DownBeat
Είσαι τζαζ; Απόδειξη. Δηλαδή αν δεν έχεις κοντοσταθεί έστω και σαν λαθραναγνώστης στο «DownBeat», μάλλον δεν έχεις μέλλον σ' αυτή τη μουσική. Ένα περιοδικό που αισιώς φέτος κλείνει 40 χρόνια ζωής. Ένα σημείο αναφοράς των οπαδών και μη, αφού οι αρθρογράφοι του έχουν πάρει διδακτορικό σ' αυτή τη διατήρηση των λεπτών ισσοροπιών. Ένα περιοδικό που είναι τόσο εξωστρεφές όσο τα εξειδικευμένα θέματα που παρουσιάζει. Με εξώφυλλο τον αειθαλή σπιριτουέλ σαξοφωνίστα Τσαρλς Λόυντ, το μηνιαίο περιοδικό ταξιδεύει μέχρι το Ώστιν του Τέξας και το περίφημο φεστιβάλ («South by Southwestern»), εκεί που χτυπά η καρδιά της νέας τζαζ σκηνής. Χαρακτηριστικό του περιοδικού είναι ο τρόπος που δίδεται η πληροφορία: ποτέ διδακτική, πάντα απλόχερη και ανοιχτή στον διάλογο με τον αναγνώστη. Εξαιρετικές σελίδες πάνω στη ζωή και το έργο του πιανίστα Τζούνιορ Μανσέ, στους πιονιέρους της σάλσα (Τίτο Πουέντε, Τζο Κούμπα, Τίκο Ροντρίγκεζ), αλλά και στον συνθέτη και σαξοφωνίστα που προχώρησε το σώμα της τζαζ παράκατω, Λέστερ Μπόουι. Για όσους αγαπούν με πάθος τη μουσική. (www.downbeat.com)
Aperture
Από το 1952, παρακαλώ, ένα από τα αρχαιότερα περιοδικά εικόνας και ειδικότερα της φωτογραφίας. Έχει προβάλει όλες τις τεχνολογικές και αισθητικές διεργασίες στον χώρο της εικόνας και των μέσων της. Με το μότο του Ρίτσαρντ Άβεντον («η φωτογραφία είναι η δυναμική στιγμή στο πριν και το μετά του γεγονότος») να κοσμεί ακόμη την προμετωπίδα της έκδοσης, μπορούμε να ξεφυλλίσουμε με ηρεμία το περιοδικό. Ένα έντυπο που απαιτεί μελέτη, καθ' ότι δεν ασχολείται με το λάιφ στάιλ, αλλά με τις κρυμμένες πτυχές της φωτογραφικής έκφρασης. Δίδεται έμφαση στον φωτογραφικό τόμο του «New York Times Magazine», με εικόνες απο το 2000 μέχρι σήμερα, μαζεμένες με φροντίδα από την αρχισυντάκτρια του περιοδικού, Κάθι Ράιαν. Όπως επίσης και στη «γεωφυσική φωτογραφία» του Ρίτσαρντ Μισράχ, με τα βιομηχανικά τοπία του αμερικάνικου Νότου. (www.aperture.org)
Dance
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάφαση από τον τίτλο του περιοδικού. Ο κόσμος του χορευτή, θα μπορούσε να είναι ο εναλλακτικός τίτλος. Όπως θα περίμενε κανείς, μ' έναν τέτοιο τίτλο, ο ξεπεσμός στο αγοραίο θα ήταν εύκολος. Και όμως δεν συντρέχει τέτοιος λόγος για τον ψηφιακό αυτό ιστότοπο. Αν και απευθύνεται σε επαγγελματίες του χώρου, ανοίγεται απρόσκοπτα σε όλο το κοινό που θέλει να παρακολουθήσει χορευτικές παραστάσεις. Από την κινησιολογία του θεάτρου, τους χορογράφους, τον σύγχρονο χορό και το μπαλέτο, το περιοδικό δεν πουλάει άποψη, ούτε αυθεντία. Παραμένει αρωγός της τέχνης που υπηρετεί και νιώθεις σε κάθε λέξη των δημοσιογράφων που απασχολεί να είναι ερωτευμένοι με την τέχνη του χορού. Στην οργισμένη και γενναία κίνηση των χορευτών ενός από τους καλύτερους χορογράφους της εποχής μας, του Γουέιν ΜακΓκρέγκορ, είναι αφιερωμένο το μεγαλύτερο κομμάτι του περιοδικού. Και το αμέσως επόμενο είναι η εκτενέστατη παρουσίαση νεότατων χορογράφων από μικρά θέατρα και εργαστήρια. Μια πραγματική μέθεξη δημιουργικότητας. (www.dancemagazine.com)
