ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΒΟΥΛΓΑΡΗ
Χιου Χέφνερ, πρώην ιδιοκτήτης του Playboy. Νεκρός πια, μετέβη στην Αθήνα, για να κάνει αυτό που περίμενε εδώ και 91 χρόνια: αλλαγή φύλου. Ως (νεκρή) γυναίκα πλέον, αντικρίζει ένα κόσμο όπου κανείς δεν θυμάται τον δημιουργό του γνωστού περιοδικού. Το ίδιο το περιοδικό, όμως, συνεχίζει να υπάρχει.
Ο δημιουργός πέθανε, μαζί με την ανάμνηση ότι υπήρξε. Έξαλλη, επιστρέφει στο πρώτο του σπίτι. Ψάχνει μανιωδώς, και βρίσκει, τα βιβλία των νεανικών σπουδών του: Ψυχολογία, Κοινωνιολογία, Δημιουργική Γραφή και Τέχνη... Τα ξεφυλλίζει, αγχωτικά.
Κάθεται στο γραφείο του. Το τρεμάμενο χέρι της αρχίζει να γράφει ένα τελευταίο κείμενο, την ιδεολογική του διαθήκη:
«Η μαζική κουλτούρα διανοίγει το μονοπάτι της επιβίωσής της, πατώντας πάνω στο πτώμα της ιστορικότητας. Επιζητά το ιστορικό κενό, επειδή μόνο μέσα στο κενό μπορεί να υπάρξει ως κάτι. Ταυτόχρονα, όμως, προκειμένου να διατηρήσει τον μύθο της γραμμικής εξέλιξης που ακολουθεί πιστά, αναγκάζεται να βυθιστεί στο αρχείο των μορφών της, για να πλάσει ένα παρελθόν, που θα δικαιολογεί και θα επικυρώνει την ύπαρξή της. Με κρατημένη αναπνοή, ψηλαφεί στον σκοτεινό βυθό της, προσπαθώντας (μάταια) να ενώσει τα συντρίμμια των τυποποιημένων μορφωμάτων: εκείνων που η ίδια κατέστησε παρωχημένα, για να μπορέσει να προχωρήσει στα επόμενα.
Ξαφνικά, συνειδητοποιεί ότι η ιστορία της, δεν είναι μια γραμμικότητα διαρκούς δημιουργίας, αλλά προσωρινής λήθης. Μια ιστορία μορφών, που δεν φτιάχτηκαν για να αντισταθούν στο χρόνο, αλλά προγραμματίστηκαν για να παραδοθούν ευλαβικά σε αυτόν. Μια επαναλαμβανόμενη τελετουργία: η δοξολογία της βάπτισης του νέου viral, γίνεται εξορκισμός του οικείου, που αδυνατεί πλέον να παρουσιάζεται ως καινούργιο.
Το μόνο που της μένει πια, είναι τα πρόσωπα. Αυτό, θα ήταν μια λύση: μια ιστορία προσώπων, με την δομή των φυσικών επιστημών· μια γενεαλογία των κυρίαρχων μορφών, ως σημαντικών ανακαλύψεων.
Ναι, γνώριζα: η γνώση, για να γίνει επιβολή, επιβιώνει ως συγκάλυψη. Δεν ήξερα, όμως, ότι η συγκάλυψη επεκτείνεται και σε άλλα νοήματα, ότι είναι το κενό που καταβροχθίζει, σιωπηλά, το υποκείμενο της ομιλίας. Υποκείμενο δεν είναι η γλώσσα ως θετικότητά, όσο το κενό της ομιλίας στη γυμνότητα της εκφοράς της.
Γνώρισα έναν τρόπο να μην γνωρίζουν. Πώς τολμούν, όμως, να με αγνοούν; Μήπως δεν είμαι παρά η απουσία της δικής τους παρουσίας, και, συγχρόνως, η παρουσία της δικής τους απουσίας; Γιατί η λήθη είναι η άκρα προσοχή.
Έως τώρα, μιλούσα μέσω της σιωπής. Πλέον, γράφω, για να μη σταματήσω να μιλώ. Για να μη με γνωρίσουν ποτέ».
Σίγουρα, οι γυμνές φωτογραφίες δεν απελευθέρωσαν την γυναίκα. Απλώς, κατέστησαν απτή την απουσία της. Γι’ αυτό, άλλωστε, πληθώρα έγγαμων αντρών αγόραζε το Playboy: η απουσία του τέλειου είναι πιο θελκτική από την παρουσία του καθημερινού.
Βολική η αναγνώριση της ισότιμης πρόσβασης στην κατανάλωση τής ομογενοποιημένης σεξουαλικότητας, ως προϊόντος. Επιτέλους, ελεύθερη η πρόσβαση στην υιοθέτηση σεξουαλικών προτύπων, την αλλοτρίωση, και την ανεργία.
Το μόνο που μένει είναι να αρχίσουν να διεκδικούνται η ελευθερία στη σεξουαλική επιλογή, η αυτοπραγμάτωση, και το δικαίωμα στην εργασία.
*Ο Γιάννης Βούλγαρης είναι φοιτητής του Μαθηματικού Πάτρας
