«Όταν άκουσα την απόφαση του δικαστηρίου, πήρα μια βαθιά ανάσα και ένιωσα τεράστια συγκίνηση. Η μεγάλη δικαίωση δεν ήταν μόνο για εμάς, αλλά και για τους εκατοντάδες άλλους κατοίκους της περιοχής που σέρνονται σε δίκες επειδή παλεύουμε και αγωνιζόμαστε για να διασώσουμε τον τόπο μας» μας είπε ο Γιώργος Καρίνας, ένας από τους 21 κατοίκους, μέλη του κινήματος SOS Χαλκιδική, που κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου για την πολύκροτη υπόθεση της εμπρηστικής επίθεσης στο εργοτάξιο της Ελληνικός Χρυσός τον Φεβρουάριο του 2013.
Η «αυλαία» της «μητέρας των δικών», όπως ονομάστηκε η συγκεκριμένη δίκη για την υπόθεση των Σκουριών, έπεσε την προηγούμενη Παρασκευή με την τελεσίδικα ομόφωνη αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου. Έτσι για πρώτη φορά μετά από περίπου έξι χρόνια οι 21 κατηγορούμενοι νιώθουν και πάλι ελεύθεροι...
Όλο αυτό το μακρύ χρονικό διάστημα, όπως εξομολογούνται, ένιωθαν όμηροι, αφού οι διωκτικές αρχές, εφαρμόζοντας το δόγμα της τότε κυβέρνησης του Αντ. Σαμαρά «επένδυση με κάθε κόστος» για τις Σκουριές, τους «τύλιξαν» σε μια κόλλα χαρτί και τους φόρτωσαν τον μισό ποινικό κώδικα...
Ζούσαν έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού τους τη βαριά σκέψη ότι μπορεί να οδηγηθούν στη φυλακή για πράξεις και αδικήματα που δεν διέπραξαν ποτέ, όπως οδηγήθηκαν δύο από τους συναγωνιστές τους, που κρίθηκαν αρχικά προφυλακιστέοι. Το μόνο «έγκλημα» όλων ήταν η συμμετοχή τους στον αγώνα ενάντια σε μια περιβαλλοντοκτόνο επένδυση, την ανοικτή εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές.
Ο Γιώργος Καρίνας είναι ένας οικογενειάρχης που παλεύει καθημερινά για να ζήσει την οικογένειά του από γεωργικές ασχολίες και τη μελισσοκομία. Το κοινωνικό του προφίλ δεν διαφέρει και πολύ από εκείνο των υπόλοιπων κατηγορουμένων. Όλοι τους είναι κάτοικοι χωριών της Β.Α. Χαλκιδικής, εργαζόμενοι, επιχειρηματίες, οικογενειάρχες που αγαπάνε τον τόπο τους και ποτέ δεν είχαν «πάρε - δώσε» με τις διωκτικές αρχές.
Ποτέ μέχρι τη διετία 2012 -2013, οπότε αποφασίστηκε, προφανώς με άνωθεν εντολές, η ενοχοποίηση ενός λαϊκού τοπικού κινήματος προκειμένου να δυσφημηθεί και να τρομοκρατηθούν τα μέλη του.
Ο Γιώργος έχει δύο παιδιά, που έζησαν και αυτά στο πετσί τους τη δικαστική περιπέτεια και τις διώξεις που δέχτηκε ο πατέρας τους. Τον κάθισαν στο εδώλιο διότι το βράδυ της εμπρηστικής επίθεσης στις Σκουριές διέπραξε το «έγκλημα» να συνομιλεί στο κινητό του τηλέφωνο με συγγενικό του πρόσωπο...
Το περιεχόμενο της συνομιλίας ήταν άγνωστο για τις διωκτικές αρχές, αλλά και μόνο η ύπαρξή της ήταν αρκετή για να θεωρηθεί ύποπτος και στη συνέχεια κατηγορούμενος για συμμετοχή στην εμπρηστική επίθεση, για συμμετοχή σε «εγκληματική οργάνωση», για απόπειρα ανθρωποκτονίας κ.λπ.
Έξι χρόνια υπό ομηρεία
«Εδώ και έξι χρόνια μάς είχαν στερήσει την αίσθηση της ελευθερίας μας. Και η ελευθερία είναι το βασικότερο συστατικό της ύπαρξης της ζωής» μας λέει, ενώ δεν κρύβει ότι «σε μια μικρή κοινωνία, όπως είναι αυτή της Μεγάλης Παναγιάς, είναι δύσκολο να διαχειριστείς και μόνο το κουβάλημα ενός τόσο βαριού κατηγορητηρίου».
Και αυτό γιατί στο χωριό αυτό «είχε διαρραγεί ο κοινωνικός του ιστός για την εξυπηρέτηση συμφερόντων και βλέπεις να μη μιλάνε πατέρας με γιο, αδελφός με αδελφό, φίλος με φίλο και γείτονας με γείτονα». Αυτή η υπόθεση, πλην όλων των άλλων, κόστισε στον ίδιο και στην οικογένειά του και οικονομικά, αφού του επιβλήθηκε εγγύηση 8.000 ευρώ και μάλιστα σε μια εποχή που ήταν άνεργος. «Μάζεψα αυτό το ποσό με χίλια ζόρια, παίρνοντας δανεικά από 'δώ και από 'κεί...» εξομολογείται. Τώρα όλοι περιμένουν να τους επιστραφούν αυτά τα χρήματα. Αναφορικά με το αν περίμεναν την αθωωτική απόφαση, απαντάει θετικά. «Την περιμέναμε διότι ξέραμε ότι ήταν άδικες οι διώξεις και στόχο δεν είχαν εμάς, αλλά να φιμώσουν ένα μεγάλο κίνημα» λέει χαρακτηριστικά για να προσθέσει: «Όμως ποτέ δεν ξέρεις με σιγουριά ποια ακριβώς θα είναι η απόφαση των δικαστών. Και μέχρι να την ακούσεις δεν μπορείς να είσαι ήσυχος για το τι μπορεί να σου ξημερώσει...».
«Δεν κατάφεραν να μας φιμώσουν, ο αγώνας μας δεν σταμάτησε ούτε ημέρα και οι δικαστικές μάχες έγιναν και αυτές μέρος του» συνεχίζει, ενώ, όπως εξηγεί, παρά τις δυσκολίες και τις διώξεις ένιωσαν και το μεγαλείο της αλληλεγγύης. «Η αλληλεγγύη που αναπτύχθηκε μεταξύ μας, αλλά και αυτή που εισπράττουμε από κάθε γωνιά της χώρας και του πλανήτη μάς κράτησε όρθιους όλους και όλες. Και ο αγώνας συνεχίζεται» ανέφερε χαρακτηριστικά.
Μια "ανάσα ζωής" πριν από την κορύφωση του δράματος.
«Με την αθωωτική απόφαση οι άνθρωποι αυτοί φεύγουν από μια ομηρεία στην οποία βρίσκονταν την τελευταία εξαετία» τόνισε στην «Αυγή» ο Γιώργος Κυρίτσης, ένας από τους συνηγόρους των 21 κατηγορουμένων της δίκης των Σκουριών. Όπως εξηγεί, η απόφαση αυτή είναι «ανάσα ζωής», ειδικά «για τα άτομα που είχαν περάσει το κατώφλι της φυλακής και ζούσαν με διάχυτο τον φόβο, με μία απόφαση καταδικαστική και με τη διόγκωση των κατηγοριών που υπήρχαν με το παραπεμπτικό βούλευμα να οδηγηθούν οι ίδιοι και άλλοι κατηγορούμενοι στις φυλακές».
Για τον Γ. Κυρίτση την περασμένη Παρασκευή «κατέρρευσε και η θεωρεία των δύο άκρων, που είχε αναπτυχθεί από τον τότε υπουργό Προστασίας του Πολίτη Νίκο Δένδια, που προσπαθούσε να εξομοιώσει το μαζικό λαϊκό κίνημα της περιοχής με τη φασιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής».
«Η απόφαση έρχεται να απενοχοποιήσει την κοινωνία και την περιοχή, για μία ακόμη φορά, ως προς την ύπαρξη και δράση εγκληματικής οργάνωσης. Αποδείχθηκε ότι οι μόνες δράσεις που έχουμε στη ΒΑ Χαλκιδική είναι οι δράσεις της τοπικής κοινωνίας, και όχι μόνον αυτής, ενάντια στο ξεπούλημα της γης και του νερού στους σύγχρονους χρυσοθήρες».
Αναφορικά με την άλλη μεγάλη δίκη με κατηγορούμενους 22 μέλη του κινήματος και ίδιο σχεδόν κατηγορητήριο, τη λεγόμενη υπόθεση «Λάκκος Καρατζά», σχολιάζει ότι «στις 19 Δεκεμβρίου, ενώπιον του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Θεσσαλονίκης, φτάνουμε στην ολοκλήρωση του δικαστικού «πραξικοπήματος» της τότε εποχής, με το τότε κλίμα, όπου από το ίδιο το βούλευμα αποτυπώνεται με σαφήνεια η φρονηματική δίωξη των κατοίκων της περιοχής».
