Για την πιο προσωπική του παράσταση έως τώρα, όπου παρελαύνουν όχι μόνο οι αρχαίοι τραγικοί και ο Όμηρος, αλλά και όλοι οι ποιητές που έχει διαβάσει και αγαπήσει, από τον Σεφέρη και τη Σίλβια Πλαθ έως τον Φερνάντο Πεσσόα, μας μιλά ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Κώστας Γάκης, με αφορμή το «Από την Αντιγόνη στη Μήδεια», που ανεβαίνει κάθε Παρασκευή στο Θέατρο “Άλφα / Ιδέα”.
“Η ιστορία ξεκινά από τότε που η γιαγιά Αντιγόνη με μάθαινε τους αρχαίους συγγραφείς, όταν ήμουν ακόμη μικρό παιδί. Είναι μια βαθιά βουτιά σε κάτι πολύ δικό μου” ομολογεί.
Πρόκειται για μια παράσταση πάνω στη γυναικεία φύση και, πώς την αποτύπωσαν οι τρεις αρχαίοι Έλληνες τραγικοί και ο Όμηρος.
“Ήθελα να ρίξω κατά κάποιον τρόπο ένα φως, να ερευνήσω, να οδηγηθώ σε κάποιες πρώτες απόπειρες ενός έργου για τη γυναίκα αλλά και για τον σύγχρονο ποιητή σαν έναν αγωνιζόμενο άνθρωπο που προσπαθεί να επικοινωνήσει με το παρελθόν του μέσα από ένα υλικό που περιλαμβάνει την Αντιγόνη, την Κλυταιμνήστρα, την Ιφιγένεια, την Ελένη, την Κασσάνδρα, την Αγαύη, την Ιοκάστη, την Εκάβη, την Ηλέκτρα και τη Μήδεια”.
Κάθε γυναίκα ηρωίδα πρεσβεύει, σύμφωνα με τον Κ. Γάκη, μια διαφορετική πτυχή. Ο ίδιος λειτουργεί και παίρνει τον ρόλο ενός σύγχρονου ποιητή, ενός ανθρώπου που μεταπλάθει όλο αυτό το υλικό, τους προϋπάρχοντες μύθους, δίνοντάς τους μια σύγχρονη μορφή, παρατηρώντας την ίδια ώρα πώς αυτοί επικοινωνούν με τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Δημιουργεί έτσι ένα νέο κείμενο - κατάδυση στα έγκατα της γυναικείας φύσης, όπως αυτή προκύπτει από δέκα εξέχουσες γυναικείες παρουσίες της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, με τον μοναδικό τρόπο που τις αποτύπωσαν ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης είτε ως αρχετυπικές μορφές, είτε ως βαθιά ανθρώπινες και ένσαρκες οντότητες.
Ο ποιητής, διαρκώς παρών στο ταξίδι της σκηνής, τρώει τις ίδιες του τις σάρκες για να δώσει σάρκα στο παλλόμενο όραμά του, να δημιουργήσει ένα εξίσου παλλόμενο, ρευστό, πολλές φορές γεμάτο εσωτερικές συγκρούσεις και δημιουργικές αντιφάσεις σκηνικό ποίημα, με επίκεντρο τη γυναικεία ψυχοσύνθεση.
Δημιουργεί ένα νέο κείμενο που, όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης, χαρακτηρίζεται “αρκετά χασματικό, χωρίς ενιαία ιστορία, αλλά με αρχή, μέση και τέλος, με διάφορες αποτυπώσεις του θηλυκού, συνεχή εναλλαγή υπόκρισης και αφήγησης, ερωτημάτων, διακειμενικότητας με άλλα κείμενα. Ωστόσο, δεν αποδομούνται οι μύθοι, δεν υπάρχει ένα μεταμοντέρνο σπάσιμο της αφήγησης, αλλά επεξεργαζόμαστε όσο μπορούμε με δικό μας τρόπο αυτό που θεωρούμε πιο βαθύ υλικό στους τραγικούς και στον Όμηρο”.
Πίσω από τη δράση δύο ηθοποιών, του Κώστα Γάκη και της Μαρίας Παπαφωτίου, προβάλλει ο ευφάνταστος κόσμος των βίντεο, πότε σαν ένας τρισδιάστατος ου-τόπος, καμωμένος από μινιατούρες που μεταχειρίζονται σε παρόντα χρόνο οι ηθοποιοί, πότε ως τοπία του Αιγαίου, που λειτουργούν ως ένας φυσικός καμβάς των δραμάτων, και πότε σαν μια σπαρακτική εστίαση στις λεπτομέρειες των προσώπων των γυναικών.
“Είναι η πρώτη παράσταση που επιλέγω να μην υπάρχει καθόλου η έννοια του χιούμορ, της κατεδάφισης ή της υπονόμευσης. Παλεύω να δω πώς εγώ ως ποιητής θα σταθώ δίπλα στη γυναίκα, σαν αδελφός, τύραννος, φονιάς, άνδρας, γιος, παίρνοντας ρόλους. Ο ποιητής ματώνει, ιδρώνει μαζί τους μέχρι να κατανοήσει τον παλμό τους, την ανάσα τους, τη γέννα τους”.
Σε αυτή την παράσταση, οι θεατές γίνονται μέρος του σκηνικού κόσμου, ανεβαίνουν στη σκηνή μαζί με τους ηθοποιούς για να παρακολουθήσουν με τελείως διαφορετικό τρόπο τη σκηνική δράση.
"Μέσα από την παράσταση περνά και η ανάσα της Ικαρίας, καθώς ένα μεγάλο μέρος των προβών έγιναν στο νησί το καλοκαίρι και μέσα σε φυσικά τοπία, ρεματιές, βράχια, απόκρυμνες παραλίες, κοντά στη φύση, που λειτουργούν ως καμβάς των δραμάτων”.
Στην παράσταση, κάθε Παρασκευή βράδυ στις 9, εκτός από τον Κώστα Γάκη και τη Μαρία Παπαφωτίου, συνυπάρχουν στη σκηνή η Ίριδα Κανδρή στο τραγούδι και η Στέλλα Ζιοπούλου στη μουσική.
