Η Κων/να Τάκαλου, που ερμηνεύει την Κλαιρ, μιλά για την "κρίση προσωπικότητας, ανωνυμίας, ταυτότητας που θέτει το έργο κι όπου σε μια στιγμή αποκάλυψης τα πρόσωπα βγάζουν για λίγο τη μάσκα τους βλέποντας την αλήθεια. Όλοι γινόμαστε διάφορα πρόσωπα μέσα στη ζωή μας, κάτι που δεν καταλαβαίνουμε στην καθημερινότητά μας, αλλά πρόκειται για ένα παιχνίδι μεταμορφώσεων και ρόλων, βαθιά σκληρό, καθώς, ‘φοράμε ρόλους’ ανάλογα με την εξουσία που πάμε να αντιμετωπίσουμε".
Το έργο - μύθος του Ζενέ, όπου δύο υπηρέτριες καταστρώνουν την εξόντωση της λατρεμένης αλλά απόλυτα μισητής τους Κυρίας, αλλά τα αφελή σχέδια τους αποτυγχάνουν και στρέφονται εναντίον τους, ζωντανεύει στη σκηνή του Υπογείου, πενήντα χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή του σε μετάφραση Οδυσσέα Ελύτη και σκηνοθεσία Δημήτρη Χατζημάρκου.
Κάτια Γέρου: "Οι Δούλες δεν αρθρώνουν έναν λόγο διεκδίκησης"
"Το έργο αντιστέκεται. Δεν είναι δυο αδελφές, που μέσα στην οργή τους και την τρέλα τους σκοτώνουν την κυρία τους, δηλαδή την εξουσία. Δεν είναι οι αδελφές Παπέν, από την πραγματική ιστορία των οποίων εμπνέεται ο Ζενέ και δημιουργεί μια αλληγορία και ένα υλικό μετουσιωμένο, καθώς είναι σπουδαίος ποιητής. Ενδιαφέρον στο έργο παρουσιάζει πως η περίφημη Κυρία δεν είναι κανένα απίστευτο τέρας, αλλά μια πλούσια, νάρκισσος, που ασχολείται με τον μικρόκοσμό της και η οποία μπορεί να γίνει βίαιη. Μπροστά στα μάτια των δυο υπηρετριών υπάρχει η εικόνα ενός άλλου κόσμου, που ζει με άνεση και πολυτέλεια και ζει καλά. Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι οι Δούλες δεν αρθρώνουν έναν διαφορετικό λόγο. Θέλουν να γίνουν σαν την Κυρία τους, κι αυτός είναι ο σπαραγμός. Δεν αρθρώνουν έναν λόγο διεκδίκησης. Μόνο στο τέλος αίρονται από την απελπισία τους, οδηγούμενες προς ένα άλλο επίπεδο. Οργίζονται, θυμώνουν, κοροϊδεύουν την Κυρία και μόνη τους φαντασίωση είναι να γίνουν η Κυρία και να καταστρέψουν την κυρία. Ο Σαρτρ, στο δοκίμιό του ‘Ο Άγιος Ζενέ’, μιλάει γι’ αυτά τα εκ πρώτης όψεως επίπεδα πλάσματα που δεν λένε κάτι κι ό,τι λένε το λένε άγαρμπα κι αδέξια, μέσα σε μια τυφλή παρόρμηση. Δεν έχουν τη δύναμη της επιβίωσης και τη σπίθα της ζωής. Πρόκειται για πλασματάκια ταπεινά, που ζουν μια ζωή που δεν είναι για ανθρώπους. Είναι το τίποτα. Και βλέπουν τη ζωή των άλλων μπροστά τους και θέλουν να γίνουν σαν αυτούς. Κι επειδή δεν μπορούν, σε μια έκρηξη οργής, θέλουν να τους διαλύσουν. Κι επειδή δεν τα καταφέρνουν χτυπούν τον εαυτό τους, κάτι που είναι σπαρακτικό".
Μαριάννα Κάλμπαρη: "Οι ζωές μας μοιάζουν με ρόλους που μας επιβάλλουν"
"Στις Δούλες, όπου η Σολάνζ και η Κλαιρ ονειρεύονται όπως και η Κυρία, κανείς δεν είναι ελεύθερος, όλοι εξουσιάζονται από κάτι. Η μόνη ελευθερία που μπορεί να έχει κανείς είναι μέσα στο μυαλό του και την ψυχή του και αυτή πρέπει να διεκδικεί. Ούτε το σώμα του τού ανήκει ούτε οι άνθρωποι που αγαπά. Είναι μια αλληγορία για τους πολλούς εαυτούς σε ένα έργο για το πόσο μικρά είναι αυτά που μας κατατρώνε. Πόσο μικρά είναι τα όνειρα. Οι Δούλες δεν ονειρεύονται ένα φωτεινό αύριο, όπως κι ο κόσμος σήμερα. Από την αρχή οδηγήθηκα σε ένα παιχνίδι σκηνοθέτη και ηθοποιών, καθώς οι ζωές μας μοιάζουν με ρόλους που μας επιβάλλουν. Παίζουμε αυτό που μας λένε. Αυτή είναι η σκέψη μου και μέσα από αυτήν προσεγγίζουμε το έργο".
Κωνσταντίνα Τάκαλου: "Οι Δούλες είναι αντανακλάσεις του ενός προσώπου απέναντι στο άλλο"
"Αυτές οι δυο γυναίκες σκηνοθετούν, παίζουν και κριτικάρουν κιόλας πώς έπαιξαν, κάτι που στην προσέγγιση του ρόλου με ενδιέφερε πολύ. Νομίζω βέβαια πως δεν έχω προσεγγίσει ρόλο. Προσπαθώ να προσεγγίσω νόημα, ιδέα, το έργο, όχι το πρόσωπο. Αυτές οι υπηρέτριες μιλάνε με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο, πολύ ποιητικό, πολύ μπαρόκ, πολύ διαφορετικό. Δεν είναι κάποιες λαϊκές γυναίκες. Παρ’ όλο που όταν σταματούν να παίζουν την Κυρία, σταματούν και να παίζουν θέατρο, συνεχίζουν ωστόσο να μιλούν σαν αυτήν. Έχουν εμποτιστεί πάρα πολύ από τον τρόπο που έχουν παίξει το παιχνίδι τόσες φορές. Σαν αντανακλάσεις του ενός προσώπου απέναντι στο άλλο. Όλο αυτό το παιχνίδι έχει να κάνει με το μίσος που έχουμε προς τον εαυτό μας, όταν βλέπεις τον εαυτό σου να τον παίζει κάποιος άλλος κι όταν εικονοποιείς τον εαυτό σου μέσα από τον άλλο και λες, έτσι είμαι;".
