Για ορισμένους θεατές των δύο προγραμμάτων που παρουσίασε η Εθνική Ορχήστρα της Γαλλίας, κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στην Αθήνα (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών 25 και 26/02/2013), η μουσική διεύθυνση του Vassily Serafimovich Sinaisky (γεν. 1947) κατέλιπε απροσδιόριστα δυσάρεστη επίγευση. Όχι αδίκως, αφού η μπαγκέτα του χρήζει ορισμένης εξοικείωσης του ακροατή. Έχοντας το προνόμιο της δορυφορικής ακρόασης της συναυλίας, την οποία οι επισκέπτες μας είχαν δώσει στην «Πόλη του Φωτός» την προτεραία της αναχώρησής τους για την Αθήνα, είχαμε την ευκαιρία να ενημερωθούμε από έγκυρα χείλη του ραδιοσταθμού της France Musique για την ιδιαίτερη σχέση που αυτός ο προ 40ετίας τροπαιούχος του Διαγωνισμού «Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν» και μαθητής του Ίλυα Μούζιν (ακόμη ένας πλάι στους Γκέργκιεφ, Κουρεντζή και Τεμιρκάνοφ!) έχει σφυρηλατήσει με τον γαλλικό σχηματισμό. Μια σχέση που μοιάζει να σέβεται τις προτεραιότητές του, οι οποίες, όπως οι ίδιοι διαπιστώσαμε στη διαδρομή μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας ανάγνωσης της 1ης συμφωνίας του Jan Sibelius, δεν συναρτώνται απαραιτήτως με το ιδεώδες του Wohlklang, αλλά ευνοούν ενίοτε μιαν εμμονή αναλυτικής αποδόμησης του συμφωνικού ιστού με χαρακτηριστικά οργιώδους και ισότιμης πολυφωνίας.
Η ισχυρή προσήλωση των Γάλλων μουσικών στον μαέστρο τους καταγράφηκε, πάντως, ήδη από την επισκεπτήρια κάρτα του συνδυασμού, την πολύχρωμη εισαγωγή «Καρναβάλι» του Αντονίν Ντβόρζακ, μια πραγματικά ιλαρή ερμηνεία, με τον τυπικό κεντροευρωπαϊκό λυρισμό της τσέχικης παράδοσης, πλατύ και ήρεμο σαν το λαμπύρισμα φθινοπωρινού ήλιου στην υπομονετική ροή του Μολδάβα. Για το απαραίτητο κοντσέρτο της βραδιάς η συναυλία της 25ης/02 προέβλεπε το πασίγνωστο και αγαπημένο opus 64, για βιολί και ορχήστρα, του Φέλιξ Μέντελσον - Μπαρτόλντυ, με διάσημο σολίστ τον 39χρονο Julian Rachlin. Ο Ρώσος δεξιοτέχνης ερμήνευσε σεμνά, αλλά και με κάποιο έλλειμμα προσωπικότητας, αφήνοντας στον διάλογό του με την ορχήστρα το πλέον ενδιαφέρον στοιχείο της ανάγνωσης. Η τέχνη του, ωστόσο, όπως και η ποιότητα του «ex Liebig» στραντιβάριους του έτους 1704 που αξιοποιεί, αποκαλύφθηκαν στην εσωτερικότητα του encore που χάρισε στο κοινό: σπάνια έχουμε απολαύσει σε εκδήλωση αποσπασματικό Μπαχ παρόμοιας βίωσης.
Η πρώτη συναυλία έκλεισε με την προμνησθείσα 1η συμφωνία του Γιαν Σιμπέλιους σε μιαν ανάγνωση που επιβεβαίωσε τη ραδιοφωνική μας εντύπωση και φώτισε πλήθος λεπτομερειών της γραφής του συνθέτη, χωρίς να υπονομεύει την τσαϊκόφσκια φόρτιση της παρτιτούρας, ενώ επιφύλαξε κατάληξη εγερτήριου μεγαλείου σε αυτό το αριστούργημα της φινλανδικής μουσικής.
Με μιαν ευπρόσδεκτη σπανιότητα, την εισαγωγή στην σαιξπηρικής αφετηρίας όπερα του Μπερλιόζ «Βεατρίκη και Βενέδικτος», εγκαινιάσθηκε η δεύτερη συναυλία και η απολαυστική ενσυναίσθηση των μουσικών βρήκε την απήχησή της στον δυναμισμό, τα χρώματα και τη χαρά ζωής της απόδοσής της. Έχοντας κρατήσει στη μνήμη μας την προ πολλών ετών εξαίρετη ερμηνεία του Δημήτρη Σγούρου στο αείποτε κινηματογραφικής διασημότητας κοντσέρτο σε ντο μείζονα του Β. Α. Μότσαρτ (αρ. κατ. Καίχελ 467, στο Ηρώδειο με τον Edmond de Stoutz επικεφαλής της Ορχήστρας Δωματίου της Λωζάνης), χαρήκαμε για το γεμάτο χαρακτήρα και παιγνιώδη κλασικότητα παίξιμο του ώριμου πλέον πιανίστα που, με πρόσθετο όπλο ένα εξαιρετικά ζωηρό αριστερό χέρι, επέδειξε οικονομία δυναμικής και μετρημένη εκφραστικότητα στο β' μέρος, βοηθούμενος από τα ευκίνητα τέμπι του μαέστρου και τα αέρινα έγχορδα της ορχήστρας.
Την αθηναϊκή επίσκεψή του έστεψε ο σχηματισμός με μιαν εξαιρετική ερμηνεία της 8ης (Αγγλικής) συμφωνίας του Ντβόρζακ, που μας χάρισε επιτέλους την κεντροευρωπαϊκή ιδιωματικότητα της μουσικής πλοκής που μας είχε λείψει τόσο από τον Τεμιρκάνωφ στην ίδια όσο και από τον Πολωνό Γιάτσεκ Κάσπτσυκ -επικεφαλής της ΚΟΑ- στην 7η. Το 4ο μέρος της Συμφωνίας αποτέλεσε tour de force της ερμηνευτικής μεθοδολογίας του Σιναϊσκυ, όπως και τα ουσιώδη μουσικά «φιλοδωρήματά» του στο κοινό των δύο γεγονότων, το «Valse triste» του Σιμπέλιους στο πρώτο και η εισαγωγή από τον «Ρουσλάνο και Λουντμίλλα» του Γκλίνκα στο δεύτερο…
