Η πρώτη μου γνωριμία με τον Δημήτρη Σεϊτάνη έγινε πάνω σε ένα παράξενο μαγικό χαλί. Που πατούσες πάνω του και εκείνο σε ταξίδευε την ίδια ώρα, εκεί που είχες επιλέξει. Ήταν οι “Γιαπωνέζικοι Κήποι”, μια μυθική και πρωτοποριακή για την εποχή της παράσταση, που ο Δημήτρης παρουσίαζε για χρόνια, καθώς τη θεωρούσε προίκα του. Με μια ειδική κονσόλα που είχε προμηθευτεί από την Ιταλία, μεταμόρφωνε το πάτωμα του θεάτρου σε έναν παραμυθένιο χάρτη που ζωντάνευε όταν ο μικρός πρωταγωνιστής ακουμπούσε τα πόδια του πάνω στα αντίστοιχα τετράγωνα. Ήταν τότε που η σκηνή γέμιζε ψηλά βουνά, ποτάμια που άκουγες το κελάρυσμά τους, δέντρα παράξενα και ξωτικά φυτά. Και έτσι ξεκινούσε και εξελισσόταν η ιστορία.
Ο Δημήτρης χαιρόταν σαν παιδί αυτόν τον όμορφο μαγικό κόσμο που ήξερε να πλάθει στο θέατρο για μικρούς. Με θητεία δίπλα στην Ξένια Καλογεροπούλου και το Θέατρο Πόρτα, έμαθε την τέχνη του παραμυθιού και δημιούργησε παραστάσεις που άφησαν ιστορία, όπως η περίφημη “Παραμυθιάδα”, “Χίλιες και μια Νύχτες”, “Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων”. Ευαίσθητος, εμπνευσμένος και ανήσυχος δημιουργός, έφτιαξε με τα χέρια του το δικό του θέατρο στον Βοτανικό, μεταμορφώνοντας ένα παλιό συνεργείο σε μια φωτεινή και χρωματιστή αυλή, που χαιρόσουν να επισκέπτεσαι τα καλοκαίρια και μια σύγχρονη ζεστή αίθουσα που χαλάρωνες τους χειμώνες.
Τα τελευταία χρόνια, μετά την αποχώρησή του από το θέατρο κι ενώ ήδη τον είχε χτυπήσει ο καρκίνος, έδωσε στωικά τη μάχη με συμπαραστάτες τη γυναίκα του Θάλεια και τη μικρή Ζωή.
