Του Πέτρου Κατσάκου
Όπου κι αν πήγα τον Γιάννη τον έβρισκα πάντα μπροστά μου. Σε όποια γωνιά του πλανήτη η δημοσιογραφία με έστειλε, τον Γιάννη τον έβρισκα πάντα εκεί. Πάντα μπροστά. Πάντα εκεί. Πάντα πρώτος. Στην καρδιά των μεγάλων γεγονότων. Από το 1999 στο Κούκσι της βόρειας Αλβανίας ώς το 2015 στο Σουρούτς της νοτιοανατολικής Τουρκίας, τον έβρισκα πάντα εκεί. Στο Κασμίρ, στην Καμπούλ, τη Γάζα, τη Συρία, την Αφρική, όπου κι αν πήγα ο Γιάννης πάντα εκεί.
Με τον φακό του, αλλά κυρίως με τη ματιά του και τη θέση του γι' αυτό που συνέβαινε. Δεν ήταν μονάχα αυτό που έβλεπε και αποτύπωνε ο Γιάννης. Ήταν κυρίως αυτό που ήθελε ο ίδιος να πει. Και με την υπομονή και την επιμονή που τον διέκριναν πάντα κατάφερνε τελικά να το πει. Βαθιά ουμανιστής και συνειδητά διεθνιστής, ο Γιάννης συμμετείχε με τον τρόπο του σε αυτό που διαδραματιζόταν μπροστά στα μάτια του.
Το κάθε καρέ του έπαιρνε θέση ακόμη και όταν όλοι θαύμαζαν την αρμονία του πόνου, της φρίκης ή του θανάτου που απαθανάτιζε ο φακός του, γιατί πολύ πριν το κλικ ο Γιάννης γνώριζε τι ακριβώς ήθελε να πει. "Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει 'δεν γνώριζα', είχε πει, κάποτε ο ίδιος, αναφερόμενος στον τρόπο με τον οποίο χειριζόταν αυτό το μεγαλειώδες όπλο που κρατούσε με σεβασμό και αυταπάρνηση στα χέρια του.
Κάθε συνάντηση μαζί του σε αυτές τις ταραχώδεις γωνιές του πλανήτη που η αναζήτηση της είδησης μάς ταξίδευε ήταν ξεχωριστή για τις γνώσεις που ο Γιάννης φρόντιζε να μεταδίδει στους συναδέλφους του. Έτσι κι εκείνο το απόγευμα στο Σουρούτς της Τουρκίας, όταν ήπιαμε στα γρήγορα ένα τσάι αγναντεύοντας τους καπνούς που έβγαιναν από το πολιορκημένο Κομπάνι. "Αν χαθεί το Κομπάνι, θα έχει χαθεί ένα κομμάτι του ανθρώπινου πολιτισμού" ήταν τα λόγια που με αποχαιρέτησε αντί για το κλασικό "τα λέμε, φίλε". Κι ας μην τα ξαναείπαμε ποτέ από τότε...
