Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών ο διάσημος Ούγγρος σκηνοθέτης του κινηματογράφου, Μίκλος Γιάντσο. Γεννημένος στο Bατς της Oυγγαρίας, σπούδασε νομικά, εθνογραφία και ιστορία της τέχνης, και κατόπιν σκηνοθεσία στην Aκαδημία Δραματικών Tεχνών της Oυγγαρίας. Η πρώτη του επαφή με τον κινηματογράφο ήταν στη Ρουμανία, όταν σκηνοθετούσε εθνολογικά ντοκιμαντέρ για την τεκμηρίωση των επιστημονικών του ερευνών. Σκηνοθέτησε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του το 1958 αλλά ήταν το φιλμ "Oι νικημένοι" (1965) που τον καθιέρωσε διεθνώς. Aκολούθησε ένας μεγάλος αριθμός ταινιών, μεταξύ των οποίων οι βραβευμένες "Kόκκινοι και λευκοί" (1967), "O ήχος της σιωπής" (1968) και το αριστούργημά του "O κόκκινος ψαλμός" (1972), με το οποίο κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες εκείνη τη χρονιά. Bραβεύτηκε για το σύνολο του έργου του στο Φεστιβάλ Kαννών (1979) και στη Bενετία (1990). Ο σκηνοθέτης είχε κερδίσει επίσης δύο φορές το βραβείο Κόσουτ, τη μεγαλύτερη καλλιτεχνική διάκριση της Ουγγαρίας.
Οι ταινίες του επηρέασαν τη σύγχρονη αισθητική του ευρωπαϊκού σινεμά, ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του '70, εισάγοντας εικαστικές και αφηγηματικές καινοτομίες.
"Ο κόκκινος ψαλμός" έχει ως αφετηρία τις εξεγέρσεις των αγροτών τής Ουγγαρίας στα τέλη του 19ου αιώνα. Και στηρίζεται στους πραγματικούς «επαναστατικούς ψαλμούς», που ανακάλυψε ο σεναριογράφος του Γιάντσο, Γκιούλα Χέρναντι, σε μια βιβλιοθήκη. Οι εξεγερμένοι Ούγγροι αγρότες εκφράζονται με τραγούδια που αποτελούν παραλλαγές θρησκευτικών ύμνων και προσευχών. Το ύφος της ταινίας είναι ένα είδος λαϊκού ορατόριου, δομημένου στο πρότυπο μιας θρησκευτικής τελετουργίας. Σε αντίθεση με τις άλλες ταινίες του Γιάντσο που περιγράφουν τους μηχανισμούς της καταπίεσης, εδώ έχουμε μια περιγραφή του αυθόρμητου επαναστατικού κινήματος.
Στην ταινία του "Ηλέκτρα" (1975), χρησιμοποιεί ως αφετηρία τον αρχαιοελληνικό μύθο της Ηλέκτρας, σε ένα χορόδραμα, απλωμένο στον ελεύθερο, ανοιχτό χώρο, που έχει μεγαλύτερες δυνατότητες από τον αντίστοιχο θεατρικό γιατί όχι μόνο τα πάντα (πρόσωπα, πλήθη, ζώα, τα βουνά, ο ουρανός) μπορούν να διαταχθούν και να κινηθούν μέσα σ' αυτόν, αλλά και, ως κινηματογράφος, διαθέτει το δυναμικό στοιχείο της ροής που του παρέχει η κίνηση της κινηματογραφικής μηχανής. Μια επανάληψη του μύθου της Ηλέκτρας, έστω και σε μιαν άλλη μορφή -ύστερα από τις τόσες αναπλάσεις του στο αρχαίο και το σύγχρονο θέατρο- θα είχε περιορισμένο ενδιαφέρον χωρίς το σύγχρονο περιεχόμενο που του δίνει ο Γιάντσο. Στον τόπο που διαδραματίζεται το έργο -και που είναι ιστορικά και γεωγραφικά αυθαίρετος, ώστε να γενικεύεται- κυβερνά τυραννικά ο Αίγισθος έχοντας σκοτώσει, πριν 15 χρόνια, τον Αγαμέμνονα. Η Ηλέκτρα ζει με τον πόθο της εκδίκησης, που πιστεύει πως θα φέρει ο Ορέστης, και, στη γιορτή της επετείου του καθεστώτος, μαστιγώνει με σκληρά λόγια τον δουλικά υποταγμένο λαό... Έρχονται τρεις ξένοι, κι ο ένας αναγγέλλει πως ο Ορέστης πέθανε. Η Ηλέκτρα σκοτώνει τον αγγελιαφόρο, αλλά εκείνος ανασταίνεται και είναι ο Ορέστης. Ο λαός ξεσηκώνεται, ο Αίγισθος πιάνεται, εξευτελίζεται, ο Ορέστης τον σκοτώνει. Αλλά στη συνέχεια ξεσπά σύγκρουση ανάμεσα στην Ηλέκτρα και στον αδελφό της, που πιστεύει στη συμφιλίωση, ενώ εκείνη ζητά την εξόντωση όλων όσοι συνεργάστηκαν με τον τύραννο.
