«Το θέατρο έχει έναν ευγενή ρόλο στην ενεργοποίηση και κινητοποίηση της ανθρωπότητας ώστε να ανυψώσει τον εαυτό της από αυτή την κατάβαση προς την άβυσσο» αναφέρει μεταξύ άλλων στο μήνυμά του, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, ο Πακιστανός θεατρικός συγγραφέας και επικεφαλής του Θεάτρου Ajoka, Shahid Nadeem, προσθέτοντας πως «...στον κόσμο τού σήμερα, όπου η μισαλλοδοξία, το μίσος και η βία ακολουθούν ανοδική πορεία και ο πλανήτης μας βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην κλιματική καταστροφή, πρέπει να αναπληρώσουμε την πνευματική μας δύναμη. Πρέπει να καταπολεμήσουμε την απάθεια, τον λήθαργο, την απαισιοδοξία, την απληστία και την αδιαφορία προς τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε».
Βιώνοντας τις πρωτοφανείς συνέπειες της πανδημίας και του εγκλεισμού, τρεις Έλληνες ηθοποιοί, οι Περικλής Μουστάκης, Ακύλλας Καραζήσης και Πέρης Μιχαηλίδης, μιλούν για την ανάγκη αναστοχασμού, τη δύναμη της λογοτεχνίας και της Ιστορίας, αλλά και τον φόβο ενός εργασιακού Μεσαίωνα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Περικλής Μουστάκης: «Αυτή η πανδημία μάς ξεγυμνώνει»
«Αυτός ο ιός, η πανδημία, μας αποκαλύπτει την περατότητά μας, την ελαχιστότητά μας, τον λυγμό μας. Όμως μας προσφέρει και τη δυνατότητα αναστοχασμού, τη δυνατότητα να φωτίσουμε τον εσωτερικό μας ρυθμό, που ίσως τον έχουμε απολέσει. Αυτόν τον καιρό το θέατρο δεν λειτουργείται. Η τέχνη τού ανέφικτου, του εδώ και τώρα, πενθεί. Και οφείλει να πενθήσει. Δεν υφίσταται. Τώρα είναι η ώρα του αναστοχασμού, η ώρα ίσως μιας ανακαίνισης εσωτερικής και όχι μιας μηχανικής συνήθειας που θα λέει, τι ωραία που ήταν τα πράγματα τον παλιό καλό καιρό, που δεν ήταν ποτέ καλός. Γιατί το πνεύμα δεν δεσμεύεται, ούτε στολίζεται με πλαστή ωραιότητα. Οφείλουμε να δούμε την αλήθεια. Αυτή η πανδημία μάς ξεγυμνώνει. Και μας παροτρύνει να σιωπήσουμε, γιατί εν τέλει η ζωή θέλει σιωπή, ο δε έρωτας θέλει πολύ σιωπή, όμως ο ίδιος ο θάνατος είναι η απόλυτη σιωπή. Και το θέατρο είναι ο τόπος ο ιερός που αυτά τα τρία, ζωή, έρωτας, θάνατος, τα ενώνει. Το θέατρο αποκαλύπτει και παράγει λόγο παραμυθίας. Διά ζώσης. Μας συμφιλιώνει. Ας το σεβαστούμε. Κι αν δεν υπάρχει, θα μας φανερωθεί».
Ακύλλας Καραζήσης: «Η αφήγηση των κρίσεων είναι λυτρωτική»
«Αν κάποιος μπορεί να σκεφτεί κάτι σε τέτοιες περιόδους που μηδενίζονται τα πράγματα, είναι τα απλά αξιώματα, όπως, στο θέατρο, για ποιον και τι παίζεις. Πρόκειται για μια τέχνη - προέκταση της σωματικότητας του ανθρώπου. Βοηθάει να δει κανείς την ιστορική προοπτική προς το παρελθόν, που έχει άμεση σχέση με το μέλλον. Κι όποιος θέλει, να ξανασκεφτεί κάποια πράγματα που έχουν σχέση με τον εαυτό του. Όπως και το πώς, για όλες τις κρίσεις του παρελθόντος, ήταν πάντα λυτρωτική η αφήγησή τους. Οποιαδήποτε μεγάλη κακοτυχία, όσο κι αν είναι σκληρή για τους ανθρώπους, οδηγεί σε μεγάλα αφηγήματα. Ξέρω να σηκώνομαι πάνω από τις κακοτυχίες με τη σκέψη, κι όχι μόνο τη δική μου, αλλά άλλων, που θα ευδοκιμήσει μέσα στο κεφάλι μου, που είναι η μυθοπλασία της λογοτεχνίας και της Ιστορίας».
Πέρης Μιχαηλίδης: «Θα ακολουθήσει ένας εργασιακός Μεσαίωνας»
«Αυτή η πανδημία και ο εγκλωβισμός στο σπίτι είναι μια ευκαιρία να εξαχθούν πάρα πολλά συμπεράσματα σχετικά με τον εαυτό μας και τη σχέση μας με τον κόσμο. Μέχρι στιγμής μπορούμε να αξιολογήσουμε κάποια εντυπωσιακά στοιχεία, που είναι καταρχάς το υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης του λαού της Κούβας με την αποστολή γιατρών και φαρμακευτικού υλικού στην Ιταλία. Το συγκλονιστικό παράδειγμα του λοιμωξιολόγου Σωτήρη Τσιόδρα, που με τη στάση του έδειξε ακέραιο χαρακτήρα, βαθιά επιστημονική γνώση και ένα πρότυπο που λείπει από την ελληνική πραγματικότητα. Η επόμενη μέρα δεν ξέρουμε πότε θα είναι. Κι αυτό είναι το πιο οδυνηρό. Πιστεύω ότι θα ακολουθήσει ένας εργασιακός Μεσαίωνας σε παγκόσμιο επίπεδο, που εδώ θα είναι ακόμα δυσκολότερος. Αυτό που θα πρέπει να επισημανθεί είναι η αναβάθμιση και η στήριξη του Εθνικού Συστήματος Υγείας, του καταρρακωμένου και κατασυκοφαντημένου, που έδειξε πως είναι το μόνο που μπορεί να στηρίξει θεαματικά τον κόσμο. Έχω και μια πιο ρομαντική εκδοχή, καθώς σκέφτομαι πως στο τέλος αυτής της πανδημίας, του πολέμου, ίσως αναζητήσουμε κάποια αγαπημένα μας πρόσωπα σε ένα πάρτι με Πλάτερς, Πωλ Άνκα και Νιλ Σεντάκα».
Μάνια Ζούση
