Συνέντευξη στη Μάνια Ζούση
Μονόλογοι που εκπέμπουν απελπισία και οργή, καυτηριάζουν το γελοίο και κρύβουν στο βάθος τους την πίστη και την επιμονή στη ζωή συνθέτουν την πινακοθήκη χαρακτήρων που έγραψε και ερμηνεύει από τις 6 Μαρτίου η Κάτια Γέρου υπό τον τίτλο «Stand up tragedy», μια παράσταση σε σκηνοθεσία Κυριάκου Κατζουράκη, που ανεβαίνει στον δεύτερο όροφο του Artiria Athens - performing arts lab της οδού Λεωχάρους 13.
Ένας θεατής παρακολουθεί τα πρόσωπα και τα ενσαρκώνει σε πέντε διαφορετικούς μονολόγους με τους τίτλους "Block Delete", "Τσιμέντο Yes", "Το κλαρίνο", "Μις χαμόγελο" και "Γενέθλια".
«Πρόκειται για τέσσερις φιγούρες, οι τρεις από τις οποίες δεν είναι και τόσο ελκυστικές, θα τις χαρακτήριζα σχεδόν αρνητικές» αποκαλύπτει η ηθοποιός. «Το πρόσωπο που παρακολουθεί και δεν μιλά, μιμείται και ενσαρκώνει χρησιμοποιώντας ένα μικρό θεατρικό τρικ».
Ρόλοι και φιγούρες που εκπροσωπούν όσα επηρεάζουν και δυναστεύουν τη ζωή μας, χειρονομούν, μιλούν και οι θεατές ακούν τη σκέψη και τα επιχειρήματά τους σε μια συνεχή εναλλαγή θεμάτων όπως η κοινωνία του θεάματος, η κατάφαση στην αλόγιστη ανάπτυξη, η «φιλανθρωπία».
«Αυτόν τον άνθρωπο, που παρακολουθεί κι εξαρτάται από τη δική μου πεσιμιστική κατάσταση, στο τέλος τον βάζω να υμνεί τη ζωή. Η φράση που επαναλαμβάνει είναι 'πεθαίνω να ζω' αποκαλύπτει η Κάτια Γέρου που εξηγεί πώς έφθασε στη γραφή και στη σύνθεση των χαρακτήρων.
«Άρχισα να γράφω εδώ κι ένα ενάμιση χρόνο, παράλληλα και με τα άλλα που έτρεχαν. Κάτι ένιωσα ότι άρχισε να ξεμυτάει και πήρα την απόφαση να το κάνω. Η αφετηρία της ανάγκης να το γράψω δεν ήταν μία, αλλά πολλές. Ένα προσωπικό αίσθημα μιας γενικότερης κόπωσης. Ένιωθα ότι, αν δεν πρόσεχα, θα έχανα τον ενθουσιασμό μου, που είναι το μόνο προικιό που έχω από παιδάκι.
Άρχιζε να με εγκαταλείπει. Φορτωνόμουν με μια κούραση που δεν ήταν σωματική, αλλά περισσότερο ψυχική. Αισθανόμουν επίσης ότι γύρω μου δεν έβλεπα εστίες, σπίθες ενθουσιασμού, όπως τα προηγούμενα χρόνια. Έτσι οι αντικειμενικές συνθήκες πότισαν ή μάλλον με έκαναν να επιλέξω θέματα.
Έκανα αυτο-ίαση βάζοντας ένα πρόσωπο φανταστικό να με ξυπνήσει. Και ευχήθηκα αυτό να είναι χρήσιμο και σε κάποιους θεατές που βρέθηκαν στην ίδια κατάσταση με μένα. Σαν ένα πείραμα αυτοψυχανάλυσης με τα εργαλεία της δουλειάς και της τέχνης μου. Μπορώ να καυχηθώ πως ποτέ στη ζωή μου δεν είχα πεσιμιστική διάθεση. Αλλά τώρα μου συνέβη. Έτσι έβαλα αυτόν τον ανθρώπινο τύπο να με ξυπνήσει. Να μου φωνάξει πράγματα στο αυτί».
"Block Delete", "Τσιμέντο Yes" και "Μις χαμόγελο"
Στον μονόλογο "Block Delete", η Κάτια Γέρου παρουσιάζει μια γυναίκα που καθορίζει κατά κάποιον τρόπο την κοινωνία του θεάματος αναπτύσσοντας διάφορες τερατώδεις θεωρίες.
«Σαν να εξηγεί ότι η κοινωνία του θεάματος υπάρχει γιατί αυτά θέλει ο κόσμος. Ελπίζω κάποιοι να οργίζονται μαζί της. Εγώ θυμώνω, αλλά και γελάω καθώς δεν υπάρχει επιχείρημα για την παντοδυναμία της κοινωνίας του θεάματος αυτήν τη στιγμή, εποχές πολύ δυσκολεμένες.
Το φυσικό θα ήταν μάλλον αυτό το θέμα να έχει ατονήσει και να έχουν βγει στην επιφάνεια άλλα αιτήματα και καλλιτεχνικές ανάγκες και φόρμες. Αυτό θα ήταν υγιές. Αλλά, επειδή δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, γι' αυτόν τον λόγο και το διάλεξα. Η "Block Delete" απειλεί ότι θα μας εξαφανίσει από τον χάρτη. Και δεν θα αφήσει κανέναν να έχει μια άλλη σκέψη και να μπορεί να την αρθρώνει. Δεν θα το επιτρέψει».
Στο "Τσιμέντο Yes", ο πρωταγωνιστής είναι ενθουσιώδης οπαδός της καταστροφικής ανάπτυξης. «Πρόκειται για κάποιον που λέει διάφορα απίστευτα και μέσα σε όλα αναφέρει και πραγματικά στοιχεία. Κάποια από αυτά που με εντυπωσίασαν και με σόκαραν ήταν το ότι τρώμε τους σπόρους που ο πλανήτης διαθέτει για να περάσει τον υπόλοιπο μισό χρόνο. Αυτό είναι ασύλληπτο. Ο 'Τσιμέντο Yes' μιλάει για τις εξορύξεις με χιούμορ και αναρωτιέται ανάμεσα στα άλλα: 'Τι το θέλετε το χώμα;'».
Ο τρόπος σκέψης των χαρακτήρων που συνέθεσε και ερμηνεύει η Κάτια Γέρου εμπεριέχει «γελοιότητα και επικινδυνότητα». Η ίδια επιμένει πως «το να μπορείς να βλέπεις τη γελοιότητα των πραγμάτων που χαλάνε τη ζωή μας ή την οδηγούν σε λάθος δρόμους, το να μπορείς να γελάς σημαίνει ότι κατά μια έννοια παύεις και να τα φοβάσαι. Αυτό σου δίνει κουράγιο και σε βάζει σε διαδικασία να σκεφτείς μια αντίδραση. Άλλωστε το γέλιο είναι τόσο παρηγορητικό»!
Στον μονόλογο "Μις Χαμόγελο", μια πάμπλουτη γυναίκα, που κάνει φιλανθρωπίες, σκέφτεται γύρω από την ιδέα του τι σημαίνει κάτι τέτοιο. Η ηθοποιός δεν διστάζει να σχολιάσει: «Την κάνω με τα κρεμμυδάκια».
Στον μονόλογο με τίτλο «Το κλαρίνο», «μια καημενούλα μικροαστή μιλάει στο τηλέφωνο με τη φίλη της και τα θέματα που την απασχολούν και την παθιάζουν είναι το ένα πιο αδιάφορο από το άλλο. Μια λάσπη από κουτσομπολιά και μικρότητες, με μια απλοϊκότητα που γίνεται σχεδόν συγκινητική καθώς σου δημιουργείται η ανάγκη να την προστατέψεις από αυτήν την ανοησία, στην οποία όλοι κολυμπάμε, καθώς όλοι καταναλώνουμε άπειρο χρόνο σε πράγματα που δεν θα έπρεπε.
Από την ενασχόληση με το τίποτα και το ασήμαντο δεν γλιτώνει κανένας. Αλλά το θέμα είναι το ποσοστό. Όταν αυτό καταλαμβάνει το 100% της μέρας, της ψυχής και της σκέψης μας, τότε υπάρχει πρόβλημα και κάτι τέτοιο δεν είναι ζωή».
"Ένα καμπαρέ με δομή θεατρική"
Το «Stand up tragedy» ανεβαίνει στον δεύτερο όροφο του Artiria Athens - performing arts lab της οδού Λεωχάρους 13 από την Παρασκευή 6 Μαρτίου και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή έως και τις 5 Απριλίου, σε σκηνοθεσία Κυριάκου Κατζουράκη, που θυμάται την πρώτη συνεργασία με την Κάτια πάνω στη μορφή του καμπαρέ που ξεκίνησε το 2004 στο Θέατρο Τέχνης με το Τράνζιτ.
«Ήταν μια προσέγγιση του κόσμου που ζει στο περιθώριο και που προσπαθεί να βρει τη δική του φωνή. Ακολούθησε η δεύτερη παράσταση το 2006 με το έργο 'Του Δρόμου' που συγγράψαμε σχεδόν όλοι οι συντελεστές της παράστασης. Ένα πικρό σχόλιο με καταιγισμό από ενσταντανέ της καθημερινότητας. Τώρα σχεδόν το σύνολο των κειμένων γράφτηκε από την Κάτια Γέρου, καθώς η σύλληψη της ιδέας ήταν δική της.
Σκηνοθετικά η μεγάλη δυσκολία, και ταυτόχρονα γοητεία, είναι ότι δεν πρόκειται για ενσταντανέ αλλά για μεγάλους μονολόγους. Είναι καμπαρέ, αλλά με δομή θεατρική. Ένα πρόσωπο ενσαρκώνει όλους τους ρόλους με συνέπεια, ωστόσο σταδιακά αυτοί οι όχι και τόσο ελκυστικοί τύποι που ενσαρκώνει, κινδυνεύουν να το απορροφήσουν. Και κάποια στιγμή αντιδρά με τον τρόπο του. Με το δικό του μοναδικό όπλο, που είναι η τέχνη του».
