Η εσωστρεφής ιστορία, που διαδραματίζεται σε κάποιο παραθαλάσσιο οικισμό της αγγλικής επαρχίας, παρασταίνεται στην επιβλητική αίθουσα υποδοχής του θεάτρου, που αρχιτεκτονικά δομείται σύμφωνα με τον εκλεκτικισμό του 19ουαιώνα . Η αναπόφευκτα μεταμοντέρνα μίξη του χώρου υποδοχής και του δραματικού χώρου είναι εξαρχής ενδιαφέρουσα και ριψοκίνδυνη. Από τη μια η αίγλη και η έντονη ιστορικότητα και από την άλλη η παράσταση καθαυτή που δημιουργεί ένα εννοιολογικό ρήγμα, μια κάθετη τομή μεταξύ του προσωρινά κατοικημένου από τους θεατές χώρου και του πραγματωμένου από τους ηθοποιούς χωροχρόνου.
Στο έργο, η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, της γιαγιάς της μικρής Έλλης, είναι το κεντρικό σημείο. Γύρω από τον θάνατο της γιαγιάς, η καλοκαιρινή συμβίωση με τον παππού ξεφεύγει από το στενό πλαίσιο της αναπαράστασης και έρχεται να αποικίσει τον πυρήνα της υπαρκτικής μας αγωνίας. Πώς μιλάς για τον θάνατο σε ένα μικρό παιδί, πώς αντιμετωπίζεις τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, και τελικά πώς στέκεσαι εσύ απέναντι στον θάνατο.
Στην παράσταση, που διαρκεί κάτι λιγότερο από μια ώρα, οι συναισθηματικές μεταπτώσεις των προσώπων, οι αναμνήσεις του παρελθόντος αλλά και αυτές που φτιάχνονται με τα υλικά του παρόντος, η καθημερινότητα, οι απορίες και οι διαφωνίες, η υπαρκτική αγωνία και η αγάπη είναι τα υλικά που η Αγγελική Φράγκου στον ρόλο της Έλλης και ο Χάρης Τσιτσάκης στον ρόλο του παππού, αναλαμβάνουν να αναδείξουν, χωρίς υπερβολικούς συναισθηματισμούς. Και είναι ακριβώς αυτή η επιτελεστική «συνταγή» που δίνει στην παράσταση το ειδικό βάρος της. Συναισθηματικός ιμπρεσιονισμός, υποκριτική απλότητα, λόγια μαλακά στην εκφορά τους και ειρηνικά στην πρόσληψή τους, δουλεμένες κινήσεις και μετρημένο τέμπο, προσδίδουν στην παράσταση κάτι από τη φιλοσοφία των Στωικών, όπου ο θάνατος είναι η φυσική αλληλουχία της ζωής, μια κατάσταση της ανθρώπινης φύσης. Τόσο η Φράγκου όσο και ο Τσιτσάκης ταξιδεύουν τα παιδιά στον κόσμο πέρα από τον δικό μας, αβίαστα, ήρεμα, ειρηνικά.
Η παράσταση τρυπώνει στην αίθουσα χορού και φτιάχνει ένα κουκούλι παραμυθιού. Οι σκηνογραφικές επιλογές είναι μετρημένες αλλά σαφείς, όπως βοηθητική είναι και η βιντεοπροβολή που «ανοίγει» τον χώρο προς τη φανταστική ύπαιθρο και που ενδεχομένως θα μπορούσε να είναι περισσότερο επιδραστική, επιλέγοντας αντί της σημειακής διαχείρισης, μια πιο τολμηρή διάχυση στον χώρο που θα άλλαζε σημαντικά το αντιληπτικό παιχνίδι (σκηνικά: Μ. Λάμπρου, βίντεο: Α. Παγίδα). Το καλλιτεχνικό εργαστήριο μετά την παράσταση αποφορτίζει και ανακεφαλαιώνει, μια και τα παιδιά καλούνται να αποτυπώσουν εικαστικά τα δικά τους συναισθήματα.
Η παράσταση «Ένα αλλιώτικο καλοκαίρι» δεν είναι για εθισμένους στην τηλεοπτικότητα θεατές. Δεν είναι για αυτούς που έχουν συνηθίσει στην ταχύτητα. Είναι για εκείνους (μικρούς και μεγάλους) που αναρωτιούνται χαμηλόφωνα για τη σκιά των αγαπημένων ανθρώπων, που κάποιο φωτεινό καλοκαίρι παύει πια να μας συντροφεύει.
Ελευθερία Ράπτου
