Live τώρα    
16°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
16 °C
13.4°C17.6°C
3 BF 66%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
14 °C
10.9°C15.9°C
1 BF 64%
ΠΑΤΡΑ
Σποραδικές νεφώσεις
15 °C
9.0°C15.5°C
2 BF 63%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
14 °C
13.8°C14.7°C
2 BF 77%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
15 °C
13.0°C14.5°C
1 BF 75%
Δεν έδινε μασημένη τροφή
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Δεν έδινε μασημένη τροφή

Της Ελένης Ουζουνίδου

"Έκτος όροφος... Ένα δωμάτιο και κουζίνα αλλά η ταράτσα όλη δική μου. Μπορώ από αυτήν να βλέπω τον ουρανό τον ήλιο κατακόκκινο. Κι απέναντι τους τοίχους τού πίσω μέρους της φυλακής. Είμαι ήρεμη. (...) Αν δεν είχαν έρθει έτσι τα πράγματα... Για μένα δεν μπορούσαν να έχουν έρθει αλλιώς. Εγώ. Εγώ δεν βολεύομαι". Η Λούλα Αναγνωστάκη δεν βολεύτηκε στο ταλέντο της ούτε στην εποχή της. Ήταν ένας πνευματικός άνθρωπος με την ουσία αυτής της λέξης, ήταν δηλαδή ένας ελεύθερος άνθρωπος, που μπορούσε να διακρίνει τον ουρανό, τον ήλιο κατακόκκινο πίσω από τους εγκλεισμούς της εποχής μας.

Ήρθε από μια άλλη εποχή, από τα χρόνια της γνώσης και του βιώματος, για να μας δείξει την εποχή του μέλλοντός μας, την εποχή της ψυχής και της σκοτεινιάς μας, συλλογικής και ατομικής, για να μας δείξει τα υλικά απ' τα οποία στοιχειοθετείται η ταυτότητά μας. Πήρε ρίσκα. Ίσως δεν έχει ξαναγίνει τέτοιο γκρο πλαν στην ψυχή της ελληνικής κοινωνίας και στις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Έριξε τον προβολέα της στα βαθύτερα προβλήματα του σύγχρονου ελληνικού κόσμου και οικοδόμησε έναν δρόμο που μπορεί να οδηγήσει στο ξέφωτο.

Οι ήρωές της, ψηφίδες της ψυχής μας και της ψυχής της, βρίσκονται πάντα κοντά στην επιθυμία, χωρίς να ξέρουν τον τρόπο να φτάσουν στο κέντρο της. Γνωρίζουν και το καλό και το κακό, ρέπουν προς το κακό. Όμως η Αναγνωστάκη δεν δίνει μασημένη την τροφή. Ανασκάπτει όλα τα ερωτηματικά και τις ερωτήσεις του κόσμου. Και ο λόγος της βαθιά πολιτικός και λαϊκός ταυτόχρονα. Με ένα χιούμορ καταλυτικό, άμεσο και ποιητικό μαζί. Φτιάχνοντας τους δικούς της κόσμους, μέσα από τα έργα της μας πρόσφερε τον κόσμο μας στο πιάτο. Την ανθρώπινη φτιαξιά μας, την ταυτότητά μας συλλογική και ατομική, τα τραύματά μας, εθνικά, οικογενειακά, προσωπικά.

Πώς το κατόρθωσε όλο αυτό, αυτή η γυναίκα; Πώς μας ακτινογράφησε έτσι εμάς τις γυναίκες; Πώς μέσα από την ψυχή μιας γυναίκας έβγαλε το ζουμί της πατρίδας - γυναίκα; Αλλά είπαμε, η Λούλα ήρθε από μια άλλη εποχή, αυτή που δεν έκρυβε πίσω από τα μαύρα γυαλιά της τα ανήσυχα, άλλοτε θλιμμένα και πάντα διεισδυτικά μάτια της. Αυτά τα λαμπερά μάτια που καθρέφτιζαν ένα φωτισμένο μυαλό. Που δεν δίστασε να φέρει τους δαίμονές μας επί σκηνής. Κι εμάς απέναντί τους, ενώπιους ενωπίοις.

Αν κάτι της οφείλουμε περισσότερο απ' όλα όσα πραγματικά της χρωστάμε, είναι να θυμόμαστε διαρκώς εκείνο που μας θύμιζε. Να πιάνουμε το νήμα από το παρελθόν μας και να παίρνουμε φόρα για το μέλλον. Γιατί όταν κόβουμε αυτό το νήμα, τότε βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Μας καταπίνουν οι δαίμονές τους και οι δαίμονές μας. Πόσο πολιτικό εν τέλει το έργο της. Μας θυμίζει εκείνη την Αριστερά που θα μπορούσε να τραγουδήσει Τσιτσάνη με τους στίχους της Διεθνούς.

Τη Λούλα Αναγνωστάκη δεν τη γνώρισα ποτέ από κοντά. Δύο φορές μόνο μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Τρόμαξα από την ευγένειά της. Και κάθε φορά που ερμηνεύω ένα ρόλο σε έργο της τρομάζω από το μεγαλείο αυτής της γυναίκας. Μιας φωτισμένης Ελληνίδας, που δεν χάθηκε, χάθηκε μες στη ζωή της.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL