοχλεύοντας συναισθήματα, ενεργοποιώντας την πικρή γνώση.


 
Διαβάζω: Άλλα λόγια ( ο τίτλος)
 
Και πώς να του εμπιστευτείς την επανάσταση
Όταν δεν μπόρεσε να υπερασπίσει έναν έρωτα…
 
Ο ευτυχισμένος θάνατος (ο τίτλος)
 
Υπάρχει πάντοτε  μια θάλασσα

Που αν την κολυμπήσεις ως πολύ βαθιά
 
Χάνεται κάθε επιθυμία επιστροφής
 
Γνώση (ο τίτλος)

Δεν ξέρω τι περίμενα
Ξέρω ότι δεν ήρθε
 
Χωρισμός ( ο τίτλος)
 
Κόβω το καρπούζι
Κατεβάζω τα σκουπίδια
Είναι, λοιπόν, οριστικό.
 
Με τις λέξεις στην ακριβή θέση τους
σαφής αλλά και υπαινικτική, η Ευγενία,
ικανή να συνομιλήσει με τους ποιητές που χρόνια τώρα
κουβαλεί μέσα της, από εικόνα σε εικόνα και από συγχορδία  σε συγχορδία,
με την τόλμη ενός βιογραφικού που αναλαμβάνει την ευθύνη
 
Διαβάζω: (C.V. , ο τίτλος )
 
Χαμογελούσε σ’ όλα τα τοπία
Το γέλιο της κουδούνιζε σ’ όλα τα κάδρα
Και τον μικρό σκορπιό που τρύπωνε στον αφαλό της κάθε νύχτα
Τον βύζαινε ως το πρωί, απ’ το δικό της
 
Το δικό της αίμα; Το δικό της πάθος; Το δικό της πένθος;
Και ο μικρός σκορπιός; Τι θα μπορούσε να συμβολίζει;
Αλλά η ποίηση, πέρα και πάνω από τα ερωτήματα και από τις απορίες,
είναι πρωτίστως για να μας προκαλεί και να μας προϊδεάζει,
να αναδεικνύει αλλιώς τις λέξεις, να συνομιλεί με το ανοίκειο,
τα σκοτεινά και τα κρυμμένα των παραμυθιών,
τα απωθημένα των παιδικών μας χρόνων, όπου η σιωπή παραπλανητική, αλληγορικά δραματική, τραυματικά απειλητική,
εικονοποιείται μέσα από τη δική μας αδιέξοδη ανοχή:
 
Σας διαβάζω από την Ακολουθία Φιμπονάτσι
 
Η σιωπή είναι ψηλή, λεπτή, ατσάλινη
Φοράει ένα μακρύ λευκό φόρεμα
Κι έναν μακρύ ολόλευκο μανδύα.
Κρύβει από κάτω τα λουλούδια της
Κρύβει από κάτω τα λεπίδια της
Και προχωράει αγέρωχη.
Ανεξιχνίαστη.
Απελπισμένη.
 
Πρέπει όμως να τελειώνω.
Και όπως από το σήμερα στο χθες εγγράφεται ο κάθε στίχος μουσικά,
μετωπικά με την κοινωνική πραγματικότητα, η ποίηση της Ευγενίας,
εξεγερμένη και ταυτόχρονα συμφιλιωμένη,
βαθιά πολιτική και γι’ αυτό βαθιά ερωτική,
εξομολογητική, τραμπαλίζοντας με τα ψέματα
της αλήθειας που δεν αστειεύεται, σας διαβάζω το πρώτο ποίημα
της πρώτης ποιητικής συλλογής: Ανάμεσα σε δύο καλοκαίρια:
 
Δι’ αυτών θα μιλήσω και θα διασχίσω τον χρόνο
Με ψέματα θα προσπεράσω
Θα σκίζω τη σιωπή κατακόρυφα
Και θα της  ράβω αμέσως την πληγή
Θα κρατάω ψαλίδι ν’ αλλάζω το πλαίσιο
Χάρτινα πρόσωπα δεν κινδυνεύουν να ματώσουν.
Στα ήσυχα  σπιτάκια σας, το πριονάκι μου
Της Ξυλοκοπτικής.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL