Εδώ και πάνω από 10 χρόνια, στον Δημοτικό Ραδιοφωνικό Σταθμό "Επικοινωνία στα FM", υπάρχει η εκπομπή της Ένωσης Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων και Επιστημόνων Πληροφόρησης με τίτλο "Βιβλιοθήκες στα FM". Στις 9 Οκτωβρίου 2011 είχε δώσει ο Μανώλη Γλέζος συνέντευξη στην εκπομπή αυτή. Ας δούμε μέσα από τα λόγια του τον ίδιον, τη σχέση του με το βιβλίο και τις βιβλιοθήκες:
"Κάθε βιβλιοθήκη ανήκει στο σύνολο, κάθε βιβλιοθήκη περιέχει την ιστορία του τόπου υποχρεωτικά αλλά και την ιστορία όλης της ανθρωπότητας, ανάλογα βέβαια με τα βιβλία τα οποία έχει. Είναι ένα, πώς να το εξηγήσω, το βιβλίο είναι η ιστορία ενός τόπου και αποτελεί και την καλύτερη επένδυση για το μέλλον ενός έθνους, γιατί σε αυτό φυλάσσεται η μνήμη του έθνους. Η μνήμη του έθνους και η μνήμη της ανθρωπότητας. Άρα για να είναι ένα έθνος εντάξει με τον εαυτό του, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να προφυλάξει, να φυλάξει, να διατηρήσει τη μνήμη του. Και πού βρίσκεται η μνήμη του; Στα βιβλία τα δικά του αλλά και στα βιβλία της ανθρωπότητας. Δεν ανήκουμε μονάχα σε ένα έθνος, ανήκουμε σε όλο της το σύνολο, σε όλη την ανθρωπότητα.
Θυμάμαι στην Κατοχή, που ήμουνα φοιτητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο και δεν είχαμε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου. Το πρώτο αίτημα ήταν τα λαϊκά συσσίτια. Το δεύτερο αίτημα ήταν να μην πληρώνουμε δίδακτρα και το τρίτο αίτημα ήταν πρόσβαση στη βιβλιοθήκη, να μας δίνεται η δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου, που δεν είχαμε ώς τότε. Όλη η ζωή η προσωπική η δική μου είναι αφιερωμένη, όσο και αν φαίνεται περίεργο, γύρω από τα θέματα του βιβλίου, γι’ αυτό σπούδασα μοναχός μου τη βιβλιοθηκονομία.
Θέλω να πω δηλαδή ότι το έθνος που δεν σκέφτεται το βιβλίο, που περιορίζει την πρόσβαση στο βιβλίο, που δεν δημιουργεί βιβλιοθήκες, που δεν προσπαθεί να φέρει την ανθρώπινη μνήμη, να την κοινωνικοποιήσει την ανθρώπινη μνήμη που είναι καταχωρισμένη στα βιβλία, κάνει ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας και εναντίον του έθνους. Αυτό θέλω να πω.
Από την αρχή, εκπληρώνοντας ένα όνειρο του αδελφού μου, εκείνο που λέγαμε είναι: Τι χρειάζεται το χωριό μας; Να μην υπάρχει η μνήμη των ανθρώπων μονάχα στις ατομικές μνήμες του καθενός αλλά να περάσει σε μια βιβλιοθήκη και γι’ αυτό θέλαμε να δημιουργήσουμε μια βιβλιοθήκη. Όταν είχα τη δυνατότητα να τη δημιουργήσουμε, μαζί με τη μάνα μου και την αδελφή μου, δημιουργήσαμε τη βιβλιοθήκη που είναι στην Απείρανθο της Νάξου, στο όνομά του".
