Με την εμβληματική μετα-όπερα "Europeras 1 & 2" του "πάπα" της αβανγκάρντ Τζον Κέιτζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, η Λυρική Σκηνή γιορτάζει απόψε και αύριο τα ογδόντα χρόνια από την ίδρυσή της με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.
Πρόκειται, όπως λένε οι συντελεστές, για ένα καταιγιστικό παιχνίδι μνήμης, ένα καλειδοσκοπικό οπερατικό κολάζ από 105 άριες, 5 ντουέτα, 1.942 μουσικά αποσπάσματα από 64 όπερες, 14 τραγουδιστές, 12 βοηθούς σκηνής, 26 μουσικούς, 127 κοστούμια, 72 εικόνες αρχείου, 121 σκηνικά αντικείμενα, 101 αποσπάσματα ηχογραφήσεων και 112 σκηνές. Το εγχείρημα συνυπογράφουν η σκηνοθέτρια και χορογράφος Ζωή Χατζηαντωνίου και ο εικαστικός Πέτρος Τουλούδης.
Ένα έργο που, όπως εξηγούν, παίζει με τα όρια των θεατών, όπως παίζει με τα όρια του οπερατικού είδους. Και φέρνει τους ερμηνευτές και τους θεατές της όπερας, που διψάνε για το οικείο και το γνώριμο, ενώπιον ανοίκειων καταστάσεων και νέων ερεθισμάτων.
Γραμμένο την περίοδο 1985-1987, μετά από παραγγελία της Όπερας της Φρανκφούρτης με την επισήμανση να γραφτεί μια όπερα που θα αναιρεί την παράδοση του είδους, το έργο συνιστά μια δοξαστική όσο και βιτριολική ματιά στο ρεπερτόριο της όπερας του 18ου και 19ου αιώνα.
Στην παράσταση της Εναλλακτικής Σκηνής έχουν αφαιρεθεί οι θέσεις και οι θεατές θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν από τους δύο εξώστες, αλλά και να κινούνται ελεύθερα παρακολουθώντας τη δράση από διαφορετικές γωνίες.
Ανασύρονται από το βεστιάριο ιστορικά κοστούμια, σκηνικά αντικείμενα, πρόσωπα, ήχοι, βίντεο και ένα πλούσιο αρχειακό υλικό φωτογραφιών.
"Τολμηρό οπερατικό μπουρλέσκ"
Αυτήν την αμερικανική όπερα σε δύο πράξεις, φτιαγμένη από άριες και μουσικά κομμάτια αποσπασμένα από το σύνολο των ευρωπαϊκών λυρικών έργων του 18ου και 19ου αιώνα μέσω της χρήσης ειδικά σχεδιασμένων υπολογιστικών προγραμμάτων, η σκηνοθέτις Ζωή Χατζηαντωνίου χαρακτηρίζει «ένα συγκινητικό hommage στην ευρωπαϊκή όπερα και ταυτόχρονα ένα τολμηρό οπερατικό μπουρλέσκ. Τίποτα απ’ ό,τι συμβαίνει στη σκηνή δεν συσχετίζεται με κάτι άλλο. Όλα τα στοιχεία που συνιστούν το είδος 'όπερα' λειτουργούν ανεξάρτητα. Όλα τα όρια διευρύνονται. Τίθενται ζητήματα αρμονίας, αισθητικής, κανόνων. Η αποσπασματικότητα, η διάσπαση, ο πολιτισμικός πλουραλισμός, η πολυπλοκότητα, η πολλαπλή διεργασία πρόσληψης και σύνθεσης συνιστούν το νέο μοντέλο ζωής».
Όπως εξηγεί, εδώ δεν υπάρχει μαέστρος. Δεν υπάρχει ένας οδηγός. Δεν υπάρχει κανένα σύνολο ανθρώπων που να το διέπει η καθιερωμένη ιεραρχία της όπερας όπως την ξέρουμε. Ένα ηλεκτρονικό ρολόι μοιρασμένο σε μόνιτορ αντικαθιστά τον μαέστρο και οδηγεί τις άριες και τις δράσεις των ερμηνευτών. Καθώς δεν τίθεται θέμα πλοκής, δεν υπάρχει ιεραρχία ούτε σε ό,τι συμβαίνει επί σκηνής. Πρόκειται για ένα αναρχικό σύστημα ανεξάρτητων σκηνικών δραστηριοτήτων από το οποίο προκύπτει ένα τοπίο εναλλασσόμενων ισοδύναμων κέντρων.
Σύμφωνα με τη σκηνοθέτιδα, ο Κέιτζ ψάχνει ένα νέο είδος Διαφωτισμού, αυτόν που θα προκύψει από τις επιστημονικές εξελίξεις του 20ού αιώνα, όπως ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός προέκυψε από τις επιστημονικές εξελίξεις της Αναγέννησης και του 17ου αιώνα.
Ένας κήπος χωρίς αφήγηση
«Αυτό που δημιουργείται είναι ένα είδος οπερατικού μουσείου ή εργοταξίου, ένας κήπος φαινομενικά αταίριαστων θραυσμάτων, χωρίς αφήγηση. Τα μυθικά πρόσωπα των έργων, λες και ξέφυγαν από τον αφηρημένο κόσμο όπου ανήκουν, περνούν για λίγο από ένα ανοίκειο τοπίο, κάνουν παράξενα πράγματα, είναι ντυμένα με παράταιρα κοστούμια, κανείς δεν τα συνοδεύει, παρ’ όλα αυτά τραγουδούν. Όλα αποδομούνται και αναδομούνται στις 'Europeras 1 & 2', ωστόσο οι άριες παραμένουν ανέγγιχτες. Το τραγούδι παραμένει το βασικό συστατικό της όπερας του Κέιτζ.
Μετά την πρώτη πρόβα με ορχήστρα, όλο το σύνολο των τραγουδιστών και των ήχων που περιλαμβάνονται στην παρτιτούρα του Κέιτζ, έκανα την εξής σκέψη: μπορεί όλο αυτό να γίνεται για να μπορέσουμε να ακούσουμε μια νέα σιωπή, τη σιωπή μετά από αυτό» καταλήγει.
ΜΑΝΙΑ ΖΟΥΣΗ
