Το αρισμαρί στην κρητική διάλεκτο σημαίνει δενδρολίβανο. Το δενδρολίβανο είναι βοτάνι με θεραπευτικές και καλλυντικές ιδιότητες.Το αρισμαρί, και μάλιστα όταν είναι χρυσό, τι μπορεί να σηματοδοτεί στη θεατρική ιδιόλεκτο και την κριτική αποκωδικοποίησή της;
Το "Χρυσό Αρισμαρί", σε σενάριο και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη στο θέατρο Ήβη, είναι ένα παραμύθι φτιαγμένο από κλασικά παραμυθιακά υλικά. Έχει ξωτικά, ομιλούντα ζώα και πουλιά, μάγια και ξόρκια, έχει μικρές νεράιδες που πρέπει να μαθητεύσουν στην καλοσύνη και την αγάπη για να γίνουν άνθρωποι, έχει νεαρούς με χρυσή καρδιά και αποφασιστικότητα, αλλά και έναν φιλάργυρο έμπορο που, παρέα με μια πονηρή και άπληστη μαγείρισσα, θέλουν να πλουτίσουν από τα δάκρυα των άλλων. Στο επίκεντρο βρίσκεται το Χρυσό Αρισμαρί, που με τις θεραπευτικές του ιδιότητες μπορεί να απαλύνει τον πόνο, την αρρώστια, τη λύπη, ενώ για την απόκτησή του χρειάζεται θάρρος και μια χρυσή καρδιά.
Το σενάριο αποτελεί τη βάση για να στηθεί μια πλούσια παράσταση σε επίπεδο συντελεστών και παραγωγής. Πολυπληθής θίασος, μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια (σκηνικά: Δέσποινα Βολίδη, κοστούμια: Ρουσσέτος Σιγάλας) και μια πολύ καλή ενορχήστρωση αλλά και μουσική απόδοση από τον Μαυρίκιο Μαυρικίου.
Η παράσταση χρησιμοποιεί τις νόρμες του καλού εμπορικού θεάτρου και το ύφος του μιούζικαλ για να προσεγγίσει παιδιά και γονείς.
Η αλήθεια είναι ότι ο ισχυρός μουσικοχορευτικός χαρακτήρας της παράστασης, όπου εκφράζονται ποικίλες μουσικές σχολές, ενεργοποιεί τα παιδιά, τα οποία διασκεδάζουν με την ψυχή τους κατά τη διάρκεια του έργου, ενώ η μελετημένη απεύθυνση των ηθοποιών προς τους μικρούς θεατές δημιουργεί κλίμα ευφορίας.
Η παρουσία του Τάσου Χαλκιά στον ρόλο του άπληστου εμπόρου αποτελεί έκπληξη. Ο έμπειρος ηθοποιός χειρίζεται αριστοτεχνικά το σώμα και τον λόγο του, μπορεί να αυτοσχεδιάζει και εμπλουτίζει καθοριστικά μια παράσταση μιούζικαλ για παιδιά. Και οι μικροί θεατές του το ανταποδίδουν ξέφρενα! Μαζί με την Ευτυχία Φαναριώτη στον ρόλο της λαίμαργης μαγείρισσας κάνουν ένα δίδυμο βγαλμένο από την όπερα buffa, ενώ λειτουργούν ως ο ισχυρός άξονας γύρω από τον οποίο στήνονται οι ρόλοι των υπόλοιπων ηθοποιών. Η Ελευθερία Ρήγου ως Μεγάλη Νεράιδα έχει βελούδινη φωνή και μητρική παρουσία, στοιχεία συμβατά με τον ρόλο της, αλλά χάνει στο επίπεδο της κίνησης και της σωματικής απόδοσης. Από την άλλη πλευρά, τα νεότερα μέλη του συνόλου είναι επιφορτισμένα με ποικίλους ρόλους, τους οποίους επιτελούν με ζωντάνια και εξελίξιμη υποκριτική δυνατότητα.
Η συμβολή των σκηνικών της Δέσποινας Βολίδη είναι καθοριστική, καθώς με φθηνά υλικά στήνει έναν εντυπωσιακό και πολύχρωμο πολυχώρο, ενώ εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες που δίνει η τεχνική υποδομή του θεάτρου. Η χρήση των φωτισμών (Κατερίνα Μαραγκουδάκη) ενισχύει το στοίχημα της φαντασμαγορίας.
Το "Χρυσό Αρισμαρί" είναι δομημένο πάνω στο πρότυπο πεντάπρακτης όπερας. Ιντερμέδιο - εισαγωγή, επιμέρους σκηνές και τραγουδιστικά - χορευτικά μέρη. Σε τούτο το εγχείρημα η ενορχήστρωση και η απόδοση των μουσικών μερών είναι βασικό αρχιτεκτονικό συστατικό. Ο Μαυρικίου, αναλαμβάνοντας αυτό τον κρίσιμο ρόλο, αποδεικνύεται επιτελεστικό πολυεργαλείο, καθώς διαθέτει και σκηνική παρουσία, αλλά και μουσική παιδεία.
Το "Χρυσό Αρισμαρί" δεν είναι μια παράσταση σύγχρονου πειραματισμού. Δεν ανήκει επίσης στην κατηγορία των παραστάσεων όπου οι ηθοποιοί αναλαμβάνουν να επιτελέσουν με μεταμοντέρνα λογική το παραστασιακό ζητούμενο. Το "Χρυσό Αρισμαρί" είναι μια παράσταση φτιαγμένη με δοκιμασμένα υλικά, χαρακτηρίζεται από φαντασμαγορία και πλούσιο συναίσθημα.
Είναι, τελικά, ένα εγχείρημα το οποίο δείχνει στα παιδιά ότι το θέατρο είναι ζωή και μαγεία συγχρόνως.
