Ο μύθος του λυκάνθρωπου, πρώτου εξαδέλφου του βαμπίρ και ανιψιού του βρυκόλακα, είναι παμπάλαιος. Ο Παυσανίας διηγείται ότι κάποτε, στη Φυγαλεία της Ολυμπίας, λόγω ενός κανιβαλλικού κρούσματος, είχε ενσκήψει επιδημία που μεταμόρφωνε τους ανθρώπους σε αληθινούς λύκους και η λυκανθρωπία εξαπλωνόταν ανεγξέλεκτη. Χρειάστηκε να καλέσουν οι άνθρωποι ειδικό εξαγνιστή για να ξορκίσει το κακό. ΄Ενας τέτοιος μύθος βρίσκεται στον πυρήνα του έργου του Τσαρλς Λάντλαμ “Η κατάρα της Ίρμα Βεπ” (αναγραμματισμός της αγγλικής λέξης vampire). Πρόκειται για μια βαμπιρική ιστορία σε μορφή φάρσας, που έχει σαν σκοπό να μας τρομάξει και συγχρόνως να μας κάνει να γελάσουμε. Το γελοίο και το τρομακτικό δεν είναι ασύμβατα. Όλες οι εποχές, ιδιαίτερα η δική μας, έχουν δοκιμάσει αυτό το μείγμα με αποτελέσματα άλλοτε φαιδρά και άλλοτε τραγικά. “Τέρας για να φοβηθείς και για να γελάσεις” λέει κάπου ο Παλαμάς, ωραία. Σάμπως ωραία να μας τα λέει και ο συγγραφέας, αστεία και σοβαρά μαζί, στο “Μανιφέστο του θεάτρου της γελοιότητας” και στις “Οδηγίες χρήσεως” που έγραψε ειδικά για εμάς και τα μεταφέρω από το πρόγραμμα της παράστασης, σε νέα, δική μου, βελτιωμένη απόδοση:
“Είσαι η ζωντανή διακωμώδηση των ιδανικών σου, ειδάλλως τα ιδανικά σου δεν αξίζουν φράγκο. Ό,τι παίρνεις στα σοβαρά δεν είναι παρά οι αδυναμίες σου (...) Πτώση (το αντίθετο της ανύψωσης) είναι αυτό που είχε την πρόθεση να προκαλέσει λύπη, αλλά λόγω υπερβολικής δόσης προκαλεί θυμηδία. Μερικά πράγματα μοιάζουν να είναι αντίθετα, είναι όμως διαφορετικές εκφράσεις του ίδιου πράγματος. Ο κωμικός ήρωας θριαμβεύει μέσω της φαυλότητάς του, ο τραγικός καταστρέφεται εξαιτίας της αρετής του. Το ηθικό παράδοξο είναι η ουσία του δράματος. Το θέατρο είναι μια ταπεινή υλική επιχείρηση που αποβλέπει στο να αποφέρει πλούτο φαντασίας, όχι το αντίθετο. Το θέατρο είναι γεγονός αφ' εαυτού και όχι αντικείμενο τέχνης. Οι εργάτες του θεάτρου δεν χρειάζεται να κοκκινίζουν από ντροπή, κρύβοντας την αγωνία πώς να πληρώσουν το νοίκι στον σπιτονοικύρη. Το θέατρο δεν πρέπει να μυρίζει ‘τεχνίλα’. Οδηγίες χρήσεως: Περί φάρσας πρόκειται, όχι περί κατηχητικού. Να επιδεικνύετε ηδονιστικό ωφελιμισμό. Να δοκιμάζετε πρώτα μια επικίνδυνη ιδέα, ένα θέμα που απειλεί να καταστρέψει όλο το σύστημα αξιών σας. Να φέρεστε στο υλικό σας με εξωφρενικά φαρσικό τρόπο, αλλά χωρίς να χάνετε τη σοβαρότητα του θέματος. Να δείχνετε πώς το παράδοξο κυριαρχεί στη σκέψη. Να αυτοτρομοκρατείστε”.
Στο Θέατρο Βρετάνια, σε εύστοχη σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, που ακολουθεί πιστότατα το πιο πάνω “μανιφέστο” και τις “οδηγίες χρήσεως”, δίνεται μια λαμπερή “χορταστική” παράσταση του έργου του Λάντλαμ. Η μετάφραση - διασκευή, πετυχημένη, είναι ομαδική, των Λάκη Λαζόπουλου, Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη, Άκη Σακελλαρίου, Μαριλένας Παναγιωτοπούλου - καθείς και το λιθαράκι του. Σκηνικά θεατρικά, πολύπτυχα και χωρίς περιττές αφαιρέσεις του Μανόλη Παντελιδάκη. Αντίστοιχα πλούσια κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη. Στοχαστικοί και κάπως “λυπημένοι” φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη. Επαγγελματική χορογραφία της Αγγελικής Τρομπούκη. Καλές μουσικές επιμέλειες του Γιώργου Μιχαλόπουλου. Άρτια βίντεο του Κάρολου Πορφύρη.
Εκεί όπου, πράγματι, αποκαλύπτεται κανείς είναι το δαιμόνιο, αστείρευτο ταμπεραμέντο των δύο χαρισματικών περφόρμερ - ηθοποιών - ζογκλέρ και άλλα πολλά, Βασίλη Χαραλαμπόπουλου και Φάνη Μουρατίδη. Ενσαρκώνουν όλους τους ρόλους, κάνουν τα πάντα στη σκηνή σε φρενήρεις, ιλιγγιώδεις ρυθμούς, που “κόβουν την ανάσα” δίχως να κουράζουν. Μια παράσταση, όντως, ακραία απολαυστική.
