Κάθε μέρα του χρόνου είναι αφιερωμένη σε ένα θέμα. Στοιχείο που υποδηλώνει το έλλειμμα για την ισότητα των φύλων, την προστασία των παιδιών, την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το AIDS κ.ά., όσες οι μέρες του χρόνου. Η φετινή 8 του Μάρτη βρίσκει τις γυναίκες να ζουν σε έναν κόσμο αναταραχών και ανασφάλειας. Και ενώ μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα μετρούσαμε θετικά αποτελέσματα και αναδεικνύαμε νέες διεκδικήσεις, έφτασαν τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα για να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Οι στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ, η παγκοσμιοποίηση και η ανεξέλεγκτη δράση των πολυεθνικών έφεραν νέα δεινά στην ανθρωπότητα. Οι ελάχιστοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι άνθρωποι του πλανήτη βυθίζονται όλο και περισσότερο στη φτώχεια και την αθλιότητα.
Τα δικαιώματα των γυναικών (που αποτελούν τμήμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σύμφωνα με τη διακήρυξη του Πεκίνου) υποστέλλονται. Γυναίκες δολοφονούνται, βιάζονται, θανατώνονται για λόγους τιμής, βιώνουν τη φρίκη του πολέμου κ.ά. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τη Διάσκεψη του Πεκίνου το 1995 δεν υπήρξε συνέχεια εξαιτίας της συντηρητικοποίησης και με τον φόβο ότι σε πιθανή νέα διάσκεψη θα χαθούν όσα κερδήθηκαν. Στη χώρα μας των Μνημονίων και της οικονομικής κρίσης η ανεργία έχει χτυπήσει χιλιάδες νοικοκυριά, με γυναίκες σε απόγνωση για τον επιούσιο της οικογένειας και την έγνοια αν θα υπάρχει φαγητό στο τραπέζι το μεσημέρι, ιδιαίτερα αν υπάρχουν παιδιά.
Σε μια χώρα χρεοκοπημένη, τα μέτρα που παίρνονται είναι μία ανάσα για χιλιάδες ανθρώπους, αλλά δεν είναι η οριστική λύση. Το καθήκον της Αριστεράς είναι να οργανώσει τους ανέργους και τις άνεργες ώστε να διεκδικήσουν σταθερή και μόνιμη εργασία, με πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Αν αντιμετωπιστεί η ανεργία, θα χρηματοδοτηθεί σημαντικά και το ασφαλιστικό σύστημα. Σε ευάλωτους τομείς του Δημοσίου, όπου κατά κύριο λόγο απασχολούνται γυναίκες (Υγεία, Παιδεία, ειδική αγωγή, βρεφονηπιακοί σταθμοί), η μονιμότητα στην εργασία δεν είναι μόνο εξασφάλιση των εργαζομένων, αλλά διασφαλίζει και ποιότητα παρεχομένων υπηρεσιών. Είναι ανάγκη να γίνει κατανοητό από τις νέες γυναίκες ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο και ότι χρειάζεται καθημερινός αγώνας για την εφαρμογή μέτρων ισότητας. Αν αυτό γίνει κατανοητό, νομίζω το δεύτερο στάδιο είναι η ενδυνάμωση των γυναικείων οργανώσεων με νέες γυναίκες που, από κοινού με τις μεγαλύτερες και έμπειρες στα γυναικεία θέματα, θα ανοίξουν νέους δρόμους για το γυναικείο κίνημα. Ήδη κινητοποιήσεις γυναικών σε μια σειρά χώρες δείχνουν τον δρόμο του αγώνα (Πολωνία, ΗΠΑ, Αργεντινή). Σήμερα γυναίκες από 35 χώρες καλούν σε απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στην εργασιακή ανασφάλεια, στις διακρίσεις, στην ανισότητα, τη σεξουαλική παρενόχληση και τη βία, στη θηλυκοποίηση της φτώχειας.
Ας μην ξεχνάμε. Τίποτε δεν μας χαρίζεται, όλα με αγώνες κατακτώνται.
ΥΓ: Αφιερωμένο στη μνήμη της απούσας πολύτιμης και ακριβής συντρόφισσας Σούλας Παναρέτου.
