της Πόλυς Κρημνιώτη
Ο δημόσιος χώρος, παραμελημένος και παραπεταμένος στα αζήτητα, είναι πεδίο που δεν απασχολεί ιδιαίτερα τους Νεοέλληνες. Από τις αντιδράσεις ωστόσο που προκλήθηκαν για τη χριστουγεννιάτικη παρέμβαση του Ιδρύματος στις δυο λεωφόρους φαίνεται ότι οι Αθηναίοι, τουλάχιστον, την "κουμπαριά" δεν την ενέκριναν. Και ανάμεσα στα αγγελάκια και τα αστεράκια της παράδοσης και το απονοηματοδοτημένο νέον μπλε χρώματος της Βασιλίσσης Σοφίας και το ακαθορίστου σχήματος τουρλουμπούκι της Πανεπιστημίου, σαφώς αποδοκίμασαν τα δεύτερα. Όχι επειδή κανείς δεν τους έλαβε υπ' όψιν του για τον στολισμό της πόλης τους. Αλλά κυρίως γιατί αυτός ο στολισμός δεν τους αρέσει.
Το γούστο είναι ένα ύπουλο πράγμα. Πολύ περισσότερο όταν επιχειρείται να επιβληθεί από θέση ηγεμονίας. Και ο Δήμος Αθηναίων και το Ίδρυμα Ωνάση, στην προκειμένη περίπτωση, θέλησαν να επιβάλουν μια ανοίκεια εικόνα, για μια περίοδο στην οποία οι περισσότεροι πολίτες, όχι μόνο στην Αθήνα, όχι μόνο στην Ελλάδα, εναποθέτουν λίγη από την προσδοκία που δημιουργείται ιδιαίτερα σε χαλεπούς καιρούς για τις μέρες των Χριστουγέννων. Την ανάγκη για θαλπωρή. Αδιαφόρησαν αμφότεροι και αποδοκιμάστηκαν στις ιδιωτικές συζητήσεις, στα δημοσιογραφικά κείμενα, στα σόσιαλ μίντια.
Αυτό ο δήμαρχος της καρδιάς του 65,25% των Αθηναίων οφείλει να το λάβει σοβαρά υπ' όψιν του. Δεν γυρίζεις την πλάτη στους πολίτες για χάρη των φίλων. Επιχείρησε, βέβαια, την Κυριακή με μια αμήχανη δήλωση να να τα μπαλώσει, λέγοντας ότι "το Ίδρυμα μας έκανε μια πρόταση τολμηρή. Εμείς το ευχαριστούμε - δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα" και παρέπεμψε στο φυσικό δέντρο που θα στηθεί στο Σύνταγμα ώστε οι κάτοικοι της πόλης να θυμηθούν "τα Χριστούγεννα που όλοι αγαπάμε".
Από την πλευρά του, το Ίδρυμα Ωνάση μετράει πλέον δύο φορές. Όπως αποδείχτηκε, οι παρεμβάσεις του στον δημόσιο χώρο, τη δημόσια σφαίρα, αποδείχτηκαν ατυχείς (γλυκά το λέω). Στην πρώτη, το 2013, επιχείρησε την πολιτική χρήση στίχου του Καβάφη στην καμπάνια του στα μέσα μεταφοράς. Απομονώνοντας τον στίχο "είν' επικίνδυνον πράγμα η βία" από το προλεγόμενό του «Να μη βιαζόμεθα·" απέδωσε στον ποιητή τη λέξη βία, ενώ ο ποιητής είχε επιλέξει το νόημα της βιασύνης. Αποδοκιμάστηκε έντονα τότε και συμπλήρωσε τον στίχο. Ουδέποτε όμως αναγνώρισε το λάθος. Και τώρα προσπάθησε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, ωστόσο από καθέδρας.
Η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Αφροδίτη Παναγιωτάκου σε ραδιοφωνική της συνέντευξη, προχθές, έσπευσε να ενημερώσει ότι "στην Ευρώπη ο χριστουγεννιάτικος στολισμός δεν είναι πια αγγελάκια και αστεράκια". Και αποδοκιμάστηκε εκ νέου από τους Αθηναίους.
Ο δημόσιος χώρος η αλήθεια είναι πως δεν μας πολυαπασχολεί τους Νεοέλληνες. Νά, κάτι τέτοιες στιγμές ξεσπαθώνουμε. Από τον Βόλο του κ. Μπέου όμως μέχρι την Αθήνα του κ. Μπακογιάννη, η απόσταση φαίνεται πως διανύεται με πολύ μεγάλη ευκολία. Μήπως να μας απασχολήσει λίγο όταν σβήσουν πια τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια;
Η αισθητική των εκλεκτών δίνει πλείστες αφορμές. Όχι για την εκδίκηση της γυφτιάς, αλλά για μια ανοιχτή συζήτηση διαρκείας
