Υπάρχει ένα δέντρο θεόρατο, γέρικη βελανιδιά
θα την έλεγε ο Θασίτης, πάνω της όλα
τα πλάσματα γέρνουν και κρυφοσυνομιλούν (άνω τελεία θέλει και δεν έχω)
και πώς να τολμούν;
Υπάρχει όμως και μια πορφυρομέταξη αζαλέα,
κρατά την αναπνοή της και ξεχνώντας ολότελα
την ιστορία μιας επανάστασης
υποκλίνεται στο γέρικο θερμό γλυκόζικο θηλυκό
θεριό(κι εδώ άνω τελεία)
πρόσκαιρη προσδοκία μου, ολόφρεσκη
κι αμόλυντη, πώς έφτασες εδώ
και σε συνάντησα
σε ίδια χώματα.
Ρούλα Αλαβέρα
