Έχοντας βέβαια ενδιάμεσα βιώσει την απώλεια του πατέρα της τώρα επανέρχεται με το, λίγο παράδοξα ίσως, ακόμα πιο αισιόδοξο δεύτερο πόνημά της που φέρει τον τίτλο «Ροζ», το οποίο ταυτόχρονα αποτελεί και μια «δήλωσή» της για το πόσο όχι μόνο νιώθει άνετα και ικανοποιημένη αλλά και είναι υπερήφανη για το γεγονός ότι και μουσικά ακόμα δεν θα μπορούσε παρά να είναι παιδί του Λουκιανού!
Συνέντευξη στον Θάνο Μαντζάνα
* Πόσο διαφορετικά αντιμετώπισες το γράψιμο των στίχων αλλά και της μουσικής σε σχέση με τον πρώτο δίσκο ή, πιο απλά, πόσο διαφορετικός άνθρωπος είσαι σε σχέση με τότε;
Θα έλεγα ότι είμαι αρκετά διαφορετικός άνθρωπος από τότε που έγραψα τα πρώτα μου τραγουδάκια, τα οποία υπήρχαν στο «Τυρκουάζ». Τα τέσσερα αυτά χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από την κυκλοφορία του πρώτου μου δίσκου μέχρι σήμερα έλαβαν χώρα δύο πολύ σημαντικά γεγονότα στη ζωή μου, η απώλεια του πατέρα μου και η γέννηση του γιου μου. Αμφότερα αυτά τα γεγονότα με ωρίμασαν με διαφορετικό τρόπο, πράγμα που πιστεύω ότι αντανακλάται στα τραγούδια του «Ροζ».
* Αντίστοιχα, άλλαξες καθόλου τον τρόπο που προσεγγίζεις ερμηνευτικά το υλικό σου ή σε γενικές γραμμές παραμένει ίδιος;
Νομίζω ότι η ερμηνεία των τραγουδιών μου παραμένει κατά βάση ίδια. Εξακολουθώ να τραγουδώ απλά, δίνοντας κυρίως βάση στους στίχους. Ερμηνεύω τα τραγούδια δηλαδή με τέτοιο τρόπο ώστε το κοινό να παρακολουθεί με ευκολία την «ιστορία» που αφηγείται καθένα από αυτά.
* Πέρα από την προσωπική απώλεια, ο θάνατος του πατέρα σου σου κόστισε ή έστω σε άλλαξε και μουσικά;
Η απώλεια αυτή ήταν βασικό κομμάτι της ωρίμανσης που ανέφερα παραπάνω. Η διαδικασία αυτή βέβαια έγινε ασυνείδητα, αλλά είναι, νομίζω, εμφανής σε όσους έχουν παρακολουθήσει την δουλειά μου ώς τώρα.
* Τι σε έκανε να δώσεις στον δίσκο τον τίτλο «Ροζ», λέξη που δεν υπάρχει καν στους στίχους αν δεν απατώμαι; Τι συμβολίζει για εσένα αυτό το χρώμα, τρυφερότητα, νοσταλγία, ρομαντισμό, όλα αυτά μαζί ή κάτι άλλο;
Ο τίτλος «Ροζ» προέκυψε από τη γενική αίσθηση που μου άφησε ο δίσκος όταν τον άκουσα πλέον ολοκληρωμένο. Δεν ξέρω αν μεταφέρεται εύκολα με λόγια αυτό που θέλω να πω, αλλά τα τραγούδια αφήνουν μια αίσθηση χρώματος, αυτό μας το έλεγε πάντα και ο Λουκιανός. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται συναισθησία. Έτσι ο δίσκος αυτός έχει, τουλάχιστον για εμένα, μια ροζ αίσθηση.
* Το να επανεκτελέσεις μάλλον παρά να διασκευάσεις ένα τραγούδι του πατέρα σου και ειδικά σε αυτόν τον δίσκο ήταν περισσότερο και από φυσιολογικό αλλά πώς και γιατί επέλεξες το «Χαμηλή Πτήση» και όχι ένα από τα πολύ πιο γνωστά, αν όχι «σουξέ» του;
Το «Χαμηλή Πτήση» είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια του πατέρα μου. Έχω πολλά που αγαπώ πολύ, αλλά αυτό είναι μέσα στα δύο - τρία πιο «πολύτιμα». Επίσης ο ίδιος, επειδή ήξερε πόσο πολύ το αγαπούσαμε οικογενειακώς, όσες φορές το έπαιζε στις συναυλίες του, πράγμα όντως όχι τόσο συχνό, μας το αφιέρωνε. Εγώ το λέω πάντα στις εμφανίσεις μου και έτσι θεωρώ πως ήταν φυσική συνέχεια το να το συμπεριλάβω στον δίσκο.
* Εν κατακλείδι θα συμφωνήσεις μαζί μου αν πω ότι, παράδοξα ίσως, ακούω πολύ περισσότερο Λουκιανό σε αυτόν τον δίσκο από όσο στον πρώτο σου;
Είναι πάντα μεγάλη χαρά και τιμή όταν ο κόσμος μού λέει ότι μέσα στα τραγούδια μου πολλές φορές «ακούει» τον Λουκιανό. Οι επιρροές του σε εμένα είναι εμφανείς και πιστεύω ότι δεν θα μπορούσαν να μην είναι. Θα έπρεπε δηλαδή εσκεμμένα να προσπαθήσω να τον «αποφύγω», πράγμα που νομίζω ότι τελικά θα ήταν χαζό.
* Πώς και γιατί προέκυψε το ντουέτο σου με τον Γιάννη Γιοκαρίνη στο «Δεν πειράζει»;
Ο Γιάννης Γιοκαρίνης μου έκανε τη μεγάλη τιμή να τραγουδήσουμε παρέα αυτό το τραγούδι. Κυκλοφόρησε ως single τον Νοέμβριο του ’18, λίγο καιρό αφού είχαμε ολοκληρώσει, οι δυο μας μαζί με τον Γιάννη Μιλιώκα, έναν κύκλο εμφανίσεων στο «Zoo». Όταν έγραψα το τραγούδι, το φαντάστηκα αμέσως ως ντουέτο και όταν το πρότεινα στον Γιάννη αυτός το δέχτηκε αμέσως και με μεγάλη χαρά. Τον ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτό.
* Υπάρχει σαφώς πολύ μεγαλύτερη δόση country σε σχέση με το πρώτο album αλλά και αρκετή jazz ποτ σε εκείνο ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, έτσι δεν είναι;
Το δεύτερο τραγούδι, το «Ποτοαπαγόρευση», έχει στοιχεία Dixieland jazz, λόγω των πνευστών. Όντως, στο «Τυρκουάζ» δεν υπήρχε σε κανένα τραγούδι αντίστοιχη ενορχήστρωση. Τα country στοιχεία βέβαια ήταν, νομίζω, εμφανή και εκεί, με πιο αντιπροσωπευτικό ανάλογο τραγούδι την «Γκρίνια».
* Μου προκάλεσε εντύπωση ότι το παίξιμο των μουσικών αυτή τη φορά δεν είναι μόνον εξαίρετο αλλά και τρομερά «αυθεντικό», υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι ακούς μια δυνατή αμερικανική country rock μπάντα της δεκαετίας του ’70! Ήταν εξαρχής επιδίωξή σου αυτό και, όπως και αν έχει, πώς το κατόρθωσες;
Οι μουσικοί που συμμετέχουν στον δίσκο είναι λίγο - πολύ οι ίδιοι με τον πρώτο, με εξαίρεση τρεις προσκεκλημένους που δεν συμμετείχαν στο «Τυρκουάζ». Τα παιδιά αυτά, με τα οποία παίζουμε μαζί τόσα χρόνια, έχουν διαμορφώσει έναν ήχο που έχει «δέσει» και ίσως να παραπέμπει κάποιες φορές στην country. Επίσης νομίζω ότι, όπως και εγώ, έτσι και αυτοί ωρίμασαν λίγο περισσότερο εκτελεστικά μέσα σε αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν, βγάζοντας έτσι έναν ίσως πιο ολοκληρωμένο ήχο.
* Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου τραγούδι από τον δίσκο και γιατί;
Δεν μου είναι εύκολο να ξεχωρίσω ένα μόνο τραγούδια από τον δίσκο, έτσι όπως δεν είναι εύκολο σε μια μητέρα να ξεχωρίσει ένα παιδί της από τα άλλα. Αγαπώ πολλά από τα τραγούδια αυτά, τα πιο χαρούμενα αλλά και τα πιο μελαγχολικά. Νομίζω ότι εξαρτάται και από την ώρα που ακούω τον δίσκο. Εν καιρώ ίσως ξεχωρίσω ένα - δύο που θα μου μείνουν περισσότερο, πράγμα που έγινε τελικά και με το «Τυρκουάζ».
* Αν έπρεπε να ορίσεις με μια μόνο λέξη τη διαφορά του από τον πρώτο ποια θα ήταν αυτή; Πιο ρεαλιστικός, πιο ώριμος, κάτι άλλο;
Νομίζω είναι πιο ώριμος και πιο ολοκληρωμένος. Τα τραγούδια του είναι πιο μελωδικά και θα τολμήσω να πω και πιο εξωστρεφή, λιγότερο «φοβισμένα». Ο πρώτος δίσκος κάποιου/ας έχει συχνά μιαν εσωστρέφεια, πράγμα που συνέβη και με τον δικό μου. Αυτός λοιπόν ο δίσκος είναι πιο «θαρραλέος», ένα βήμα προς τα μπρος.
* Και τι υπάρχει, μετά την παρουσίαση στη «Σφίγγα» στις 12 Φεβρουαρίου, σχετικά με τον δίσκο αλλά και γενικότερα για το υπόλοιπο της χρονιάς;
Θα ακολουθήσουν συναυλίες παρουσίασης του «Ροζ» σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας και μια ακόμα μεγάλη συναυλία στην Αθήνα τον Μάρτιο. Για τη συνέχεια, βλέπουμε...
Η Μαρία Κηλαηδόνη συνεχίζει να ξεφυλλίζει το βιβλίο των «χρωμάτων» της ψυχής της και, καθώς έχει μόλις αρχίσει, η συνέχεια προμηνύεται όλο και πιο «φωτεινή»...
