Του Κυριάκου Π. Λουκάκου
Η ισχυρή εντύπωση που αποκομίσαμε από το περυσινό 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Μολύβου, πρωτόγνωρη για ελληνικό επαρχιακό πλαίσιο, συνέτεινε στη βράβευση από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών του διεθνών φιλοδοξιών θεσμού με την Τιμητική Διάκριση «Καλλιτεχνικού Οργανισμού της Μουσικής που δραστηριοποιείται στην Περιφέρεια». Το γεγονός όμως ότι τον Αύγουστο του 2017 συνειδητά προτιμήσαμε να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη αυτής της ελληνικής διοργάνωσης, μη ανταποκρινόμενοι σε προσκλήσεις αλλοδαπών άλλων, είναι ίσως ακόμη πιο αποκαλυπτικό της επιτυχίας της.
Εφέτος επιλέξαμε να ιχνηλατήσουμε με χρονική και ψυχική άνεση τον κύριο κύκλο των τετραήμερων εκδηλώσεων, που εγκαινιάσθηκαν πλαισιωμένες από το μεγαλειώδες ηλιοβασίλεμα στο βυζαντινό Κάστρο της Μήθυμνας. Στη διάρκειά τους διαπιστώσαμε το έντονο ενδιαφέρον αλλοδαπών ΜΜΕ και ανταλλάξαμε ποικίλες απόψεις με δημοσιογράφους της Ραδιοφωνίας DLF Kultur του Βερολίνου και της έγκυρης εφημερίδας Tagesspiegel της γερμανικής πρωτεύουσας, της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας, της Deutsche Welle, του «Εθνικού Κήρυκα» της Νέας Υόρκης, αλλά και με τον μουσικό κριτικό της σοβαρής Frankfurter Allgemeine Zeitung.
Το διεθνές ενδιαφέρον ήταν φυσικά δικαιολογημένο, αφού εδραιώνεται γενική συνείδηση πλέον για τη συμβολική σημασία ενός παρόμοιου Φεστιβάλ σε αυτή την εσχατιά της Ευρώπης, με όλο το πολιτικό, στρατηγικό, κοινωνικό και ευρύτερα αξιακό περιεχόμενό της. Η καλλιτεχνική αποτίμηση μολαταύτα δεν έχρηζε οποιασδήποτε προσφυγής σε παράπλευρες βακτηρίες εξωμουσικής μορφής. Υπό τον γενικό τίτλο «ΚΑΘΑΡΣΙΣ», το εύρος των εκδηλώσεων αγκάλιασε ευρύ φάσμα ενόργανης και φωνητικής δημιουργίας, που οι διεθνούς περιωπής ερμηνευτές υπηρέτησαν με χαλαρότητα διάθεσης, πηγαία χαρά και ανυπόκριτο πάθος.
Εξέχουσα ανάμεσά τους η Marlis Petersen, ίσως η κορυφαία παγκοσμίως femme fatale του λυρικού στερεώματος, γνωστή και για την εκλεκτική προσήλωσή της σε απαιτητικές όσο και ενίοτε απρόβλεπτες αναθέσεις. Γνώριμη στο αθηναϊκό κοινό ως αλησμόνητη Θαΐς του Μασσνέ και Λούλου του Μπεργκ, αλλά και ως συναυλιακή καλλιτέχνις βαθιάς αισθαντικότητας, η Γερμανίδα που λατρεύει την Ελλάδα και μιλά ελληνικά χάρισε την ξεχωριστή φωνητική της ποιότητα και τη γοητεία της δυναμικής σκηνικής παρουσίας της σε μιαν από τις ωραιότερες καντάτες υψιφώνου του Γ.Σ. Μπαχ («Η καρδιά μου κολυμπάει στο αίμα», BWV 199), προγραμματικά προσηλωμένη στην «κάθαρση», αλλά και σε ένα δεξιοτεχνικό όσο και εκφραστικό «Exsultate jubilate» του Β.Α. Μότσαρτ, μοτέτο μεν, αλλά με διονυσιακά ιλαρή κατάληξη από τη διάσημη σοπράνο.
Η ίδια αποδείχθηκε ατρόμητη και για τον «Βοσκό πάνω στο βράχο» του Φρ. Σούμπερτ, που απέδωσε χωρίς δίχτυ ασφαλείας στην ανοιχτή προκυμαία. Γεγονότα «δρόμου» πάντως, αντίστοιχα απαιτητικά με αυτό, δεν αποτέλεσαν την εξαίρεση. Αίφνης, η «Διπλή ζυγιά» του Ι. Ξενάκη (από τον βιολονίστα Linus Roth και τον τσελίστα Eberhard Kloeckner) ήχησε σε σοκάκι του Μολύβου ενώπιον έκπληκτων και γοητευμένων περιηγητών και με παρακαθήμενο σε παγκάκι έναν εμφανώς ικανοποιημένο Τίτο Πατρίκιο μεταξύ των παρισταμένων. Η ποιότητα της μουσικής εκτέλεσης σε παρόμοιο πλαίσιο μαρτυρεί πολλά. Και προετοιμάζει για την υψηλή αρτιότητα ερμηνειών σε έργα που κυμαίνονταν από τα αξιολάτρευτα οκτέτα του Φέλιξ Μέντελσον - Μπαρτόλντυ και του Φραντς Σούμπερτ ή το «Φαντάγκο» (4ο) κουιντέτο του Λουίτζι Μποκερίνι (με καστανιέτες από την πιανίστα Κυβέλη Doerken, «ψυχή» του Φεστιβάλ) έως το βαθυβίωτο 8οκουαρτέτο εγχόρδων του Σοστακόβιτς και το απαιτητικό εκείνο «Για το τέλος του Κόσμου» του Ολιβιέ Μεσσιάν. Πέραν των ήδη αναφερθέντων σολίστ, οι βιολονίστες Noé Inui, Alissa Margoulis, Hyeyoon Park και Kirill Troussov, οι βιολίστες Timothy Ridout και L.A.Uszynski, ο τσελίστας Alexander Buzlov, ο Luis Cabrera στο κοντραμπάσο, ο κιθαριστής Petrit Çeku, η φλαουτίστα Daniela Koch, ο ομποΐστας Ivan Podyomov, ο κλαρινετίστας Sebastian Manz, ο φαγκοτίστας Constantin Barkov και η κορνίστα Juliane Grepling υπερέβαλαν εαυτούς/ές σε ενθουσιασμό και ομαδικό πνεύμα για μουσική δωματίου που, πριν και από τη δεξιοτεχνία, απαιτεί από τους συντελεστές αμοιβαία επικοινωνία και εξοικείωση. Στον Μόλυβο την επέτυχε και αυτό το καλοκαίρι, αρχέγονα γήινη και τελετουργική, σαν τα γυμνά πέλματα του οιονεί «ορχούμενου» Ινουί κατά την «πυροβασία» της ερμηνείας...
