Το θέατρο για παιδιά, εφήβους, νέους αλλά και βρέφη είναι τα πεδία θεατρικής δράσης στα οποία το Εθνικό Θέατρο επενδύει με έμφαση, όπως εξάλλου χρειάζεται να κάνει. Οι συγκεκριμένες κατηγορίες θεάτρου είναι ταχέως εξελισσόμενες διεθνώς και σε συνεχή ανοδική πορεία, ενώ είναι πολύ σημαντικό να «χτίζεις» προσεκτικά το θεατρόφιλο κοινό σε βάθος χρόνου. Ο μικρός θεατής είναι ο αυριανός ενήλικας θεατής, αυτός που θα αναζητήσει το πολιτισμικό προϊόν και θα μπορεί να το αξιολογήσει και να το συντηρήσει. Εξάλλου, σε μια κοινωνία όπου το θέαμα και η ουσία του εκπίπτουν δραματικά στους τηλεοπτικούς δέκτες και στα δημοφιλή μέσα δικτύωσης, το θέατρο μπορεί να δώσει την αισθητική διέξοδο και καλλιέργεια του νεανικού κοινού. Να το οπλίσει με πολιτιστικά αντισώματα.
Προς επίρρωση της ανάγκης για διασπορά του πολιτισμικού προϊόντος και της ισότητας στην πρόσβαση στο θέατρο, η Βουλή των Ελλήνων, με τη συνεργασία του τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής και του Εθνικού Θεάτρου, εξασφάλισε το Σάββατο 10-3 την ταυτόχρονη μετάδοση σε απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας (με έμφαση στα νησιά) της παράστασης «Ο Πρίγκηπας και ο Φτωχός», που είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μαρκ Τουαίην, σε διασκευή της Τζέμα Κένεντι. "Ο Πρίγκηπας και ο Φτωχός" σε σκηνοθεσία Σοφίας Βγενοπούλου ακολουθεί το μοντέλο: καλοδουλεμένη διασκευή, επεισόδια πρόζας που εναλλάσσονται με τραγούδι, μουσική και χορό. Η ιστορία στήνεται πάνω σε μια ανοιχτή οπερατική δομή, όπου η υποκριτική, οι φωνητικές ικανότητες και η πλαστικότητα στην κίνηση δημιουργούν πολύ απαιτητικές συνθήκες για τους ηθοποιούς. Και η ομάδα των δεκατριών ηθοποιών μαζί με τους τρεις μουσικούς (που επιτελούν τα μουσικά μέρη με στόφα ηθοποιού) ανταποκρίνεται πλήρως στις απαιτήσεις των σκηνοθετικών επιλογών. Σε καμία σκηνή του έργου δεν υπάρχει αμηχανία, ενώ οι εναλλαγές στους τόπους (φτωχογειτονιές του Λονδίνου, παλάτι του Ερρίκου Η', δάσος, πανδοχείο, αγγλική ύπαιθρος) γίνονται αβίαστα και χωρίς να μπερδεύουν τους μικρούς θεατές.
Τα σκηνικά λειτουργούν ως μινιμαλιστικοί ασπρόμαυροι δείκτες με κομψότητα, ενώ τα κοστούμια, φτιαγμένα από μαλακά υφάσματα, καθίστανται πολυμορφικά λόγω του σχεδιασμού τους και της χρήσης των απαραίτητων αντικειμένων (σκηνικά-κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου), ενώ συγχρόνως διευκολύνουν την κίνηση των ηθοποιών, χωρίς να είναι φορμαλιστικά ως προς την παριστώμενη εποχή, αλλά ούτε να διαρρηγνύουν κιόλας την αίσθηση του κοστουμιού εποχής.
Κίνηση (Σταυρούλα Σίμου), φωτισμοί (Αλέκος Αναστασίου), μουσική (Αγγ. Τριανταφύλλου και Μ. Παιονίδου) αλλά και απόδοση στίχων (Τζ. Διαμαντοπούλου), συμπληρώνουν μια παράσταση ολιστική, προσεγμένη, με σκηνική δύναμη και καλά ελληνικά. Αναφορές στο παρόν και οξυδερκείς αναχρονισμοί δημιουργούν παιγνιώδη ατμόσφαιρα, χωρίς όμως να χάνεται η ουσία του μυθιστορήματος του Τουαίην, που θα μπορούσε ίσως να συμπυκνωθεί επιγραμματικά στο ότι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως της καταγωγής τους είναι ικανοί για το καλό και το κακό. Αλλά εντέλει, αν και είναι θέμα προσωπικής επιλογής το πώς θα ζήσουμε, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η ανθρώπινη κοινωνία μάς περιέχει όλους και αυτή την κοινωνία πρέπει να υπερασπιστούμε, με αλληλεγγύη και αξιοσύνη.
Ελευθερία Ράπτου
