την στιγμή που είναι απόλυτα αναγκαία η καταδίκη του, ειδικά από τον δημόσιο λόγο των ΜΜΕ και το παιδευτικό-χειραγωγικό ρόλο τους. Την ίδια ώρα το ΚΙΝΑΛ καλύπτει τον κ. Γρηγοράκο και αρνείται να καταδικάσει.
Σε πρωινή εκπομπή του ΑΝΤ1 αντί να καταδικάσουν ως όφειλαν την ακραία σεξιστική επίθεση που δέχθηκε από τον βουλευτή του ΚΙΝΑΛ, κ. Γρηγοράκο, η επίθεση παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της πολιτικής αντιπαράθεσης, ως μία ακόμα κόντρα με ανταλλαγή ύβρεων. Η λογική των ίσων αποστάσεων σημαίνει ανοχή και αιτιολόγηση του ρατσιστικού αυτού φαινομένου.
Ο εκπρόσωπος του ΚΙΝΑΛ στο πάνελ του ΑΝΤ1, Β. Κεγκέρογλου μάλιστα ευθέως υποστήριξε ότι προηγήθηκε το δήθεν σχόλιο της κ. Καββαδία. Να σημειωθεί ότι στην καταγγελία της η κ. Καββαδία διέρρευσαν διάλογοι από τον κ. Γρηγοράκο, που ουδέποτε έγιναν, ενώ καταγγέλλει και τους δημοσιογράφους που χωρίς να ερευνήσουν τα ανηπαρήγαγαν.
Όταν ο σεξισμός δολοφονεί, όπως πρόσφατα συνέβη στην περίπτωση της Έλενας Τοπαλούδη, τα ΜΜΕ "πέφτουν και πάλι από τα σύννεφα". Καταδικάζοντας συλλήβδην τους "καυγάδες" στην Βουλή ο σεξισμός γίνεται αόρατος και στον "αέρα" έμεινε ένα "ντροπή" προς όλους και κυρίως στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Κατ. Μπρ.
Η καταγγελία της Αννέτας Καββαδία:
Υπάρχει, που λέτε, ο άντρας ο βαρύς, ο σέρτικος. Αυτός που θα υψώσει τη φωνή, θα πάρει το ύφος το βαρύ κι ασήκωτο και επιδεικνύοντας το ήθος του, θα πετάξει ένα «σκάσε ρε τσόκαρο» σε γυναίκα συνάδελφό του. Να, όπως έκανε ο Λεωνίδας Γρηγοράκος – ο βουλευτής της ΔΗΣΥ - σε εμένα, μέσα στην αίθουσα της Ολομέλειας του Κοινοβουλίου. Και αφού, εντελώς υποκριτικά, δήλωσε πως ανακαλεί, συνέχισε την ίδια αγοραία συμπεριφορά δίνοντας μάλιστα ανύπαρκτους διαλόγους ως διαρροές σε δημοσιογράφους.
Βλέπετε, ο σεξιστικός λόγος, η λεκτική βία εναντίον γυναικών δεν κάνει διακρίσεις. Συναντάται παντού. Το μοντέλο του άντρα-μάτσο, του άντρα που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, του άντρα που τραμπουκίζει γιατί απλώς έτσι «γουστάρει», συνεχίζει δυστυχώς να ευδοκιμεί. Είναι στο χέρι μας να το σταματήσουμε. Αντιδρούμε, δεν σιωπούμε.
ΥΓ. Όσο για εκείνους τους δημοσιογράφους που δεν μπήκαν, καν, στον κόπο να διασταυρώσουν το τι συνέβη, που δεν θέλησαν να ακούσουν και τη δική μου εκδοχή παρά έβγαλαν «πιασάρικους» τίτλους βασιζόμενοι σε συγκεκριμένη διαρροή, δεν εκπλήσσομαι.
Έχουν εδώ και χρόνια δώσει δείγματα γραφής, αποδεικνύοντας το πώς εννοούν τη σχέση τους με τη δημοσιογραφία…
