Ένα σπάνιο ντόμινο δημοκρατίας παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες καθώς, μετά το αναπάντεχο "όχι" της βρετανικής Βουλής, που έριξε το πρώτο πλακίδιο, ο πρόεδρος Ομπάμα αναγκάζεται κι αυτός να προσφύγει στο Κογκρέσο και να ζητήσει έγκριση για να "επέμβει" στην Συρία. Δεύτερο πλακίδιο κάτω. Με τη σειρά του ο Ομπάμα συμπαρασύρει τον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ να απευθυνθεί -έστω και τυπικά- στη γαλλική Εθνοσυνέλευση για το θέμα της Συρίας. Τρίτο πλακίδιο κάτω.
Την ασυνήθιστη αυτή διαδικασία επιτονίζει το γεγονός ότι τυπικά ούτε ο Ομπάμα ούτε ο Ολάντ ήταν υποχρεωμένοι να ζητήσουν την έγκριση των κοινοβουλίων τους. Το "γιατί" άγνωστο... Είτε επιλέγουν την κοινοβουλευτική διαδικασία υπό το βάρος του βρετανικού κοινοβουλευτισμού, είτε στόχος είναι να καταμεριστούν οι ευθύνες, είτε τελικά επιθυμούν να "στρίψουν διά του αρραβώνος", δεν θα το μάθουμε. Θα μπορούσε κανείς να πει πως όλα τα παραπάνω συνιστούν επιφάσεις δημοκρατίας και ότι οι ίδιες βόμβες πέφτουν ακόμη και με την κοινοβουλευτική βούλα, όμως ο κοινοβουλευτισμός, όπως αποδεικνύεται από τα πράγματα, πατάει φρένο αντί για φιλοπόλεμο γκάζι.
Αυτό το ντόμινο -έστω και σχετικής- δημοκρατίας δεν ολοκληρώνεται όμως. Το πλακίδιο που λέγεται Ελλάδα δεν πέφτει. Εδώ η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να συζητήσει το ζήτημα της γειτονικής Συρίας στη Βουλή. Σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας Ευ. Βενιζέλο "υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο δημόσιας συζήτησης στη Βουλή στο μέσον μιας κρίσης που εξελίσσεται ανά ώρα μέσα σε συνθήκες παγκόσμιας πολιτικοδιπλωματικής κινητικότητας" (συνέντευξη στην εφημερίδα Real, 01.09.2013). Αυτά τα "πράγματα" είναι τα ίδια ακριβώς που -ω του θαύματος- συζητούνται, έστω και τυπικά, σε άλλες χώρες.
Στην Ελλάδα, όμως, από το 2010 και μετά -τότε που υπογράφτηκε το πρώτο Μνημόνιο- οι αποφάσεις για το τι θα συμβεί εντός συνόρων λαμβάνονται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και υπουργικά διατάγματα. Οι συζητήσεις στην Βουλή θεωρούνται "περιττή πολυτέλεια" και θυσιάζονται στον βωμό των "δεσμεύσεων". Στον ίδιο βωμό θυσιάζονται και υπηρεσίες και εργασιακά κεκτημένα και κυρίως άνθρωποι, εκατοντάδες χιλιάδες, με την προϋπόθεση πως είναι φτωχοί. Ας μην περιμένουμε λοιπόν περιττές ευαισθησίες για το πως θα κινηθούμε στο ζήτημα της Συρίας. Εδώ η κυβέρνηση μονάχα επικυρώνει. Άλλωστε το ζήτημα του χρέους, του ελληνικού χρέους, συζητείται στη Γερμανική Βουλή, όχι στη Βουλή των Ελλήνων. Όπως λοιπόν θα επικυρώσουμε την όποια απόφαση της Γερμανίας για το χρέος μας, έτσι θα περιμένουμε να επικυρώσουμε και να διευκολύνουμε τις αποφάσεις των "εταίρων".
