«Η τέχνη είναι αυτόνομη και κοινωνικά πλασμένη», γράφει ο Τέοντορ Αντόρνο στην «Αισθητική Θεωρία» του. Θέλοντας να τονίσει τον διττό χαρακτήρα της. Που δηλώνεται ανάμεσα στην αμφισημία της υποκειμενικής έκφρασης και της επιρροής της από τις εκάστοτε συνθήκες και το περιβάλλον μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η καλλιτεχνική πράξη. Και καθρεφτίζει στις φόρμες της και στα υλικά της νέους, ανοίκειους συχνά, δρόμους προσέγγισης του πραγματικού ακόμα και όταν απελευθερώνεται εντελώς από την αναπαράστασή του.
Η τέχνη έχει τους δικούς της κανόνες, που δεν στριμώχνονται μέσα στη στείρα αισθητικοποίηση της πολιτικής των κάθε λογής απολυταρχικών καθεστώτων της οικουμένης αλλά και των κάθε λογής επιγόνων πολιτικών οικογενειών που επιχειρούν να την εργαλειοποιήσουν σύμφωνα με τις προσωπικές τους επιδιώξεις με κακές απομιμήσεις - φετίχ περασμένων εποχών.
Η αληθινή τέχνη, ως προϊόν μιας μη «αποξενωμένης» από τον παραγωγό της εργασίας, συνδέεται άμεσα με την ίδια την εμπειρία της ζωής και ανοίγει και για τους παραλήπτες της φτερά στη σκέψη.
Γι’ αυτό και θεωρητικοί που έχουν σχέση με τη διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου, όπως η Μαρία Μοντεσόρι ή ο Πιαζέ, τονίζουν τη σημασία της.
Γι’ αυτό και δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η νυν υπουργός Παιδείας κατήργησε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, μετά την Κοινωνιολογία, τα Καλλιτεχνικά και τη Μουσική με την ευτελή δικαιολογία ότι δεν έχουν ζήτηση! Συμβάλλοντας στον ευτελισμό της Παιδείας σύμφωνα με μια αγοραία λογική. Εξοικονομώντας έτσι θέση αναπληρωτών καθηγητών, αναγκάζοντας όσα παιδιά μπορούν -έχουν δηλαδή την οικονομική ευχέρεια- να στραφούν στους ψηφοφόρους της των ιδιωτικών φροντιστηρίων. Αφήνοντας τα υπόλοιπα να γίνουν εύκολα χειραγωγούμενοι «ψυκτικοί» χωρίς παιδεία.
Το έργο του γλύπτη Κυριάκου Ρόκου, που δόθηκε στο κοινό την περασμένη Κυριακή, στη συμβολή των οδών Ιουστινιανού και Καλλιδρομίου, είναι αφιερωμένο στην πρόσφατα χαμένη αντισυμβατική, αισθαντική τραγουδοποιό και ερμηνεύτρια Αρλέτα. Που δήλωνε ευθαρσώς, όπως αναγράφεται και στη στήλη του, ότι πατρίδα της είναι τα Εξάρχεια.
Αποτελεί ένα δώρο του εξίσου σεμνού, αισθαντικού και πρωτοποριακού δημιουργού Κυριάκου Ρόκου στη φίλη του και συμφοιτήτρια στην ΑΣΚΤ. Που τοποθετείται με την άδεια, φυσικά, του Δήμου Αθηναίων αλλά που τα έξοδα παρουσίασης και συντήρησής του έχει αναλάβει η επίσης φίλη της Άννα Σταματοπούλου.
Ο θεατής του μεταλαμβάνει τον μετασχηματισμό της ύλης σε μορφή. Διακρίνει τα εμφανή ίχνη της δημιουργικής διαδικασίας. Ανακαλύπτει μέσα στο κομμάτι του πεντελικού μαρμάρου το πρόσωπο που φωλιάζει, σαν προστατευμένο μέσα του, μετέωρο ανάμεσα στο ακατέργαστο και το ημιτελές και το επεξεργασμένο από το χέρι του καλλιτέχνη, τη γεωμετρική, σχεδόν τετραγωνισμένη και τη λειασμένη όψη του. Καθώς και μικρή γούρνα όπου, σύμφωνα με τον σχεδιασμό του καλλιτέχνη και επιτρέποντος του δήμου, θα μαζεύεται το νερό για να ξεδιψούν τα πτηνά της περιοχής.
Είναι ένα έργο που μιλά για τη διαλεκτική σχέση του καλλιτέχνη και του σύγχρονου ανθρώπου ανάμεσα στην αυτονομία που διαρκώς επιδιώκει και στον κόσμο που τον περιβάλλει και αποτελεί μονάχα ένα μικρό στοιχείο του. Και ζητάει τη συνομιλία. Είναι μια πηγή ζωής μέσα στο άνυδρο τοπίο μιας πόλης που την διέπει η συστηματική αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού της και η συστηματική καταστροφή της φύσης της -όσης έχει απομείνει- με δημόσια, κακότεχνα έργα, στερημένα από κάθε πνοή και κυρίως από τον διάλογο με τους πολίτες της.
«Αρλέτα», Κυριάκος Ρόκος, στη συμβολή των οδών Ιουστινιανού και Καλλιδρομίου
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
