Την περασμένη Τρίτη πέθανε στο ψυχιατρείο των Φυλακών Κορυδαλλού ο Θεόφιλος Σεχίδης. Το όνομά του, συνώνυμο με ένα από τα εγκλήματα που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία και αποτελούν ξεχωριστή σελίδα για τα εγκληματολογικά χρονικά της χώρας μέχρι σήμερα.
Ο Θεόφιλος Σεχίδης, ο 24χρονος φοιτητής της Νομικής Κομοτηνής, έγινε τον Αύγουστο του 1996 η μοναδική συζήτηση σε εφημερίδες, τηλεοράσεις και αυλές, καθώς αποκαλύφθηκε ότι τρεις μήνες πριν, τον Μάιο του 1996, είχε δολοφονήσει τον 55χρονο πατέρα του, δάσκαλο και διευθυντή μάλιστα του Δημοτικού σχολείου Δημήτρη Σεχίδη, τη 48χρονη μητέρα του Μαρία, την 27χρονη αδελφή του Ερμιόνη ή Εμμυ ή οποία υπέφερε από σχιζοφρένεια, την 75χρονη γιαγιά του Ερμιόνη Καλαμαρά και τον 58χρονο θείο -αδελφό του πατέρα- του Βασίλη Σεχίδη. Η υπόθεση αποκαλύφθηκε μετά την καταγγελία εξαφάνισης του θείου από τη σύζυγό του με την οποία και έμεναν στο Βέλγιο.
Ντροπαλός και ήσυχος φοιτητής
Μόνο που ο 24χρονος ντροπαλός και ήσυχος φοιτητής δεν είχε απλά σκοτώσει την οικογένειά του, αλλά είχε τεμαχίσει τα πτώματα τεσσάρων από τα πέντε θύματά του, τα οποία και πέταξε στη χωματερή της Κεραμωτής στη Θάσο, με αποτέλεσμα τα πτώματα των γονιών, της αδελφής και της γιαγιάς να μην βρεθούν ποτέ. Το μόνο πτώμα που βρέθηκε -μετά την ομολογία του, δηλαδή τρεις μήνες μετά- ήταν αυτό του θείου του, τον οποίο είχε πετάξει από έναν γκρεμό σε αρχαιολογικό χώρο της Θάσου και στη συνέχεια του έκοψε τον λαιμό με μαχαίρι. Η φρίκη όμως δεν σταματούσε εκεί.
Μιλώντας τότε στην "Απογευματινή", ο ιατροδικαστής που επισκέφθηκε το σπίτι όπου σκότωσε και τεμάχισε την οικογένειά του στον Λιμένα της Θάσου δήλωνε: «Ήταν τόσο μακάβριο και συγκλονιστικό αυτό που αντίκρισα στο ‘σπίτι-φρούριο’, που δεν περιγράφεται. Στους τοίχους, στις τουαλέτες, στα ταβάνια ήταν πεταμένα υπολείμματα εγκεφαλικής ουσίας μετά τους πυροβολισμούς που δέχτηκαν δύο από τα θύματα (ο πατέρας και η μάνα) στο κεφάλι. Σε όλο το σπίτι υπήρχε αίμα που είχε ξεραθεί. Το χαλί ήταν κόκκινο από το αίμα, ιδιαίτερα στο σημείο όπου σκότωσε την αδελφή του, την οποία χτύπησε μόνο στον θώρακα".
Και κάπως έτσι το "πανελλήνιο" δεν ήξερε για τι να πρωτοσοκαριστεί εκείνο το καλοκαίρι. Από το γεγονός ότι ένας 24χρονος φοιτητής Νομικής σκότωσε με τόση αγριότητα την άμεση οικογένειά του; Από το ότι κανένας δεν είχε καταλάβει τι γινόταν πίσω από τις πόρτες του "σπιτιού - φρουρίου", όπως το είχε χαρακτηρίσει και ο ιατροδικαστής; Από το ότι κανένας από την τοπική κοινωνία δεν μπορούσε να πει με ευκολία ότι είχε επαφές με την οικογένεια αυτή; Ή από το γεγονός ότι για τρεις μήνες κανένας δεν αναρωτήθηκε και δεν έψαξε τους ανθρώπους αυτούς;
Για να μην μιλήσουμε για εκείνη τη μορφή του 24χρονου Θεόφιλου Σεχίδη που μιλούσε ήρεμα, χωρίς να φαίνεται ταραγμένος ή χαμένος, με συναίσθηση των πράξεών του, και ο οποίος σε τίποτα δεν θύμιζε τα στερεότυπα του "ψυχασθενούς δολοφόνου με το πριόνι" που βλέπουμε στις ταινίες και οι δημοσιογράφοι εύκολα αναπαρήγαγαν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Σημειώνεται ότι στην προκειμένη περίπτωση ο Θεόφιλος Σεχίδης, έπειτα από πεντάμηνη παρακολούθηση από ψυχιάτρους, διαγνώστηκε με σχιζοειδή διαταραχή, ωστόσο δικάστηκε ως έχων πλήρη καταλογισμό, ενώ το 2010, έπειτα από 14 χρόνια φυλάκισης, η διάγνωση άλλαξε σε ψυχασθένεια.
Το σοκ των ΜΜΕ και "τα αποκλειστικά"
Βέβαια, ίσως ήταν και μία από τις λίγες φορές που τα ελληνικά ΜΜΕ περιορίστηκαν στο να σοκαριστούν και δεν προσπάθησαν να δημιουργήσουν τους γνωστούς τους ηθικούς πανικούς. Το συγκεκριμένο έγκλημα δεν χωρούσε, βλέπετε, ερμηνείες και αναγωγές που συνηθίζονται σε άλλα εγκλήματα. Περιορίστηκαν σε "αποκλειστικά" ρεπορτάζ που ήθελαν να αποδείξουν πόσο αιμοσταγής ή αποφασισμένος ήταν ο δολοφόνος και τις αποδείξεις αυτές έφτασαν να τις αναζητούν ακόμα και στη βιβλιοθήκη του Θ. Σεχίδη, υποδεικνύοντας νομικά συγγράμματα όπως η Ιατροδικαστική (συγγράμματα δηλαδή που είχαν και όλοι οι φοιτητές Νομικής).
Έπρεπε για τα ΜΜΕ να είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να επαναληφθεί κάτι τέτοιο. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να εξετάσουν πώς η οικογένεια αυτή είχε απομονωθεί με αφορμή (ή χωρίς, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει με σιγουριά) την ψυχική νόσο της κόρης. Τι συνέβη στο δεύτερο παιδί -δηλαδή τον Θεόφιλο- και στους γονείς.
Ήταν μια εξαίρεση, ήταν ένας κατά συρροή δολοφόνος (serial killer) ή έπασχε και αυτός από κάποια ψυχική ασθένεια, ήταν οι απαντήσεις που έδωσαν ΜΜΕ, ψυχίατροι και δικαστές.
Κατά συρροή δολοφόνος ή δράστης οικογενειοκτονίας
Σύμφωνα όμως με την υπάρχουσα εγκληματολογική έρευνα για την κατά συρροή δολοφονίες, ο Θεόφιλος Σεχίδης δεν ταιριάζει απόλυτα σε καμία από τις υπάρχουσες τυπολογίες και κατηγοριοποιήσεις, καθώς οι αναλύσεις αυτές επικεντρώνονται στο σεξουαλικό υπόβαθρο του φόνου -το οποίο απουσιάζει στην υπόθεση Σεχίδη-, ενώ αγνοούν πλήρως το πολιτικό και πολιτισμικό περιβάλλον στο οποίο γίνονται οι φόνοι, το οποίο μάλλον και έπαιξε μεγάλη σημασία στη συγκεκριμένη υπόθεση. Η υπόθεση Σεχίδη ίσως μπορεί να ερμηνευθεί περιορισμένα μέσα από τις κατηγοριοποιήσεις που αφορούν συνήθως γυναίκες κατά συρροή δολοφόνους, ωστόσο και εκεί η προσέγγιση χωλαίνει καθώς οι φόνοι δεν έφεραν κάποιου είδους κέρδος στον δράστη τους.
Από την άλλη, η επιλογή των θυμάτων του οδηγεί στην οικογενειοκτονία (familicide), ωστόσο μια βασική διαφορά σε αυτή την περίπτωση είναι ότι ο δράστης της οικογενειοκτονίας συνήθως μετά αυτοκτονεί ή στην περίπτωση των έφηβων γιων που σκοτώνουν την οικογένειά τους έπειτα από χρόνια κακοποίηση ή ψυχολογικά προβλήματα είτε παραδίδονται στην αστυνομία, είτε φεύγουν. Επιπλέον, στις οικογενειοκτονίες η οικογένεια σκοτώνεται σε μία ημέρα, σε ένα περιστατικό. Ο Θεόφιλος Σεχίδης δεν "ακολούθησε" απόλυτα καμία από τις "μεθόδους" άλλων δραστών ανάλογων εγκλημάτων, ωστόσο κανένα έγκλημα κατά συρροή δολοφόνου ή μη δεν γίνεται με οδηγίες χρήσεως ή σε κοινωνικό κενό.
Και μπορεί ο Θεόφιλος Σεχίδης να μην ήταν ακριβώς κατά συρροή δολοφόνος, να είχε ή να μην είχε ψυχασθένεια, ήταν όμως ο άνθρωπος που στο πρόσωπό του η ελληνική κοινωνία έπρεπε να εξηγήσει πώς μια οικογένεια αφήνεται μόνη της και απομονώνεται φέροντας το στίγμα της ψυχικής νόσου ενός μέλους της με τραγικές εντέλει συνέπειες.
