Του Βασίλη Παπαβασιλείου
Η Λούλα Αναγνωστάκη ήταν μέσα στην εποχή της, μέσα στον καιρό της, συνομιλούσε μαζί του με την οξύτατη ευαισθησία του παλμογράφου που καταγράφει τις μικρές και μεγάλες δονήσεις του ιστορικού παρόντος. Το έκανε μέσα από το πρίσμα ενός βιώματος δοκιμασίας, ενός ανθρώπου δηλαδή που έχει εμπλακεί στην περιπέτεια της Ιστορίας στον ύψιστο βαθμό και που η δοκιμασία αυτή είναι σαν να έχει καταλαγιάσει και να έχει αφήσει πίσω της συντρίμμια και στάχτες αλλά και γνώση. Δηλαδή αυτό το αισχυλικό «πάθει μάθος». Γι’ αυτό και μπόρεσε να περάσει από τις πληγωμένες και παγιωμένες ταυτότητες των νικητών και των ηττημένων του χθες στις ρευστές αντίστοιχες του σήμερα.
Ήταν δηλαδή μια δημιουργός η οποία κινήθηκε μέσα στον χρόνο. Δημιουργός εν κινήσει, όχι σε ακινησία. Κι αυτό ήταν εντυπωσιακό, σε τι βαθμό την απασχολούσαν και την ενδιέφεραν και την κινητοποιούσαν μικρά τετριμμένα και ασήμαντα πράγματα. Στη διαδρομή της αποτύπωσε αυτή ακριβώς την ενεργητική σχέση με την περιπέτεια του μεταπολεμικού κόσμου. Κι αυτό αποτυπώνεται στην κίνηση τη δραματουργική που χαρακτηρίζει το πέρασμα από την «Πόλη», τα τρία πρώτα μονόπρακτα, έως την «Νίκη» σε πρώτη φάση. Και μετά τη «Κασέτα» ώς το «Εσάς που με ακούτε». Είχα σκηνοθετήσει το έργο της «Διαμάντια και Μπλουζ», τελευταίο έργο της Τζένης Καρέζη.
Θυμάμαι έναν ευχάριστο άνθρωπο, ανοιχτό, διαθέσιμο, ικανό να συνομιλεί κι αυτό είναι κάτι που τη χαρακτήριζε. Βεβαίως, είχε έναν κύκλο φίλων συνομιλητών, αλλά επαγγελματικά μιλώντας, ήταν μια ανοιχτή υπόθεση η διαδικασία της πρόβας και η συνεργασία με όλους μας. Ήταν χαρακτηριστικό της. Η Λούλα Αναγνωστάκη ήταν μια δύναμη κατάφασης στο παιχνίδι της ζωής.
