Του Κώστα Καναβούρη
Ρε παιδιά, τι ακριβώς γίνεται και δεν νικάμε; Από τη μια, τα πράγματα διαρκώς αγριεύουν, ένα ολόκληρο σύστημα επιβολής σπάζει όλο και περισσότερες ζωές. Πρόκειται για τραγωδία. Από την άλλη, είμαστε εμείς. Έχουμε προτάσεις, έχουμε λύσεις, έχουμε εγερσίθυμες δραστηριότητες, πλην όμως... δεν νικάμε. Δεν τους παίρνουμε παραμάζωμα. Φυσικά, είναι μια νίκη το ότι από ένα κόμμα του 4% φθάσαμε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία από μόνη της είναι μια κατάσταση νίκης. Όντως??? είναι μια κατάσταση νίκης, αλλά δεν είναι η ίδια η νίκη. Διότι, δεδομένων των συνθηκών και των παγωμένων (όχι παγιωμένων) αποτελεσμάτων τους θα έπρεπε να τους έχουμε πάρει παραμάζωμα. Αυτό δεν συμβαίνει. Είμαστε κουπί με κουπί σ' αυτή τη λεμβοδρομία της ισχύος. Γιατί; Έχουμε καλύτερο συγχρονισμό, έχουμε καλύτερα κουπιά, έχουμε καλύτερη πλευσιμότητα σκάφους, έχουμε καλύτερο ρυθμολόγημα κωπηλατικής βυθίσεως, έχουμε περισσότερη ένταση ελαφράς πλεύσεως, έχουμε λιγότερη απώλεια τριβής με την υδάτινη άρνηση του πρόσω, όλα τα έχουμε εμείς. Έχουμε τη σκεύη που χρειάζεται για να νικήσουμε. Και δεν νικάμε. Τι συμβαίνει λοιπόν; Πού είναι το λάθος; Πού η τριβή της γάστρας γίνεται οπισθέλκουσα δύναμη; Ποια ρώμη γίνεται στρόφιγγα της αγνωσίας; Δεν ξέρω. Πάντως κάτι γίνεται και δεν νικάμε. Εμείς. Και ο λαός μας. Δηλαδή οι Εμείς. Οι Εμείς λοιπόν είμαστε μπερδεμένοι στο ίδιο μαγνάδι της εξουσίας που εξέτρεψε πολλούς Εμείς με τις εντιμότερες των προθέσεων... Στο ίδιο μαγνάδι είμαστε μπερδεμένοι τώρα και Εμείς. Γι' αυτό δεν νικάμε. Επειδή προσπαθούμε την εξουσία με το ίδιο αλφαβητάριο. Αλλά οι Εμείς το ξέρουμε. Το νιώθουμε. Μόνο που εμείς είμαστε οι άλλοι Εμείς. Εμείς που ξέρουμε ότι δεν νικάμε, επειδή μιλάμε την ίδια γλώσσα με τον αντίπαλο. Και μάλιστα μιλάμε μια γλώσσα ομογενοποιημένη που έχει επιβάλει ο αντίπαλος.
Αυτό το πράγμα δεν νικάει. Αυτό το πράγμα ρέει ως ζέον υλικό μιας λυρικής απελπισίας που κάποτε, όταν οι σημασίες θα έχουν αλλάξει και θα φορούν γάντια από φτερά παγονιού και εκπνοή λέαινας, τότε αυτό το πράγμα θα δύσει μέσα στο ίδιο του το κορμί. Είναι ωραίο αυτό, αλλά δεν νικάει. Νικά αυτός που τρυγά τα παγόνια. Νικά αυτός που σκοτώνει τις λέαινες. Νικά αυτός που επιβάλλει το αλφάβητο της σφαγής, όχι ως επιτίμιο αλλά απλώς ως αλφάβητο. Γι' αυτό δεν νικάμε. Γι' αυτό είμαστε κολλημένοι στο αλφαβητάριο του φασισμού. Στο σάπιο φωνήεν, στο κρημνισμένο σύμφωνο, στη λέξη που όζει και στη φράση που κόπτεται παρουσία του πελάτου. Αν δεν τα νικήσουμε αυτά δεν θα νικήσουμε ποτέ. Όμως ακριβώς αυτά είναι που δεν νικάμε: Τις λέξεις και τις φράσεις, τα αιφνίδια παλιμπαιδικά ετερόσχημα. Δηλαδή τα εταιρικά σχήματα κάθε λογικής αλχημείας.
Ένα απαλό παράδειγμα: Καταδικάζετε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται; Κι εμείς δεν έχουμε καταδικάσει το λογικό/χάσμα που αναιρεί το ερώτημα. Αμόρφωτοι και άφρονες πώς είναι δυνατόν να νικήσουμε. Διότι στη χώρα της φιλοσοφίας, το ερώτημα "βία απ' όπου κι αν προέρχεται" δεν υφίσταται. Κι εμείς απολογούμαστε. Πού; Στα τσογλάνια των δρόμων με τις στολές που δέρνουν όπου και όποτε τους φωνάξει η εξουσία. Στους ρημαγμένους νεανίες της αναλφάβητης καθημερινότητας. Θέλει δουλειά για να νικήσουμε. Γι' αυτό δεν νικάμε. Επειδή δεν έχουμε δουλέψει πολύ. Επειδή δεν έχουμε δουλέψει πολύ το αλφαβητάρι ελευθερίας των παιδιών μας. Επειδή δεν έχουμε διαδώσει τη σημαία τους. Ας μείνουμε, λοιπόν, εδώ. Ας νικήσουμε.
