Για "ένα υπέροχο έργο που σπάνια συναντάς, όπου η ιστορία δημιουργεί ένα ψηφιδωτό καταστάσεων και προσώπων, ενορχηστρώνοντάς το με έναν τρόπο μαγικό" μας μιλάει η σκηνοθέτις Μαριάννα Κάλμπαρη αναφερόμενη στο έργο του Έντεν Φον Χόρβατ "Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης" που μόλις έκανε πρεμιέρα στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης.
Το 1931, έξι μόλις χρόνια πριν από τον πρόωρο θάνατό του, ο Χόρβατ γράφει τις "Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης" προβλέποντας την άνοδο του Χίτλερ και την έλευση ενός ακόμα παγκοσμίου πολέμου. Με πολύ χιούμορ, σκληρότητα αλλά και συμπόνοια σκύβει πάνω από τους μικροαστούς ήρωές του. Αυτούς τους ήρωες που πιστεύουν στον Θεό από συνήθεια και υποστηρίζουν τον ναζισμό από απάθεια και αμάθεια.
"Είναι ένας κόσμος που δεν έχει ελπίδα, όχι γιατί η ζωή και η εποχή είναι δύσκολη, Μεσοπόλεμος, λίγο πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο, που βράζουν τα πράγματα, υπάρχει κρίση, αλλά το κυριότερο είναι ότι οι άνθρωποι, επειδή είναι βουτηγμένοι στον μικρόκοσμό τους, στον εγωισμούλη τους, στην άγνοια που έχουν, στην αμορφωσιά τους, στη θρησκοληψία, ό,τι και να γίνει, βλέπεις ότι δεν έχουν ελπίδα να ξεφύγουν" εξηγεί η σκηνοθέτις.
Ο τίτλος του έργου είναι στην πραγματικότητα ο τίτλος του ομώνυμου βαλς του Γιόχαν Στράους, που επανέρχεται ως επωδός στο έργο συνοδευόμενο από μερικά ακόμα πασίγνωστα βαλς του συνθέτη, όπως ο "Γαλάζιος Δούναβης". Τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η υπέροχη, λαμπερή μουσική με τους ήρωες του έργου; Καμία! Κι όμως τη νοσταλγούν, όπως νοσταλγούν μια ‘άλλη ζωή’, ένα λαμπερό, ένδοξο παρελθόν της πόλης τους. Ένα παρελθόν που δεν γνώρισαν ούτε τους συμπεριέλαβε ποτέ.
"Κι έρχεται ένα κορίτσι που θέλει να ζήσει κάτι άλλο. Ούτε αυτή όμως έχει τα εφόδια να το διεκδικήσει. Γιατί πρέπει, πέρα από την επιθυμία, να υπάρχει κάτι άλλο που να σε βοηθήσει να πας εκεί που επιθυμείς. Αυτό είναι το τρομερά επίκαιρο του έργου. Αυτοί οι άνθρωποι ακολούθησαν τον Χίτλερ σαν υπνοβάτες και καταλαβαίνεις απολύτως γιατί", προσθέτει.
Το έργο ξεκινάει λέγοντας πως «δεν υπάρχει τίποτα που να μας δίνει την αίσθηση του απείρου όσο η βλακεία», εννοώντας τον συνδυασμό του ατομικισμού, της άγνοιας, της ημιμάθειας και των προκαταλήψεων, όλο αυτό το σύμπαν του μικρού νου.
"Άνθρωποι μικροί, που γίνονται πολύ εύκολα φτηνοί, που, ακόμα και αν υπάρχουν συνθήκες για να κάνουν μια υπέρβαση, είτε δεν τους ενδιαφέρει να την κάνουν είτε δεν μπορούν να την κάνουν. Βλέπω και τους μαθητές μου στις δραματικές σχολές, που νιώθεις τι συμβαίνει στο μυαλό τους και στις οικογένειές τους. Πιστεύω πραγματικά στη δύναμη της τέχνης και του θεάτρου. Η τέχνη είναι η μόνη μας παρηγοριά και σωτηρία. Αν ο άνθρωπος μυηθεί νωρίς σε αυτόν τον κόσμο, έχει ελπίδα".
Η Κάλμπαρη δεν παραλείπει να αναφερθεί στους χαρακτήρες του έργου ,κάνοντας λόγο για "χαρακτήρες που δεν είναι τύποι και χάρτινοι, αλλά ανάγλυφοι. Με τη μικρότητά τους και όλα. Ένα έργο με μικρές μικρές σκηνές που διακρίνεται για έναν κινηματογραφικό τρόπο αφήγησης".
Την ίδια ώρα δεν κρύβει την αγωνία της και τον φόβο που της δημιουργεί "ότι το κακό μπορεί να έρθει. Ωστόσο σε βάζει σε σκέψεις να δημιουργήσεις αντισώματα. Πώς πορεύεσαι. Καταλήγοντας πως ο μόνος τρόπος για να πορευτείς είναι η παιδεία και ο πολιτισμός. Και μια κοινωνία που αυτό δεν το φροντίζει και δεν το καλλιεργεί δεν έχει ελπίδα".
Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα με πρωταγωνιστές τους Νίκο Αλεξίου, Θόδωρο Γράμψα, Δημήτρη Δεγαΐτη, Κατερίνα Λυπηρίδου, Βασίλη Μαγουλιώτη, Ιωάννα Μαυρέα, Σμαράγδα Σμυρναίου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Νικόλα Χανακούλα και Νίκο Χατζόπουλο. Στο πιάνο η Μαρίνα Χρονοπούλου.
