Στην Ελλάδα του 2020 ακόμα και τα αυτονόητα δεν είναι αυτονόητα. Έτσι, φτάσαμε να πανηγυρίζουμε για το γεγονός ότι στο αξίωμα της Προέδρου της Δημοκρατίας ανήλθε μια γυναίκα.
Μια επιλογή που, ενώ δεν θα προκαλούσε καμία εντύπωση για μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή, ορθολογική χώρα, συνεχίζει να συναντά μεγάλες αντιδράσεις. Από τη συγκίνηση πολλών για τον συμβολισμό, τις προσδοκίες από τις θετικές εντυπώσεις λόγω της σταδιοδρομίας της, μέχρι πικρόχολα σχόλια, μίσος και τόνους λάσπης εναντίον του προσώπου της.
Μόλις ανέλαβε η πρώτη γυναίκα ΠτΔ στην Ιστορία της χώρας επέλεξε να φτιάξει και τον πρώτο λογαριασμό Προέδρου της Δημοκρατίας στο εγχώριο Twitter. «PresidentGR@PresidencyGR. Κατερίνα Σακελλαροπούλου, Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας». Κατερίνα λοιπόν και όχι Αικατερίνη.
Οι αντιδράσεις σε κάθε ανάρτησή της είναι επίσης χωρισμένες στα δύο. Από θαυμασμό και επαίνους για τις προοδευτικές παρεμβάσεις της μέχρι ένα κύμα σκέτου μισογυνισμού ή πιο «σύνθετου» πολιτικού και ιδεολογικού μίσους ακροδεξιών και «ταπεινωμένων» συντηρητικών οπαδών. Γιατί εξαρχής η επιλογή της για τη θέση της ΠτΔ -θεσμού που έχει επικρατήσει να αντιμετωπίζεται ως «διακοσμητικός»- συνοδεύτηκε από την επισήμανση των ακομμάτιστων, πλην προοδευτικών καταβολών της. Τις οποίες έμπρακτα υπηρέτησε και ως η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του ΣτΕ (επιλογή κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ) και σε όλη τη σταδιοδρομία της στη Δικαιοσύνη (θέματα θρησκευτικής ελευθερίας και σύγχρονης σχολικής διδασκαλίας της, προστασία προσωπικών δεδομένων, ιθαγένεια και ισότητα ευκαιριών μόρφωσης των προσφυγόπουλων, προστασία περιβάλλοντος).
Έδειξε εξαρχής ότι δεν θέλει να σταματήσει να παρεμβαίνει στη δημόσια συζήτηση - στο μέτρο που ορίζεται από τη θεσμική θέση της και στην κατεύθυνση των προοδευτικών αξιών της. Κάτι καθόλου επαναστατικό, αλλά αυτονόητο σε μια δημοκρατία και που ως τέτοιο δεν θα χρειαζόταν καν να χειροκροτηθεί σε άλλες περιστάσεις. Οι αναρτήσεις της για τον θάνατο του «υπερασπιστή της δημοκρατίας» Περικλή Κοροβέση, αλλά ακόμα και το συγχαρητήριο σχόλιό της για την παρέμβαση του Σωτήρη Τσιόδρα για τους Ρομά (άλλο ένα αυτονόητο παράδειγμα που δεν θα έπρεπε να υπάρχει ανάγκη να χειροκροτηθεί) την έφεραν αντιμέτωπη με ένα ποτάμι ύβρεων από μια ακροδεξιά και ακραία συντηρητική δεξαμενή που με κάθε ευκαιρία την «πυροβολεί» ως «ανθέλληνα» και «κομμουνίστρια», χρησιμοποιώντας ως βρισιά και τη λέξη «αλληλεγγύη».
Σκοταδιστικός νεοσυντηρητισμός
Οι αντιδράσεις είναι αναμενόμενες. Όχι γιατί δεν ήταν αυτονόητη η επιλογή μιας γυναίκας ως ικανού ανθρώπου και πόσο μάλλον προοδευτικού. Αλλά επειδή στη χώρα μας, όπως και σε όλον τον κόσμο, κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος μια ισοπεδωτική, λαϊκιστική τάση που ξαφνικά απαιτεί τα αυτονόητα να μην θεωρούνται αυτονόητα. Ένας σκοταδιστικός νεοσυντηρητισμός που, με πρόσχημα το δικαίωμα στον διάλογο (δηλαδή τη δημοκρατία) και όχημα συνήθως τα fake news (δηλαδή την επίθεση στη δημοκρατία), αξιώνει να επανέρχεται προς συζήτηση κάθε λογής ακραίο αίτημα και απαιτεί αυτό να έχει ισότιμη θέση δίπλα στο προοδευτικό του ισοδύναμο. Πιέζει να εξισώσει το κάθε πισωγύρισμα με τα κεκτημένα, τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις δεκαετιών που εδραιώθηκαν ανατρέποντας ακριβώς αυτές τις αντιδραστικές διεκδικήσεις που τώρα επιστρέφουν από τα μπουντρούμια της Ιστορίας. Προσπαθεί να ρίξει την πρόοδο στον μύλο της αμφισβήτησης. Μια «βόλτα» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσφέρει μια άμεση οπτικοποίηση αυτής της τάσης, που εκφράζεται κατά κόρον και με τον πιο σκληρπυρηνικό τρόπο από έναν ακροδεξιό, αλλά και έναν επαγγελματικό πολιτικό ανορθολογισμό. Αρχετυπικές ρατσιστικές και άλλες συμπλεγματικές δοξασίες ενδυναμώνονται μέσα από την επανάληψη χιλιάδων παραλλαγών τους κάθε μέρα κερδίζοντας έδαφος στη διαρκή μάχη με την αποκαμωμένη κοινή λογική.
Αυτή η τάση είναι πρόσφορο έδαφος για να φυτρώνει ο σπόρος της αναθεώρησης: της λογικής, των κοινωνικών κατακτήσεων, των ατομικών ελευθεριών, των ανθρώπινων δικαιωμάτων, των εργασιακών δικαιωμάτων. Πάνω σ' αυτό το έδαφος μπορεί ένας πρωθυπουργός να ρίχνει στο τραπέζι την ιδέα ότι το οκτάωρο είναι ξεπερασμένο, όπως και το να παίρνει κανείς σύνταξη απ’ τη δουλειά στην οποία ξεκίνησε. Και όλα αυτά να μην φαντάζουν αδιανόητα πλέον, αφού όλα είναι «διαπραγματεύσιμα». Πάνω σ’ αυτό το έδαφος μπορεί ένας υπουργός-μετρ της τηλεπώλησης και του σοσιαλμιντιακού σερβιρίσματος του ανορθολογισμού να χρίζεται πρωταγωνιστής στο πλασάρισμα μιας σκληρής κυβερνητικής ατζέντας.
Η μεγάλη “αντίφαση”
Το πώς έγινε και το όνομα του προέδρου της Ν.Δ. θα συνοδεύει στην Ιστορία το όνομα της πρώτης Ελληνίδας Προέδρου της Δημοκρατίας είναι μια μεγάλη αντίφαση των καιρών. Αυτή έχει αποδοθεί είτε ως «υπέρβαση» εκ μέρους του Κυρ. Μητσοτάκη (από φιλοκυβερνητικούς αναλυτές) είτε ως πολιτική κίνηση - διέξοδος από την εσωκομματική κόντρα που είχε ξεσπάσει στη Ν.Δ. για την εκλογή ΠτΔ. Ωστόσο, οι επιλογές προσώπων εκτός Ν.Δ., και ειδικά από τον χώρο του Κέντρου, της «Κεντροαριστεράς» του πρώην ΠΑΣΟΚ και της πάλαι ποτέ «εκσυγχρονιστικής» τάσης του, ήταν από την αρχή μέρος της στρατηγικής του.
Όμως η Κατερίνα Σακελλαροπούλου είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν είναι υπουργός του Κυρ. Μητσοτάκη και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ταυτιστεί με τις όποιες επικοινωνιακές προσπάθειές του. Αποτελεί αναμφίβολα μια προοδευτική επιλογή του πρωθυπουργού, μονάχα όμως μια σταγόνα στον ωκεανό των επιλογών μιας κυβέρνησης σκληρής και συντηρητικής απέναντι σε δικαιώματα, εργασία και οικονομία.
Ο Κυρ. Μητσοτάκης θέλει να διατηρεί έναν ιδεολογικό δίαυλο επικοινωνίας με το Κέντρο. Θέλει να μπορεί να επικαλείται «εναλλακτικές» επιλογές και «υπερβάσεις» ώστε να μπορεί να ανασύρει τη φιλελεύθερη «προστατευτική» μάσκα της κυβέρνησής του όταν οι συνθήκες το επιτάσσουν. Να καθησυχάζει με το ένα πρόσωπο όταν το άλλο τρομάζει. Όπως τώρα, που, αφού η συγκυρία απαιτεί να συμπορευτεί με το κοινό αίσθημα θαυμασμού και ευγνωμοσύνης προς το δημόσιο σύστημα Υγείας (που εκείνος πολέμησε) και των εργαζόμενων της πρώτης γραμμής που σηκώνουν όλο το βάρος (και ποτέ δεν ήταν προτεραιότητά του), εκείνος ανακάλυψε το «φωτεινό πρόσωπο» του νοσοκόμου, του υπαλλήλου του σούπερ μάρκετ, του ντελιβερά που λάμπει πίσω από την προστατευτική μάσκα.
Όμως κάνει λάθος. Μια σταγόνα δεν μπορεί να θολώσει τα νερά ενός ωκεανού. Όπως και ο κόσμος δεν μπορεί να συμπαθήσει τον Ν. Χαρδαλιά επειδή κάθεται δίπλα στον συμπαθέστατο Σ. Τσιόδρα...
Ένα σύμβολο της αντίστασης στη δικτατορία, ένας μαχητικός υπερασπιστής της δημοκρατίας, ο Περικλής Κοροβέσης έφυγε σήμερα από κοντά μας. Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του
Μαθήματα δημοκρατίας και σεβασμού του πολίτη από τον καθηγητή Τσιόδρα: «Δεν υπάρχει χώρος για διακρίσεις, για φόβο, για διχασμό, για διαιρέσεις στην κοινωνία μας... Αυτό που θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε αυτή την πανδημία είναι η ενότητα και η αλληλεγγύη μεταξύ μας».
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
