Τους έχει γίνει έμμονη ιδέα. Κοιμούνται και ξυπνούν με την ιδέα της «δεξιότητας». Δεν ξέρω αν βαθιά το εννοούν ή απλώς τους αρέσει γιατί η «δεξιότητα» ηχητικά παραπέμπει στη «Δεξιά».
Κι έχουν βαλθεί να μας καταστήσουν, με το ζόρι αν χρειαστεί, όλους μας κάτοχους δεξιοτήτων. Είσαι δικηγόρος; Θα σε προικίσω με δεξιότητες. Από το πώς θα υπογράφεις ηλεκτρονικά μέχρι το πώς θα συντάσσεις αιτήσεις για συμμετοχή στα ΕΣΠΑ. Είσαι ψαράς; Θα σου μάθω αγγειοπλαστική. Είσαι καλλιτέχνης; Α, εδώ σου έχω τις σούπερ δεξιότητες. Θα σε κάνω μάνατζερ!
Κάτι τέτοιο νομοθέτησε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μόλις προχθές, στο νομοσχέδιο για το «Ακροπόλ». Για να μην πεινάει ο καλλιτέχνης, θα του δώσει η Δεξιά τις δεξιότητες ενός μάνατζερ. Έτσι θα βρίσκει δουλειά (;…), θα κάνει αιτήσεις για επιδότηση από ευρωπαϊκά κονδύλια, θα παίζει στα δάχτυλα τα περί προσφοράς και ζήτησης της αγοράς. Αυτά τα αριστερά παλιομοδίτικα περί άσκησης των εκφραστικών μέσων, αισθητικών αναζητήσεων, ανίχνευσης νέων οριζόντων θα πρέπει να εγκαταλειφθούν πάραυτα, γιατί τέτοιες ανοησίες δεν φέρνουν ψωμί. Το «μανατζεριλίκι» θα σας σώσει. Όλη αυτή η θεραπεία των δεξιοτήτων θα λάβει χώρα στο «Ιατρικό Κέντρο ‘Ακροπόλ’».
Λίγο προτού χάσει την κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε εκπονήσει ένα δικό του νομοσχέδιο για τη λειτουργία και το περιεχόμενο του «Ακροπόλ». Ανοησίες, δηλαδή, που μίλαγαν για ένα «Ακροπόλ» - κυψέλη καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, όπου οι δημιουργοί θα δοκίμαζαν μεθόδους, νέα ρεύματα, συνεργασίες, έναν χώρο - ορμητήριο για επαφή με το ελληνικό και ξένο κοινό. Στη Ν.Δ. πάντως όλο αυτό θύμισε το «Βοξ», όπως τόνισε ο εισηγητής της, θύμισε «στέκι» και κάτι από αναρχοαυτόνομη κατάσταση.
Όπως και να ’χει, αντιπαρατέθηκαν μ’ αυτήν την ευκαιρία δύο κόσμοι. Ο κόσμος της δημιουργίας, της συνέργειας, της υποστήριξης της σύγχρονης ανεξάρτητης καλλιτεχνικής παραγωγής, ο κόσμος της έρευνας, της ανταλλαγής απόψεων και καλλιτεχνικών εμπειριών από τη μία. Αυτός είναι ο κόσμος που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ στο δικό του ν/σ για το «Ακροπόλ», που δεν πρόλαβε λόγω εκλογών να ψηφίσει. Μ’ αυτόν τον κόσμο συντάσσονται και οι φορείς των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στις διαδικασίες της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων. Ο άλλος κόσμος είναι εκείνος της νεοφιλελεύθερης αντίληψης της Ν.Δ., όπου τα πάντα αποτιμώνται με κέρδος και το μόνο που χρειάζεται να κάνει το ΝΠΙΔ «Ακροπόλ» είναι να λειτουργήσει σαν δεξαμενή καλλιτεχνών υπό τον έλεγχο επίδοξων κρατικών μάνατζερ.
Ωραία. λοιπόν. Ας αφήσουμε αυτά που πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ κι ας επανέλθουμε στα της δεξιότητας. Αν οι καλλιτέχνες προικιστούν με τις δεξιότητες ενός μάνατζερ, τότε κανείς στην αγορά του θεάματος, των εικαστικών τεχνών, του βιβλίου κ.λπ. δεν θα χρειάζεται μάνατζερ. Ε, τότε, οι μάνατζερ - πολιτισμικοί διαχειριστές, κλέφτες θα γίνουν; Γιατί δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση, αλλά, κάνοντας τους καλλιτέχνες μάνατζερ, αφήνει τους πολιτισμικούς μάνατζερ χωρίς δουλειά!
Εκτός εάν οι άνεργοι πολιτισμικοί μάνατζερ, προικιστούν με τη σειρά τους με νέες δεξιότητες. Με δεξιότητες που για την ώρα δεν διαθέτουν. Θα μπορούσαν να κάνουν σεμινάρια υποκριτικής για παράδειγμα. Να μάθουν να παίζουν ένα μουσικό όργανο. Να ασκηθούν στη ζωγραφική, στο κλασικό μπαλέτο ή στη σκηνοθεσία κινηματογράφου.
Θα ζούμε έτσι σε έναν κόσμο όπου οι πάντες θα μπορούν, με vouchers φυσικά, να κάνουν τα πάντα. Και μπογιατζήδες, και ηλεκτρολόγοι, και γιατροί, και ακροβάτες, και χορευτές.
Ω, τι ευτυχία! Ο ένας θα αποκτήσει ως δεξιότητα τις γνώσεις και την τέχνη ή την επιστήμη του άλλου!
Στα σοβαρά, όμως, να πούμε πως αυτό το ανόητο νομοσχέδιο δεν στήθηκε για να δώσει περιεχόμενο στη λειτουργία του «Ακροπόλ». Δεν στήθηκε για να προικίσει κανέναν με δεξιότητες. Στήθηκε για να κρύψει ένα ανοσιούργημα. Τη νομοθέτηση που δίνει την ευκαιρία έναντι τιμήματος στο Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων να παραχθούν και να πωληθούν πιστά αντίγραφα των αρχαιολογικών μας θησαυρών από ιδιώτες. Ένα προνόμιο που είχε αποκλειστικά το Δημόσιο, το οποίο χάνει πόρους όπως αποφαίνονται το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, αλλά και η Επιτροπή Αξιολόγησης του υπουργείου.
Ο ιδιώτης, όποια τέλη και να αποδώσει στο ΤΑΠ, θα κερδίσει πολλαπλάσια. Αυτά τα πολλαπλάσια τα χάνει το Δημόσιο. Δηλαδή ο ελληνικός λαός. Αυτοί που λένε πως ο πολιτισμός πρέπει να είναι αυτοχρηματοδοτούμενος του στερούν χρήματα που μπορεί να φέρει στο Δημόσιο από το δικαίωμά του να παράγει και να διαθέτει πιστά αντίγραφα της πολιτισμικής μας κληρονομιάς.
Να, λοιπόν, που όταν θέλουν, μια χαρά τη στήνουν τη φάμπρικα. Και καθόλου αδέξια. Με περισσή δεξιότητα μάλιστα...
* O Πάνος Σκουρολιάκος είναι βουλευτής Ανατολικής Αττικής και τομεάρχης Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
