Προίκα τους θεωρούν οι κατ' επάγγελμα πολιτικοί τη φωτογράφισή τους με κάποιον «διάσημο». Όσο πιο συμπαθής στο κοινό είναι αυτός ο διάσημος, τόσο περισσότερο ανεβαίνουν οι μετοχές του πολιτευτή. Όσο πιο αγαπητό είναι το άλλο πρόσωπο στη φωτογραφία, τόσο πιο πολλή συμπάθεια ξεκλέβει και ο επαγγελματίας βουλευτής, υπουργός, δήμαρχος κ.ο.κ.
Αυτό το καλοκαίρι, μεταξύ άλλων, απασχόλησαν τις εφημερίδες, τα social media, τα κουτσομπολιά και τις σοβαρές συζητήσεις δύο γεγονότα. Γεγονός πρώτον: Η άρνηση του Γιώργου Κιμούλη μετά την πρεμιέρα της «Μήδειας» στην Επίδαυρο να φωτογραφηθεί με τον υπουργό πολιτισμού, Πάνο Παναγιωτόπουλο. Γεγονός δεύτερον: Η εισαγωγή στο νοσοκομείο σπουδαίου πρωταγωνιστή του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, μετά την έξωσή του από το σπίτι όπου έμενε με την οικογένειά του, λόγω αδυναμίας πληρωμής του ενοικίου.
Στην πρώτη περίπτωση, ο υπουργός έφυγε άπρακτος. Η προσπάθεια του επιτελείου του να κυκλοφορήσει την επομένη μια φωτογραφία από την Επίδαυρο με έναν πρωταγωνιστή για τον οποίο το κοινό ενδιαφέρεται, έπεσε στο κενό. Χάθηκε μια ευκαιρία να πιστοποιηθεί η προσφορά του υπουργού στον πολιτισμό με μια εικόνα που αξίζει όσο χίλιες λέξεις που λέει και το γνωστό απόφθεγμα. Μια εικόνα, ή χίλιες λέξεις, που θα μπορούσαν να καλύψουν το ανύπαρκτο ενδιαφέρον αυτής της κυβέρνησης για ό,τι έχει σχέση με τον πολιτισμό. Άλλωστε σε αυτό το υπουργείο «ξεπέζευαν» οι υπουργήσιμες υποχρεώσεις και οι υπουργήσιμες αμηχανίες. Τι Τζαβάρες, τι Τατούληδες τι Βουλγαράκηδες, Καραμανλήδες, Βενιζέλους και Σαμαράδες γνώρισε αυτό το υπουργείο της «ελληνικής βαριάς βιομηχανίας που λέγεται πολιτισμός!» δεν λέγεται. Δεν γνωρίζω αν ο κ. υπουργός μετά τη «χυλόπιτα» του Κιμούλη τσίμπησε κάτι στου «Λεωνίδα» στο Λιγουριό, αν κατηφόρισε στο κοσμοπολίτικο Ναύπλιο, ή αν έφυγε για το γραφείο του όπου προφανώς τον περίμενε πολή δουλειά. Πάντως φωτογραφία, δεν είχε κατά την επιστροφή του. Αν και, εδώ που τα λέμε, θα μπορούσε να του φτιάξει μία με photoshop η συμπαθής ομάδα της «μονταζιέρας». Τέλος πάντων...
Στη δεύτερη και οδυνηρή περίπτωση. Ο άνθρωπος που συνέδεσε επί δεκαετίες το όνομά του με την εξέλιξη του πολιτιστικού γίγνεσθαι στη χώρα μας, τώρα που πέρασαν τα χρόνια, δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του. Του έκαναν έξωση. Η υγεία του είναι επισφαλής. Και η κοινωνία, αντί να κάνει κάτι, επιδόθηκε στις «αναρτήσεις» στο facebook εκφράζοντας τη συμπάθειά της ή ακόμα και την αντιπάθειά της. Για άλλους αυτό που συνέβαινε ήταν απεχθές και αδιανόητο. Αντιγράφω :«...εμένα αυτή η ιστορία με τον... δεν μου προκαλεί οίκτο. Απορία μου προκαλεί: τόσα χρήματα πέρασαν από τα χέρια του (γιατί πέρασαν, χωρίς αμφιβολία). Αν τα σκόρπισε και προσπαθεί να βρει χρήματα για το νοίκι, δεν του φταίει καμία Τρόικα και κανένα...μνημόνιο. Το ξερό του το κεφάλι του φταίει. Άντε, γιατί ξαφνικά γίναμε όλοι "ανθρωπιστές". Ας λυπηθούμε καλύτερα αυτούς που ζήσανε και ζούνε μια ζωή στην πείνα. Εκεί η λύπη μας είναι απολύτως δικαιολογημένη...».
Αλήθεια πως μας κατάντησαν έτσι; Τι μίσος είναι αυτό που μας πότισαν ώστε να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με αυτόν τον απαράδεκτα κυνικό τρόπο; Και εδώ, είναι που χαίρεται ο εθνοπατέρας. Θέλω να πω ότι, όταν ο υπουργός έχει να κάνει με πολίτες σαν τον πιο πάνω γιατί να ενδιαφερθεί για τον μεγάλο πρωταγωνιστή που πένεται; Γιατί να μην καταργήσει τις τιμητικές για κάποιους ανθρώπους της τέχνης (πενιχρές άλλωστε) συντάξεις; Δεν περισσεύουν. Είναι πολλοί αυτοί που πρέπει να διορισθούν εκτός ΑΣΕΠ ως «ειδικοί σύμβουλοι». Πολλές οι περιπτώσεις «ημετέρων μετακλητών», και ο κ. Βενιζέλος δεν αρκείται στο γραφείο του υπουργού επί των Εξωτερικών. Χρειάζεται και δεύτερο ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, που μας στοιχίζει περί τις 700.000 ευρώ, διάβασα. Εκεί να δεις μετακλητοί που θα «γιατροπορευτούνε».
Γνωρίζω και τους δύο ηθοποιούς. Με τον Γιώργο από τα χρόνια της σχολής ως συμφοιτητές. Τον σπουδαίο ηθοποιό που ανεβαίνει τον Γολγοθά είχα την τιμή να τον σκηνοθετήσω. Δεν αναφέρω το όνομά του. Είναι γνωστό. Συμβολικά δεν το αναφέρω, γιατί περίσσεψε ο διασυρμός.
Αν ο πρωταγωνιστής στον οποίο έγινε έξωση έπαιζε στην Επίδαυρο, ο υπουργός θα έτρεχε για μια φωτογραφία. Τώρα που έχει ανάγκη αυτό το γκουβέρνο, ούτε φωνή ούτε ακρόαση! Μαθαίνω ότι πήγε να τον δει ο κ. Άδωνις και τότε, τον μετέφεραν από το ράντζο του διαδρόμου σε κρεβάτι θαλάμου! (Μεγάλο μέσον ο υπουργός, και θαυματουργό!)
Γιώργο, εύχομαι να μη βρεθείς -να μη βρεθούμε- ποτέ στην ανάγκη της σπιτονοικοκυράς του Παναγιωτόπουλου και του Αδώνιδος . Και για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να κάνουμε αυτό που κάναμε πάντα! Όρθιοι και μαχητές στο σανίδι και στην κοινωνία.
Γιατί, όταν το γκουβέρνο ξεμπλέκει έτσι εύκολα με απόμαχους, ετοιμάσου κυνικέ συμπολίτη μου. Έρχεται η σειρά σου.
