Στην αρχή ήταν ο Αντονέν Αρτώ και το «θέατρο της σκληρότητας» που υποστήριξε πως «κάθε δημιουργία προέρχεται από τη σκηνή». Εκείνος έγραψε πως «Πρέπει να θεωρούμε τη σκηνοθεσία, όχι ως την αντανάκλαση ενός γραπτού κειμένου και όλης αυτής της προβολής ανθρώπινων αντιγράφων που αποδεσμεύεται από το γραπτό, αλλά ως τη φλογισμένη προβολή όλων αυτών των αντικειμενικών συνεπειών που μπορούμε να αποκομίσουμε από μια κίνηση, μια λέξη, ένα ήχο, μια μουσική και από τους συνδυασμούς μεταξύ τους».
Το τέλος της βασιλείας του σκηνοθέτη και της ευθύνης του ηθοποιού που εκφράζει τον ίδιο του τον εαυτό στη σκηνή υπήρξε ένα δόγμα που ακολουθήθηκε από πολλούς, άλλες φορές επιτυχημένα, άλλες όχι.
Το «Θέατρο του Ήλιου», παιδί αυτής της παράδοσης, γεννήθηκε το 1964 από μία κολεκτίβα καλλιτεχνών που, σε αντίθεση με άλλες προσπάθειες, δεν θυσίασε την οργάνωση στο όνομα της συλλογικότητας. Αντιθέτως, με τον ίδιο μισθό όλοι, συμπεριλαμβανομένης και της Αριάν Μνουσκίν, μοιραζόμενοι έναν τρόπο ζωής κοινοβιακών χαρακτηριστικών, δημιουργούν παραστάσεις υψηλής αισθητικής και υποκριτικής οι οποίες σχεδόν πάντα εκπέμπουν ένα πανανθρώπινο - μπρεχτικό θα έλεγε κανείς - μήνυμα, έχοντας ο κάθε συντελεστής τον απόλυτα συγκεκριμένο ρόλο του, με καθοδηγήτρια τη Μνουσκίν.
«Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας (Αυγές)” βασίζεται στο μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν «Οι ναυαγοί του Ιωνάθαν» και στη χώρα μας παρουσιάστηκε το 2011 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Στην παράσταση αυτή, «θέατρο και κινηματογράφος μπλέκονται, για να δημιουργήσουν μία ατμόσφαιρα όπου οι ήρωες-ναυαγοί διηγούνται με αθωότητα τις ιστορίες τους μέσα σε νιφάδες χιονιού που χορεύουν τριγύρω τους». Από εκείνες τις μέρες μας μένει το κάλεσμα του θεάτρου του Ήλιου για συμπαράσταση στους αγώνες του ελληνικού λαού κατά των μνημονίων: «Το Θέατρο του Ηλιου» της Αριάν Μνουσκίν, μαζί με την ίδια, θα κάνουν πορεία από την πλατεία Κλαυθμώνος προς το Σύνταγμα ως ένδειξη συμπαράστασης στους αγώνες των ελλήνων πολιτών, με σχετικό δρώμενο. Καλούνται όλοι να ακολουθήσουν την πομπή».
Στην πομπή οι ηθοποιοί του θιάσου ανέμιζαν σημαίες με λόγια του Ουγκό: «Θλιβερό Δημόσιο Θέαμα.
Ο καθείς σκέφτεται μονάχα τον εαυτό του, τα αξιώματα, τις θέσεις, το χρήμα. Οι άνθρωποι παίρνουν τα πάντα, θέλουν τα πάντα, λεηλατούν τα πάντα. Δεν ζουν πια παρά μόνο από φιλοδοξία και πλεονεξία» ή του Σαίξπηρ: «Οι κηφήνες δεν ρουφάνε το αίμα των αετών. Λεηλατούν τις κυψέλες των μελισσών», αλλά τιμώντας και τη χώρα, του Αισχύλου: «Η ελπίδα δεν θα μπει στο ανάκτορο του φόβου».
Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, σας προτείνουμε να δείτε ξανά τους Ναυαγούς της Τρελής Ελπίδας.
