Συνέντευξη στη Μάνια Ζούση
«Ήθελα ένα έργο που να αφορά τη γενιά μου, την ηλικία μου και να είναι αισιόδοξο, να έχει μια θετική νότα, αλλά να είναι ταυτόχρονα ρεαλιστικό” μας ομολογεί η νεαρή σκηνοθέτις Ελεάννα Σαντοριναίου για το έργο του Αλεξέι Αρμπούζοφ “Καημένε μου Μάρικ”, που παρουσιάστηκε στον “Φούρνο”, θεατρικό χώρο με ιστορία και οικογενειακή παράδοση.
“Γεννήθηκα μέσα σε ένα θέατρο κι ένα στούντιο, καθώς οι γονείς μου είχαν μια εταιρεία παραγωγής, οπότε μέσα εκεί ξεκίνησα την πρώτη επαφή με το θέαμα” μας εξηγεί η Ελεάννα, που θυμάται έντονα τη δημιουργία του "Φούρνου" το 1992. “ Ήμουν τεσσάρων ετών και θυμάμαι τον "Φούρνο" να χτίζεται, θυμάμαι το πάτωμα να είναι μωσαϊκό και να μην υπάρχει φουαγέ. Σιγά-σιγά έβλεπα πως αυτό το θέατρο μεγάλωνε και πως ερχόταν κόσμος. Θυμάμαι μεταμεσονύχτιες παραστάσεις, τα πρώτα παιδικά. Κάπως έτσι ξεκίνησε η σχέση μου με το θέατρο και το θέαμα” εξηγεί.
Μεγαλώνοντας, η θεία της, η Άννα Σαντοριναίου, που κατασκεύαζε κούκλες και συνεργαζόταν με το θέατρο "Πόρτα", την έπαιρνε μαζί της και έτσι το θέατρο ήταν ο φυσικός της χώρος, η καθημερινότητά της. “Έτσι νομίζω ξεκίνησε κι η αγάπη μου για το θέατρο. Ήταν μια λογική συνέχεια και σίγουρα όχι έκπληξη για τους γονείς μου” σχολιάζει.
Όταν ως μαθήτρια Λυκείου έπρεπε να αποφασίσει το επάγγελμα που θα ακολουθήσει. “Είπα σκηνοθέτις με πολλή σιγουριά. Σπούδασα Φιλοσοφία και Θεωρία της Επιστήμης, που με βοήθησε πάρα πολύ. Συνέχισα να κάνω πράγματα μόνη μου, με τους φίλους μου, φτιάχναμε μικρές ταινίες και μικρά σκετσάκια, ώσπου το 2008 είχα την τύχη να δοκιμαστώ στο παιδικό θέατρο. Πάντα έγραφα για τα παιδιά και πάντα με ενδιέφεραν σαν κοινό, οπότε το 2008, που δεν υπήρχε παιδικό θέατρο στον 'Φούρνο', πρότεινα μια σκηνοθεσία κι έπεισα τους γονείς μου να ξεκινήσω. Ήταν το 'Μήλα, ζάχαρη, κανέλα', που πήγε πολύ καλά και έτσι μπήκα στον χώρο. Από τότε έως σήμερα δεν έχω σταματήσει” αναφέρει.
Το 2012 η Ελεάννα Σαντοριναίου πηγαίνει στο Λονδίνο για να σπουδάσει κινηματογράφο στο London Film Academy. “Αποφάσισα να μείνω και να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου. Έτσι εργάζομαι εδώ πια ως ελεύθερος επαγγελματίας, ως σκηνοθέτις και μοντέρ, κάνω κάποιες ταινίες μικρού μήκους, ενώ τα άμεσα πλάνα μου είναι να κάνω κι ένα θεατρικό. Αυτό το διάστημα ετοιμάζω στην Ελλάδα μια μικρού μήκους και γράφω το σενάριο για μια μεγάλου μήκους” μας αποκαλύπτει.
Μιλώντας για το έργο του Αρμπούζοφ και την πρώτη της θεατρική σκηνοθεσία για ενήλικες, δεν παραλείπει να πει πως “είναι ένα κείμενο που προσπαθεί να υπενθυμίσει στον θεατή πώς είναι να είσαι νέος, να ονειρεύεσαι, να ερωτεύεσαι, να τολμάς, να απογοητεύεσαι και να συνεχίζεις. Ένας στοχασμός πάνω στο τι αξίζει στη ζωή και τι όχι. Εδώ οι ήρωες πρέπει να επαναπροσδιορίζουν τους εαυτούς τους και την ίδια τους τη ζωή. Διαβάζοντάς το ταυτίστηκα πολύ, όχι με τους ήρωες αυτούς καθαυτούς και τις συνθήκες, αλλά με τις σκέψεις τους και το πώς αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις. Ένιωσα ότι σε μια κοινωνία σαν τη σημερινή, που όλα κινούνται τόσο γρήγορα και αλλάζουν αστραπιαία, που οι στόχοι μας πολλές φορές γίνονται περισσότερο υλικοί και απτοί, υπάρχει η ανάγκη να θυμηθούμε τα πιο 'μικρά' και τις άυλες καταστάσεις που διαμορφώνουν τη ζωή μας".
