Ρεπορτάζ: Παναγιώτης Αντωνογιαννάκης
Διατήρηση του τρόπου τιμολόγησης των φαρμάκων με βάση τον μέσο όρο των δύο χαμηλότερων τιμών των κρατών μελών της Ευρωζώνης, ρυθμίσεις για μειώσεις στις τιμές των φαρμάκων κατά 7% καθώς και απαγόρευση αυξήσεων κατά την ανατιμολόγησή τους για το 2020, προβλέπει η κατεπείγουσα τροπολογία του υπουργείου Υγείας που ψηφίζεται την Πέμπτη στο νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών.
Όπως επισημαίνεται στην τροπολογία, εφόσον υπάρχει διαφορά υψηλότερη ανάμεσα στην τιμή των φαρμάκων αναφοράς εντός της περιόδου προστασίας των δεδομένων τους, και των φαρμάκων αναφοράς μετά τη λήξη της περιόδου προστασίας των δεδομένων τους τότε η τιμή θα μειώνεται σε κάθε ανατιμολόγηση έως 7% επί της τιμής του αμέσως προηγούμενου δελτίου τιμών, με κατώτερο όριο τον μέσο όρο των δύο χαμηλότερων διαφορετικών τιμών των κρατών - μελών της Ευρωζώνης.
Η ρύθμιση αυτή αναμένεται να επηρεάσει και τις τιμές των γενόσημων φαρμάκων, οι οποίες διαμορφώνονται με βάση τις τιμές των πρωτότυπων και συγκεκριμένα ορίζονται στο 65% της τιμής του αντίστοιχου προϊόντος αναφοράς.
Να θυμίσουμε ότι όταν η προηγούμενη πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας νομοθέτησε τον νέο μηχανισμό τιμολόγησης και ανατιμολόγησης των φαρμάκων, η Ν.Δ. τον καταψήφισε εγκαλώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δίνει «δωράκια» στη φαρμακοβιομηχανία.
Τώρα, με την τροπολογία του υπουργού Υγείας, διατηρεί τον ίδιο μηχανισμό (η τιμή διαμορφώνεται από τον μέσο όρο των δύο χαμηλότερων τιμών της Ευρωζώνης και όχι από τον μέσο όρο των τριών χαμηλότερων τιμών της Ε.Ε.) και απλώς προβλέπει μηδενικές αυξήσεις και μέχρι 7% μειώσεις τιμών. Θριαμβολογεί μάλιστα λέγοντας ένα ψέμα (ότι με τον τρόπο αυτό εξοικονομούνται πόροι για το κράτος, ενώ είναι γνωστό ότι η αλλαγή αυτή δεν επηρεάζει τις πληρωμές του ΕΟΠΥΥ, που έχει κλειστό προϋπολογισμό 1,945 δις.) και μισή αλήθεια (ότι μειώνεται η συμμετοχή του ασφαλισμένου η οποία ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν επηρεάζεται μόνο από την τιμή αλλά και από τη διαφορά λιανικής - ασφαλιστικής τιμής, και ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο παραμένει σταθερή (περίπου 620 εκατ. ευρώ τον χρόνο παρά την πτωτική τάση των τιμών στα μνημονιακά χρόνια).
Το μοντέλο τιμολόγησης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ οδηγούσε σε μεσοσταθμική μείωση τιμών 3,6% και σε απόλυτες τιμές 130 εκατ. ευρώ λιγότερα. Προβλέπονταν μειώσεις μέχρι 10% το χρόνο σε όσα φάρμακα είχαν ψηλότερη τιμή από τον μέσο όρο των δύο χαμηλότερων τιμών της Ευρωζώνης, αλλά και αυξήσεις τιμών μέχρι 10% σε όσα η τιμή τους ήταν χαμηλότερη από την κατώτατη τιμή της Ευρωζώνης, δηλαδή συνήθως στα πολύ φτηνά φάρμακα, κυρίως γενόσημα, που χωρίς αυτή τη στήριξη κινδυνεύουν να αποσυρθούν από την ελληνική αγορά και να υποκατασταθούν από πολύ ακριβότερα πρωτότυπα με μεγαλύτερη επιβάρυνση του ασθενή.
Με αυτή την ισορροπημένη ρύθμιση, που έκανε το σύστημα πιο διαφανές, σταθερό, προβλέψιμο και βιώσιμο στη μεταμνημονιακή περίοδο, στόχος ήταν η αντιμετώπιση χρόνιων στρεβλώσεων, η προστασία φθηνών και αποτελεσματικών φαρμάκων και να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα και η επάρκειά τους, περιορίζοντας το φαινόμενο της υποκατάστασης με νεώτερα πολύ ακριβότερα και χωρίς θεραπευτικό πλεονέκτημα.
Επίσης θα πρέπει να αναφέρουμε ότι τα «δωράκια» σε συγκεκριμένες εταιρείες -και πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσης- άρχισε να τα διερευνά η προηγούμενη κυβέρνηση, όπου ήδη ασχολείται η Ελληνική Δικαιοσύνη και θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον η τελική απόδοση ευθυνών. Η φαρμακευτική πολιτική άλλωστε, στα χρόνια του Μνημονίου, επικεντρώθηκε στην υποτιμολόγηση των φαρμάκων (συνήθως των γενοσήμων και των off patent και λιγότερο των on patent), ενώ το μεγάλο πρόβλημα είναι η σωστή αξιολόγησή τους, η διαπραγμάτευση της τιμής αποζημίωσης και κυρίως η ορθολογική συνταγογράφησή τους, που ο ΣΥΡΙΖΑ για πρώτη φορά θεσμοθέτησε και σταδιακά άρχισε να υλοποιεί με τις Επιτροπές Αξιολόγησης (ΗΤΑ) και Διαπραγμάτευσης και με τα θεραπευτικά πρωτόκολλα που ενσωμάτωσε στο σύστημα ηλεκτρονικής συνταγογράφησης.
Αυτό διασφαλίζει «το καλύτερο φάρμακο στην καλύτερη τιμή» και όχι οι αποσπασματικές αλλαγές στην τιμολόγηση, που μάλιστα δεν συνοδεύονται από αλλαγή στο μοντέλο αποζημίωσης για να μειωθεί η συνολική επιβάρυνση του πολίτη.
