Τις πρώτες επισκέψεις μας στο συγκοινωνιακά εξωτικό κτηριακό σύμπλεγμα του Φαλήρου μονοπώλησε η «Εναλλακτική» σκηνή της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ, με μεγάλη ευχέρεια εσωτερικής αναδιαρρύθμισης, ανάλογα με το εκάστοτε παρουσιαζόμενο δρώμενο: Μαραμής στις 7 Μαΐου και Κουνάδης στις 6 Ιουνίου, λοιπόν.
Ο πολυδιαφημισμένος «Ερωτόκριτος» παρουσιάστηκε με κείμενο που αντλεί απευθείας, αν και κατ’ ανάγκην αποσπασματικά, από το πρωτότυπο του Βιντσέντζου Κορνάρου και με μουσική του Δημήτρη Μαραμή. Η σκηνή περιελάμβανε ένα τραπέζι στο κεντρικό μέρος της, πίσω από την τάφρο της μερικώς εγκαταβυθισμένης ορχήστρας, και πλαισιώθηκε από 2 εγκάρσια κλιμακοστάσια - εξέδρες. Κυριαρχήθηκε μολαταύτα από την παρουσία της κάμερας για μιαν επί τοίχου μεγέθυνση προσώπων και εκφράσεων της ομάδας των συντελεστών.
Η ιδέα της μεταφοράς του συγκεκριμένου μιούζικαλ απασχολούσε τον Μαραμή από καιρό και δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ατυχής, ήταν όμως προβλέψιμα μεγαλεπήβολη. Έτσι, παρά την αναντιρρήτως ευγενή φιλοδοξία του συνθέτη, όπως εκτίθεται από τον ίδιο στο εκτενές συνοδευτικό πρόγραμμα με τα μαύρα στοιχεία επί ροζ σελίδων, ούτε η μείξη στοιχείων της τζαζ, της ροκ, των μπλουζ και της κρητικής μουσικής, ούτε και η επιστράτευση Leitmotiv απέδωσε εν τέλει ένα μουσικό «έδεσμα» που να μπορούσαμε, αντίθετα με άλλους, να αξιολογήσουμε ως πολλαπλασιαστικό των συστατικών του.
Το αποτέλεσμα υπήρξε ομοιογενές μεν αλλά ανούσιο. Για τον συγκεκριμένο θεατή, και παρά τη ζωηρή παρουσία του συνθέτη στο πόντιουμ, η παράσταση κράτησε το ενδιαφέρον της στο α’ μέρος πρωτίστως από την συναρπαστική επαφή με το μεθυστικό ποιητικό πρωτότυπο και, επιπροσθέτως, από την ιδιοφυή και πολυσχιδή χρήση χοροθεατρικών τεχνικών και της video art τεχνολογίας που ήδη υπαινιχθήκαμε.
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος δημιούργησε πλαίσιο -εν μέρει εικονικής- αλλά αδιάκοπης σκηνικής κινητικότητας, αντλώντας ευρηματικότητα και αδρεναλίνη από τον όμιλο των νεαρών και εμφανώς παθιασμένων πρωταγωνιστών. Στο β’ μέρος, όμως, και εν όψει μιας μουσικής που εξακολουθήσαμε να προσλαμβάνουμε ως μονότονη, κάθε εύρημα, ακόμη και το ίδιο το κείμενο, έμοιαζε πλέον απρόσφορο ως ενισχυτικό της υπομονής μας. Ως Ερωτόκριτος και Πολύδωρος ο Θοδωρής Βουτσικάκης και ο Γκωτιέ Βελισσάρης διακρίθηκαν για τον συνενοχικό δυναμισμό των φιλικών εγχειρημάτων τους, από τις κυρίες ξεχωρίσαμε την Ιωάννα Φόρτη για την φωνητικά απαιτητική άρια της Νένας. Η ενδυματολογία δρόμου, επίσης δια χειρός Ρήγου, έβλαψε τη μικρόσωμη Μαρίνα Σάττι ως Αρετούσα, υπονομεύοντας τη θηλυκότητα στην οποία πάντως κατέτεινε η ερμηνευτική της επίδοση.
Ένα μήνα αργότερα είχαμε ευκαιρία να ανακαλέσουμε αρετές που σπανίζουν και που ανέκαθεν αναγνωρίζαμε στον αείμνηστο Αργύρη Κουνάδη. Το παλαιό σκηνικό του έργο «Der Gummisarg» (Το λαστιχένιο φέρετρο), μονόπρακτο του έτους 1962 σε κείμενο του Βασίλη Ζιώγα, αναβίωσε, με ελληνική μετάφραση του γερμανικού πρωτοτύπου και στην τελική εκδοχή του έτους 2003, σε α’ παγκόσμια παρουσίαση, υπό τη διεύθυνση του Νίκου Βασιλείου και σε σκηνοθεσία του έμπειρου Βίκτωρα Αρδίτη.
Δημιουργός διττής υπόστασης, αφενός ως συντελεστής μιας ερμητικής Neue Musik της μεταπολεμικής Γερμανίας και, παραλλήλως, δραστήριος στην κινηματογραφική και ελαφρότερη αδελφή της, ο Κουνάδης υπήρξε σοφός στη διαχείριση του σκηνικού χρόνου. Η συντομία του, ωστόσο, συνοδεύεται από ενδιαφέρουσες ιδέες, άλλοτε στη σύλληψη και άλλοτε στην ανάπτυξη και εν γένει διαχείρισή τους. Μαιτρ της ατμόσφαιρας, προεκτείνει τη σαγήνη της σουρεαλιστικής πλοκής, τόσο μέσα από δωρική αλλά γεμάτη προσωπικότητα ενορχήστρωση, που ανέδειξε με άποψη το εξειδικευμένο Ergon Ensemble, όσο και με την ενδιαφέρουσα χορωδιακή πολυφωνία του, που απέδωσαν με πεποίθηση μέλη της Χορωδίας της ΕΡΤ.
Από τους κόλπους τους αναδύθηκαν υποκριτικά και φωνητικά ο πληθωρικός Μάρκος του Βαγγέλη Μανιάτη, ο μιμητής Δημητράκης του ενδιαφέροντος νεαρού μπάσου Γιώργου Ρούπα, η απαιτητικής τεσσιτούρας Εξαδέλφη της Βαρβάρας Μπιζά, ο ανδρόγυνος και μάγκας για την περίσταση ανιψιός της μεσοφώνου Αθηνάς Καστρινάκη, αλλά και ο πολυτελής Σάββας του τενόρου Νίκου Στεφάνου. Σε ρόλο μίμων απολαύσαμε και το -οικείο ως φωνητικό- Ντούο Φίνα για το μουσικά ασυνόδευτο πρόσθετο (;) εισαγωγικό μέρος της παράστασης.
