Εμπνευσμένη από την πυρηνική καταστροφή που έπληξε το 2011 τη Φουκουσίμα, η καλλιτεχνική ιαπωνική συλλογικότητα Chim↑Pom, που δρα άμεσα και ενστικτωδώς στην κοινωνική πραγματικότητα των καιρών, με έργα που έχουν συμπεριληφθεί σε μεγάλα διεθνή μουσεία και μπιενάλε, μπήκε στην ακατοίκητη ζώνη αποκλεισμού με τους χιλιάδες εκτοπισμένους που δεν τους επιτρέπεται η επιστροφή στις εστίες τους, και παρακινούμενη από την πυρηνική καταστροφή και τον αντίκτυπό της στη ζωή, προσκάλεσε 12 καλλιτέχνες που ανέπτυξαν μια έκθεση μέσα στην απροσπέλαστη ζώνη. Πρόκειται για μια έκθεση που φιλοξενείται σε άδεια κτήρια που παραχώρησαν οι πρώην ένοικοί τους.
Αυτή η έκθεση που εγκαινιάστηκε το 2015, στην τέταρτη επέτειο της καταστροφής, παραμένει “αθέατη”, καθώς είναι άγνωστο πότε θα ανοίξει η ζώνη και έτσι τα έργα μπορούν να μείνουν “άγνωστα” για χρόνια ή ίσως και για πάντα.
Με αφετηρία την κοινή συνθήκη του εκτοπισμού, οι καλλιτέχνες, έπειτα από ανάθεση της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, δημιούργησαν στο πλαίσιο του Fast Forward Festival 4 τη θεματική έκθεση “Don’t Follow the Wind” στο ξενοδοχείο Ακροπόλ της οδού Πειραιώς 1 στην Ομόνοια, που εγκαταλείφθηκε λόγω της κρίσης περίπου την ίδια περίοδο με την καταστροφή στη Φουκουσίμα. Καλλιτέχνες δημιούργησαν νέα έργα που εγκαταστάθηκαν στα άδεια δωμάτια και το καθένα από αυτά φέρει το δικό του μήνυμα, συμβολισμό και συγκίνηση.
Ως εισαγωγή στην έκθεση προβάλλεται ένα βίντεο μέσω προβολών κεφαλής που έφτιαξαν τρεις γενιές μελών ενός εκ των καλλιτεχνών από τη Φουκουσίμα και το οποίο τραβήχτηκε από την καλλιτεχνική συλλογικότητα μέσα και γύρω από την ακατοίκητη ραδιενεργό περιοχή παρέχοντας μια εμπειρία που βυθίζει τους θεατές στις απρόσιτες τοποθεσίες.
Στο σκεπτικό των καλλιτεχνών το ξενοδοχείο της Ομόνοιας που σφραγίστηκε βιαστικά με τα κρεβάτια ακόμα στρωμένα και τους δίσκους υπηρεσίας δωματίων άδειους, παρουσιάζει την ίδια αμεσότητα που συναντά κανείς στα σπίτια και στα κτήρια μέσα στη ζώνη αποκλεισμού που οι κάτοικοί τους αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν σε ελάχιστες ώρες.
Στον πρώτο όροφο και στην τραπεζαρία είναι στρωμένο ένα πικ νικ στο πάτωμα μεταξύ ενός Σύρου πρόσφυγα, ενός εκτοπισμένου της Φουκουσίμα και ενός Έλληνα που μετανάστευσε λόγω κρίσης στο εξωτερικό, που μοιράζονται την εμπειρία του αποχωρισμού και ανταλλάσουν ιδέες που έχουν αναπτύξει για να αντιμετωπίσουν αυτές τις πρωτόγνωρες καταστάσεις. Τα αποφάγια τριών πιάτων διαφορετικής κουζίνας συνοδεύει ένα μήνυμα γραμμένο πάνω στα σκονισμένα τραπέζια που λέει “Θέλω να ζήσω όπως επιθυμώ, θέλω να κάνω ό,τι επιθυμώ, δεν θέλω κανένας να μου περικυκλώνει τη ζωή”!
Στον τρίτο όροφο, μία από τους καλλιτέχνες που τις μέρες της πρόσκλησής της για συμμετοχή στην έκθεση ανακάλυψε πως ήταν έγκυος, δεν διακινδύνευε να μπει στην απαγορευμένη ζώνη, αλλά δημιούργησε τρεις μπάλες από γυαλί δεμένες με ένα σχοινί, κάτι που στην Ιαπωνία θέτει τα όρια, φυσώντας μέσα στο γυαλί την ανάσα τη δική της και του αγέννητου παιδιού της. Ένα αντίγραφο βρίσκεται στη ζώνη αποκλεισμού, ένα στην Αθήνα και ένα το έχει η ίδια.
Ορισμένοι από τους καλλιτέχνες φωτογράφισαν εικόνες έμβιας ζωής, όπως γρασίδι και δρόμους, τις τύπωσαν σε σεντόνια και μαξιλαροθήκες και έντυσαν με αυτές κρεβάτια του ξενοδοχείου.
Τέλος, ένας δημιουργός φωτογράφισε τα ρούχα ενός ζευγαριού που είχε αφήσει βιαστικά στο κρεβάτι του την ώρα της εκκένωσης και φόρεσε αυτά τραβώντας φωτογραφίες μεγάλου μεγέθους, προσθέτοντας μια νέα φωτογραφία κάθε χρόνο μέχρι να ξανανοίξει η ζώνη.
Η έκθεση, που άνοιξε χθες, θα παραμείνει επισκέψιμη έως και τις 14 Μαΐου από τις 12 το μεσημέρι έως και τις 8 το βράδυ. Η γενική είσοδος είναι 3 ευρώ.
