Live τώρα    
24°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
24 °C
21.7°C26.3°C
2 BF 38%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
23 °C
20.6°C24.9°C
3 BF 38%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
19 °C
19.4°C24.3°C
2 BF 55%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
21 °C
20.4°C21.6°C
2 BF 64%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
22 °C
21.9°C23.5°C
0 BF 37%
ΔΙΗΓΗΜΑ / Μια μέρα στο μετρό
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

ΔΙΗΓΗΜΑ / Μια μέρα στο μετρό

Hillel Kagan, "Subway Painting III" [The Subway Series, 1996-2004]

Της Σοφίας Αράβου - Παπαδάτου*

-Χάλασε ο καιρός, όχι όπως παλιά, βροχή, αστραπές, βροντές, νεροποντές. Όχι· τώρα είχαμε κλιματική αλλαγή, κυκλώνες στη Μεσόγειο, άκου πράγματα!

Εκείνη τη μέρα, επόμενη της επίσκεψης στην Ελλάδα του «Ξενοφώντα» και καπάκι κολλητά του «Ζορμπά», κλειστήκαμε μέσα. Αέρηδες 10-12 μποφώρ, αποκομμένα τα λιμάνια, πυρκαγιές, κατακλυσμοί τοπικά, κολύμπαγαν ξεριζωμένα δέντρα και αυτοκίνητα, έλεγε η καλοσυνάτη φωνή με υπόκλιση του Αρνιακού και άλλων στυλάτων κυρίων και κυριών της ΜΕΤΕΟ.

Μόλις κόπασαν τα ακραία καιρικά, αστικά σαλιγκάρια των διαμερισμάτων, άντρες - γυναίκες, βγήκαν με καλοκαιρινά, μπαγλαρωμένοι με κάποια φθινοπωρινά· πάντα ξεμένουν στη ντουλάπα.

Μπαγλαρώθηκα κι εγώ, 10 βαθμούς κάτω η θερμοκρασία. Τρουακάρ μαύρο λεπτό δερμάτινο πανωφόρι, δερμάτινη μεγάλη τσάντα, χρώμα γραφίτη. Μαρκάτο φουλάρι, κύκλος στο λαιμό δυο μακριές ουρές στο στήθος, πολύχρωμα σχέδια πιε ντε πουλ, εκάιγ, πούρο, σιελ... Λεπτά πούρο μποτάκια, φω χειροποίητα αξεσουάρ, μαλλιά, γυαλιά, φύγαμε, μια χαρά!

Παμπάλαια, δεκαπενταετίας όλα, προ κρίσης, αλλά το καλό πράγμα κρατάει! Η γκρίζα τσάντα είχε αγοραστεί για τα δύο διακοσμητικά στοιχεία στα μακριά χερούλια, εκεί που ξεκίναγαν από την τσάντα. Δύο τεράστια παραλληλόγραμμα με το ίδιο δέρμα, πλαισιωμένα ανάγλυφο οξειδωμένο μέταλλο. Έργα τέχνης από τη γείτονα Ιταλία, όχι επώνυμα!

Ντρεπόμουν λιγάκι στο μετρό, άνθρωποι ταλαιπωρημένοι, στοιβαγμένοι στο βαγόνι, φτώχεια, μετανάστες, πολύχρωμα πρόσωπα γύρω μου. Ταλαίπωρη κι εγώ· ποιος δεν ήταν τα δέκα χρόνια της μνημονιακής Ελλάδας; Τα ποιοτικά όμως «κτερίσματα» που ντύθηκα, έδειχναν καλή, παλιότερη ζωή. Φτώχεια τριγύρω, μύριζε ανεργία, φτηνή εργασία. Μόνο τα νεαρούδια αγόρια - κορίτσια, καλοντυμένα, καραδοκούν οι σέλφι, αλλά κι εκεί μύριζε Κίνα στη μάρκα.

Τότε άκουσα τον αντρικό ψίθυρο στο αυτί: «Όταν παλιώσει η τσάντα σας, τα στολίδια στα χερούλια να τα κάνετε πόρπες για ζώνη. Συγχαρητήρια για το στυλ σας, εξαιρετικό!» «Ευχαριστώ», απάντησα ευγενικά στο μπεζ μπουφάν που μίλησε. Δεν γύρισα να κοιτάξω πρόσωπο, βγήκα στη μεθεπόμενη στάση. Με την άκρη του ματιού έβλεπα το μπεζ μπουφάν πίσω, κατέβηκε μαζί. «Ωχ, θα μου κολλήσει» σκέφτηκα, αλλά το μπεζ μπουφάν μετά από λίγο, προσπέρασε αργά, έστριψε δεξιά. Βγήκα από άλλη σήραγγα στους Αμπελοκήπους, επίτηδες μην πέσω πάνω του. Περνώντας είδα έναν λεπτό πενηνταπεντάρη, γύρω στο 1.70, ίσια μαύρα -ίσως βαμμένα- μαλλιά, βαθουλωμένα μάγουλα, έδειχνε να μην έχει δόντια. Σκελετός, με παντελόνι ίδιο χρώμα μπεζ. Φυσιογνωμία που έπαιρνε φάρμακα ή άλλες ουσίες, πιθανόν αλκοόλ· έτσι έδειχνε. Έσερνε ελαφρά το δεξί πόδι και χάθηκε ευγενικά στο πλήθος!

- Γυρίζοντας, στην αποβάθρα της Ομόνοιας είχε μαζευτεί λαός. Ήταν μεσημέρι, με 2-3 λεπτά καθυστέρηση στο δρομολόγιο· πολύ θέλει να ξεχειλίσει ο κόσμος στο κέντρο της Αθήνας; Μετά τον μπεζ κύριο, έπαψα να σκέφτομαι ανισότητες, πλούσιους- φτωχούς, τουλάχιστον κάποιος πήρε αισθητική απόλαυση από τα ποιοτικά μου παλιόρουχα, με ανακούφισε. Κουρασμένη λιγάκι, έγινε πολυτέλεια η σκέψη.

Τότε ένοιωσα την αναπνοή, μια χαμηλόφωνη ερώτηση, πίσω στον λαιμό μου: «Έχει γίνει κάτι, γιατί τόσος κόσμος;». Μια γυναίκα, είχε παραβιάσει τον προσωπικό μου χώρο, μόνο φιλαράκια και ο οδοντίατρος επιτρέπεται, άντε και ο ΩΡΛ! Δεν ήμασταν σε βαγόνι φρακαρισμένοι, περιμέναμε στην αποβάθρα, μπορούσε να κρατήσει απόσταση. «Όχι, τίποτα δεν έγινε, είναι ώρα αιχμής», απάντησα ήσυχα και έκανα δυο βήματα μπροστά.

Απομακρύνθηκε, στάθηκε παρακάτω. Κοίταξα διακριτικά, από πάνω μέχρι κάτω στα γκρίζα. Άβαφτα γκριζαρισμένα, σπαστά και καλοκουρεμένα μαλλιά. Χοντρές γκρι ρίγες στη μπλούζα και γκρίζο παντελόνι. Τόταλ γκρι με γυαλισμένα παπούτσια γραφίτη. Πενηντάρα, λεπτή με βαθουλωμένα μάγουλα, μέτριο ύψος σαν εμένα, τεράστια μαύρα μάτια, επιβλητικά παρά φοβισμένα. Όταν ρώτησε δεν κατάλαβα, ήταν περίεργη, ήταν φοβισμένη ή προσπαθούσε να σπείρει πανικό; Το τελευταίο πιθανότερο! Κοντινό πλησίασμα από άγνωστο είναι επιθετικότητα, έτσι λέει η Ψυχολογία, έτσι το ένστικτό μας.

«Τι γίνεται σήμερα; Γιατί μου μιλάνε άγνωστοι;», σκέφτηκα.

Ήρθε ο συρμός, η γκρίζα κυρία σε άλλο βαγόνι, χαθήκαμε. Έκατσα· απέναντι στο κάθισμα δύο μετανάστριες Αφρικάνες. Σαρανταπεντάρες, σώμα αχλάδι, λεπτές πάνω, ανοιχτές στην περιφέρεια, όχι παχιές. Ίδιας φυλής, όχι κατάμαυρες, δέρμα μαυρο-ρόζ, ίδιο με τα βιέιγ ροζ φουστάνια τους. Διαφορετικά σχέδια, έθνικ. Μικρά κεφάλια, μικρά χαρακτηριστικά, τραβηγμένα κότσος καστανά μαλλιά, πολλές λεπτές ρυτίδες στο πρόσωπο, αν και σχετικά νέες. Σουάζι; Ίσως, σκέφτηκα!

Γύριζαν από δουλειά, γεμάτες μπλε τσαλακωμένες σακούλες στα χέρια. Είχαν γείρει πλάι τα μικρά κεφαλάκια, πίσω στο κάθισμα και κοιμόντουσαν. Μία σακούλα κύλησε στο πάτωμα, η απέναντί μου ξύπνησε, τη μάζεψε. «Σι χτύπησα;» είπε σε σπασμένα ελληνικά και τότε αντίκρισα τα πιο χαρούμενα μάτια, το πιο αυθεντικό χαμόγελο! «Όχι», απάντησα χαμογελώντας και έγειρε ήσυχη να ξανακοιμηθεί! Κανένας θυμός, ψυχαναγκασμός, αγένεια, λύπη, πόνος, δουλικότητα, τίποτα. Ένας χαρούμενος, «απείραχτος» άνθρωπος! Ύμνος στη ζωή το βλέμμα! Χάρηκα κι εγώ με τη χαρά της!

Τι μέρα!

Ο συρμός με έφερε στον προορισμό επιστροφής, κατέβηκα, και ήρθε η τελική μπεζ συνάντηση!

Προχωρούσα προς την κυλιόμενη σκάλα, όταν ένοιωσα το μπεζ πέταγμα πίσω μου, έναν άνθρωπο κυριολεκτικά να τινάζεται, για να μην πέσει πάνω μου! «Τον μ... παραλίγο να με χτυπήσει», «Τελευταία στιγμή γλύτωσα», σκέφτηκα, χωρίς να γυρίσω εντελώς.

Ένας κύριος προσπέρασε, ψηλός 1.85, λεπτός πενηνταπεντάρης, no φαλάκρα, μαλλιά πυκνά, σπαστά, φρεσκολουσμένα, τόταλ μπεζ ξανά, αλλά καμία σχέση. Καλοβαλμένος, μπουφάν καραβόπανο, παντελόνι τρέντυ. «Απρόσεκτος», σκέφτηκα και τότε άρχισε ο «χορός». Κάθε δεύτερο βήμα «πέταγε» με τα χέρια ανοιχτά, αποφεύγοντας να πατήσει τις γραμμές στις πλάκες του δαπέδου. Πριν την κυλιόμενη σκάλα, έκανε το μεγάλο χορευτικό άλμα και ανέβηκε στο σκαλοπάτι. «Αμάν, ο ψυχαναγκαστικός Τζακ Νίκολσον, στην ταινία [Καλύτερα δεν γίνεται]»!

Παρακολουθούσα διακριτικά, τι θα κάνει φτάνοντας! Μίλαγα τάχα στο τηλέφωνο για να σταθώ στην άκρη, όταν άρχισε η δραματουργία! Η πλατεία στρωμένη ριγέ, με πλάκες εναλλάξ γκρί και ανοιχτόχρωμα βοτσαλάκια. Ανάμεσα, παράλληλα, πλάκες για τυφλούς, σκουρόχρωμες πάλι, ανάθεμα! Και τότε, ο αξιοπρεπής, όμορφος κύριος, άρχισε πιρουέτες, χέρια λοξά φτερά Μελισανίδη, να αποφύγει όλες τις σκούρες ρίγες. Χορευτικά πηδήματα, ταλαιπωρημένου ψυχολογικά ανθρώπου!

Τα «εμπόδια» τελείωσαν, ακολούθησε ανακουφισμένος με στρατιωτικό βηματισμό τα ανοιχτόχρωμα βοτσαλάκια. Προχώρησε ευθυτενής, να συναντήσει την άσφαλτο του δρόμου! Σκέφτηκα να τον ακολουθήσω, αλλά τι παραπάνω; Είναι γνωστά! Χάθηκε και το δεύτερο μπεζ της μέρας.

Βλέπουν άραγε Ψυχίατρο, Ψυχολόγο αυτοί οι άνθρωποι; Ή βασανίζονται από «το στίγμα» του τρελογιατρού του προηγούμενου αιώνα;

Τι μέρα!

Τι έμεινε; Ένα αφρικάνικο μπεζ - ροζ να με παρηγοράει!

Και ο ήλιος που έλαμπε πια καθαρός, πάνω απ’ τη χώρα μου!

* Η Σοφία Αράβου - Παπαδάτου είναι διδάκτορας Κοινωνικής Ψυχολογίας, MSc Κοινωνικής Οδοντιατρικής, αναπληρώτρια συντονίστρια ΣΥΡΙΖΑ Κεφαλλονιάς και Ιθάκης

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL