Ικανοποίηση στο φοιτητόκοσμο σκόρπισε η απόφαση του υπουργείου Παιδείας για την επέκταση των υποτροφιών και στους φοιτητές και φοιτήτριες του «λίαν καλώς». Αντίθετα, οι υπέρμαχοι της «κατ’ αυτούς» αριστείας την εξέλαβαν ως μια ακόμα ευθεία επίθεση κατά του αριστεύειν και την αντιμετώπισαν με ιδεολογήματα του τύπου επιβράβευση της ήσσονος προσπάθειας, κατάργηση του άριστα και των «συμβολικών ορίων» (!) στην ανώτατη εκπαίδευση και άλλα τερπνά παρόμοια. «Ρε πού πάμε…», αναρωτιέται χαρακτηριστικά η Άννα Παναγιωταρέα (Ελεύθερος Τύπος, 12-7), σημειώνοντας: «Θεωρούνται άριστοι οι φοιτητές που βαθμολογούνται με 6,5 και δικαιούνται υποτροφίας. Οι φοιτητές που παίρνουν από 8,4 και πάνω είναι κορόιδα. Αυτή είναι η αντίληψη περί αριστείας του υπουργού Παιδείας.». Σε αυτή, όπως και σε άλλες παρόμοιες κριτικές, λανθάνει η εσφαλμένη αντίληψη ότι η υποτροφία δεν μπορεί παρά να είναι ένα είδος αμοιβής ή οικονομικού ανταλλάγματος για την επίτευξη αριστείας. Αποκρύπτεται, υποθέτω σκόπιμα, ότι σε μια σειρά χώρες σε όλο τον κόσμο, υποτροφίες δίνονται και με κοινωνικά κριτήρια σε νέους που λόγω της οικονομικής τους κατάστασης αδυνατούν να αφοσιωθούν στις σπουδές τους. Η Πολιτεία έρχεται αρωγός στην προσπάθειά τους και επενδύει σε αυτή με την προσδοκία ότι το κοινωνικό σύνολο θα ωφεληθεί στο μέλλον από την ανάπτυξη της επιστημονικής τους δραστηριότητας. Αυτή είναι η ουσία του ζητήματος και όλα τα άλλα απλώς αντιπολιτευτικά φληναφήματα.
Χωρίς τους βαρβάρους του ΑΠΘ
Οι δέκα μέρες που άλλαξαν τον κόσμο με τίποτα δεν μπορεί να είναι αυτές που ίσως φανταζόσαστε. Δεν έχουν σχέση με το πραξικόπημα στην Τουρκία, τις ομαδικές δολοφονίες, το Brexit ή την προσφυγική κρίση. Αν κρίνουμε από τα δημοσιεύματα μερίδας του καθ’ ημάς τύπου, η καταστροφή έπληξε ανεπανόρθωτα τη χώρα από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η «παγκόσμια σύναξη αναρχικών» του No Border στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ο τρόμος σκέπασε την πόλη, κατά την Καθημερινή (15-7), το πανεπιστήμιο μετατράπηκε σε Ειδομένη (Έθνος 18-7) και βρέθηκε στο έλεος των καταληψιών, ο πρύτανης θορυβήθηκε και εξέπεμψε SOS (Καθημερινή 14-7), ο δήμαρχος απεφάνθη «Ξεφτίλα η κατάσταση στο ΑΠΘ» (Δημοκρατία, 17-7), ενώ η Εισαγγελία Θεσσαλονίκης παρενέβη δυο φορές με το φόβο των χειρότερων (Μακεδονία, 13-7). Ωστόσο, οι εκκλήσεις του πρύτανη έμειναν αναπάντητες (Καθημερινή, 14-7), οι σκηνές της κατασκήνωσης στήθηκαν στο χώρο του πανεπιστημίου, η ανομία κυριάρχησε (Τα Νέα, 15-7), το σκηνικό σύγκρουσης στήθηκε (Έθνος, 15-7), ακολούθησαν ανεξέλεγκτοι βανδαλισμοί στο δημαρχείο (Ελεύθερος Τύπος 22-7) και η συμφορά ολοκληρώθηκε με την «άλωση» της Θεσσαλονίκης από τους αλληλέγγυους (Δημοκρατία 22-7). Σε μια ύστατη προσπάθεια να περισωθεί ό,τι απέμεινε, το ζήτημα τέθηκε από τη Νέα Δημοκρατία στο Κοινοβούλιο, όπου ο πρόεδρός της Κυρ. Μητσοτάκης υπέβαλε ερώτηση προς τον πρωθυπουργό κατηγορώντας την κυβέρνηση για την ανοχή και την αδιαφορία που επέδειξε στους βανδαλισμούς και τις αθλιότητες των αλληλέγγυων. Σήμερα, με τη μικρή απόσταση που μας χωρίζει ακόμα από αυτά τα γεγονότα, μπορούμε να κάνουμε πιο ψύχραιμες σκέψεις. Ούτε η καταστροφή επήλθε με τη σύναξη των No Border στη Θεσσαλονίκη ούτε η συντέλεια του κόσμου. Η σύνεση και η ηπιότητα βοήθησαν να ξεπεραστούν αντιπαραθέσεις και εντάσεις με τις ελάχιστες αρνητικές συνέπειες. Και τώρα; Τώρα τι θα απογίνουν οι επαγγελματίες οιωνοσκόποι της συμφοράς χωρίς «βαρβάρους»; Οι απειλή των «αλληλέγγυων» ήταν μια κάποια λύσις.
Σομαλός τριπλουνίστας
«Αν αυτοί που είδαμε στη Βουλή είναι έφηβοι, τότε εγώ είμαι σομαλός τριπλουνίστας» σημειώνει με εύλογη και έκδηλη απογοήτευση η Έλενα Ακρίτα σε σχόλιό της στα Νέα (16-7) με τίτλο «Μιλάς με γρίφους, έφηβε». Οι «ριζοσπαστικές» ιδέες των εφήβων που εκτέθηκαν στη Βουλή και προβλημάτισαν την αρθρογράφο συνοψίζονται από την ίδια στις προτάσεις: η πρωινή προσευχή να παραμείνει ως έχει, οι παρελάσεις να παραμείνουν ως έχουν, τα θρησκευτικά αποτελούν εθνικό κεφάλαιο και να μην καταργηθούν τα Αρχαία Ελληνικά. Οι ιδέες αυτές, που αναπτύχθηκαν από μερίδα των εφήβων «βουλευτών», έδωσαν το έναυσμα σε μπαράζ δημοσιευμάτων του αθηναϊκού τύπου με τίτλους όπως «Μαστίγωσαν (άγρια) τον Φίλη» (Δημοκρατία), «Τ’ άκουσε από τους εφήβους ο Υπ. Παιδείας» (Ελ. Τύπος), και «Αιχμηρή κριτική μαθητών κατά Φίλη» (Καθημερινή). Ακολούθησε δεύτερο κύμα δημοσιευμάτων, αυτή τη φορά ως αντίλαλος επαρχιακών εφημερίδων, με έντονο συχνά το τοπικό στοιχείο. «Τα ’ψαλαν στον Φίλη», σημειώνει η Πατρίς Πύργου, «Η κριτική του έφηβου βουλευτή Δωδεκανήσου στον Φίλη» τονίζει η Δημοκρατική Ρόδου, «Ο Φίλης δέχτηκε ‘επίθεση’ από μαθητές…», για τον Νέο Αγώνα Καρδίτσας. Στο οπισθοδρομικό «γλείψιμο» του καθεστωτικού τύπου προς τους νέους η Έλενα Ακρίτα αντιπαραθέτει την απερίφραστη κριτική της: «Εσύ ο 16χρονος μιλάς σαν συνταξιούχος στον καφενέ; … Κάντε, ρε σεις, τη διαφορά. Κάντε την επανάσταση, το πείραμα, κάντε τη δοκιμή, κάντε το λάθος, νιώστε το πάθος. Μη μας γυρίζετε 20 χρόνια πίσω. Πετάξτε γραβατούλες, μικρομεγαλισμούς και ξύλινες γλώσσες και γευτείτε τις πρώτες σταγόνες της ζωής σας.».
Για άλλη μια φορά τα παιδιά θα φοιτήσουν σε σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς, διαβλέπει ο Ριζοσπάστης(25-6).
Ούτε μια μέρα δεν θα χαθεί λόγω κενών ή βιβλίων, απαντά ο υπουργός Παιδείας στη σχετική επίκαιρη ερώτηση βουλευτή του ΚΚΕ (Αυγή, 25-6).
Κοντός ψαλμός, αλληλούια…
«Οι εχθροί του Χριστού όπως ο Ν. Φίλης πέθαναν και ετάφησαν», δηλώνει εμβριθώς ο Καλαβρύ(σ)των Αμβρόσιος.
Και οι λοιποί; Δεν πεθαίνουν ή δεν θάβονται;
Τι εννοεί ο ποιητής;
