Ο Μάρκος Μέσκος δεν μένει πια εδώ. Ο ποιητής που ό,τι ακούμπησε το έκανε αγάπη, μας άφησε για πάντα. Κι εγώ κρατώ στα χέρια μου, απ’ όλο το πλούσιο έργο που μας άφησε, την τελευταία του συλλογή: «Όνειρα στον Άδη» που κυκλοφόρησε (εκδ. «Το Ροδακιό») μέσα στο 2018. Τη διαβάζω και την ξαναδιαβάζω και τώρα πια γνωρίζω -με την πικρότατη και οριστική βεβαιότητα του Θανάτου- πως μ' αυτά τα ποιήματα ήξερε πως μας αποχαιρετάει. Άφησε να περάσει η χρονιά κι έφυγε την πρώτη μέρα του 2019. Λες και έτσι το είχε ονειρευτεί και έτσι φρόντισε να γίνει. Έτσι όπως το καταφέρνουν μονάχα οι αληθινοί ποιητές που έχουν καταβυθιστεί στο υπαρξιακό χάος και ταυτόχρονα το χρησιμοποιούν για να διευρύνουν το σύμπαν. Γι' αυτό γράφουν. Για να οργανώσουν με ποίηση αυτή τη σύζευξη. Για να θέσουν τις λέξεις στον τύπο των ήλων που είναι το αναπάντητο. Για την ακρίβεια, το αναπάντητο όνειρο.
Αυτό έπραξε σε όλη του τη ζωή και σε όλη του την ποίηση ο Μάρκος Μέσκος. Αδιάκοπα. Με σθένος και με πάθος. Μ’ ένα «εγώ» που μπορούσε να λάμπει μονάχα εντός τού «εμείς», αλλά κι ένα «εμείς» φτιαγμένο από μυριάδες «εγώ», αγαπητικά «εγώ», πρόθυμα να αγαπήσουν, να παραχωρήσουν και να παρηγορηθούν, πρόθυμα να συμπράξουν με αιδημοσύνη και ηδύτητα σ’ όλα τα νεύματα της μυστικής θαυματοποιίας των ανθρώπων.
Τα «Όνειρα στον Άδη» δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Όσο κι αν τα βαραίνει η υγρασία του αποχαιρετισμού, όσο κι αν όλα τώρα πια μοιάζουν με ψευδαίσθηση, όπως είναι και ο τίτλος σε ένα εξαίσιο ολιγόστιχο ποίημα με τον υπότιτλο «περίλυπα μοναχικά σκυλιά του δρόμου». Λέει λοιπόν η «Ψευδαίσθηση»: «Και το καντήλι συντροφιά είναι / αν σβήσει σκιαγμένο από την ερημιά / υπάρχει κι ο ουρανός με τ' αστέρια του».
Αυτό ήταν ο Μάρκος Μέσκος: ένας ποιητής του ατελεύτητου. Της διαρκούς παρηγορητικής προσπάθειας και της υπερέκτασης προς τον Άλλο, που συνεχίζεται όσα εμπόδια κι αν παρεμβληθούν. Που δεν τη σταματάει μήτε ο θάνατος. Που αθλείται στη γενναιότητα του ελέους (μακριά από κάθε στρεβλό σχήμα ελεημοσύνης) με ό,τι έχει στα χέρια της. Χωρίς καμώματα, χωρίς να κρύβεται πίσω από προφάσεις. Τώρα σου λέει, η ποίηση, του Μέσκου. Τώρα είναι η στιγμή για ποίηση. Τώρα είναι η στιγμή για έλεος. Γιατί όπως έλεγε και ο μέγας Σ. Μπωντλαίρ, «αυτά τα δυο σε κανένα μεγάλο ποιητή δεν πάνε χώρια». Τώρα όμως. Τώρα και ποτέ άλλοτε. Αυτά τα δυο, λοιπόν, συνταιριάζουν τη σύζευξη του «εγώ» και του «εμείς» που βρίσκεται στον πυρήνα του έργου του Μάρκου Μέσκου σε όλο του το έργο έως την τελευταία στιγμή. Και μετά την τελευταία στιγμή. Τότε που ακόμα και μέσα από τον Άδη δεν σταματά να ονειρεύεται και να παρηγορεί. Όπως έπραξε σε όλη του τη ζωή, είτε οργάνωνε τον αστικό χώρο μέσα στην ποίησή του, είτε κινούνταν στις συντεταγμένες της αγαπημένης του υπαίθρου. Με ορατές πάντοτε τις καιρικές συνθήκες· είτε των ανθρώπων, είτε του χρόνου. Γιατί τίποτα δεν τελειώνει, γιατί όλα είναι όνειρο όπως λέει και στο ποίημά του «Το ταξίδι»: «Όλα τελειώνουν, όλα σαν όνειρο αρχίζουν / χαράζει βραδιάζει σαν αστραπή που δέρνει / το αμίλητο τσάι του βουνού όπου ανθίζει».
Αντίο λοιπόν, Μάρκο Μέσκο. Που δεν θα σταματήσεις να ανθίζεις όπου υπάρχει τσάι του βουνού κι όπου υπάρχουν άνθρωποι.
